Kabanata 3
1005 Words
Nagpapatawa ba talaga ang mokong na ito.
"Sino, ka? Ba, para pakialam ang buhay ko," galit na turan ko sa lalaki.
Hindi ito kumibo pero nakatingin lang ito sa akin.Para akong baliw na nagsasalita mag-isa sa lalaking ito.
May kinuha ito sa loob ng bulsa nito sabay pindot. Alam ko naman cellphone iyon. Sino na naman kaya tatawagan nito. Hindi kaya tatawagan nya kasamahan nito.
Maya-maya binalik nito sa loob ng bulsa sabay titig sa akin.May kamukha ito hindi ko alam kung sino o saan.
Basta siguro ako nagkita na kami dati pero hindi ko lang naalala kung saan.
Bigla ito ngumiti sa akin. Kaya lumantad ang mapuputi nitong ngipin.
Kung tutuusin perpekto ang mukha ng lalaki ito.
"Hay, bakit ko ba,pinagnanasaan ang lalaking ito, " bulong ko sa aking sarili.
Maya-maya may kumatok sa labas ng pinto. Napaayos ako ng upo mula sa taas ng kama.
Tumayo ang lalaki sabay bukas ng pinto.
Pumasok roon may edad na babae at lalaki.
Kahit matanda na ito may angkin pa rin syang, ganda.
Akala mo, nasa 30+ lang ang edad nito.
"Mom, how are you," bati ng lalaki ginang.
Pinagmasdan ko lang ang mga ito.
"Lucas, anak saan ang kapatid mo?" rinig kong tanong ng may edad na lalaki.
Lumapit sa akin si Lucas daw ang pangalan.
"Mom, Dad! Buhay si Luciana," wika nito sa ginang. Nagugulugan ako sa sinabi nito sa ginang. Sino kaya tinutukoy ng lalaking ito. At bakit nakatingin sila sa akin.
Dahan-dahan lumapit sa akin ang ginang sabay haplos ng aking mukha.
"Ikaw na ba,yan Luciana anak," sabay patak ng kanyang luha.
Ako naman naguguluhan sa tunuran nito.
"Ano bang pinagsasabi ng ginang na ito. Ako anak nila hindi kaya nagkakamali sila," bulong ko sa aking sarili."
"Naku, patawad po, hindi ko po,kayo kilala at isa pa, wala po akong ibang pamilay maliban sa tatay at kapatid ko," sagot ko dito. Ngunit hinakawan ako ng ginang sa braso sabay taas ng damit ko.
May kung ano ang naroon. Nagulat rin ako kung ano yun. Dahil wala naman ako nakita mula noon.
"Ikaw si Luciana, walang duda, ikaw ang anak namin," hagulgol nito sa akin.
Bigla sumakit ang ulo.
"Ahhh!" daing ko sa sakit. Hindi ko na kaya parang bibiyak ang ulo ko. Hindi kaya mamatay na ako.
Taranta ang mga kasama ko ganun rin ang lalaking nagdala sa akin dito.
Bakit nila ako tinawag na anak wala naman akong ibang pamilya.
Tanging si Nathan lang.
"Anak, ano nanyari sa' yo," rinig kong boses ng ginang sa akin. Yung lang huli kong narinig at tuluyan ako nawalan ng malay.
Nakita ko na may lalaki umiiyak at may hawak rin itong litrato ng isang babae. Nilapitan ko sya para tanungin kung bakit ito umiiyak.
"Hay, bakit umiiyak ka?" tanong ko sa lalaki. Hindi sya tumingin sa akin. Bagkus nakayuko lang ito habang yakap ang litrato.
Muli kong tinanong ang lalaki.
Akala ko matapang ito dahil kanina tinaasan nya ako ng boses at seryoso nya ako kinakausap. Bakit pagdating lang ng ginang biglang bumait ang lokong ito.
"Ginang, aalis na po ' ako baka nagkamali lang kayo. Hinahanap na po, ako ng tatay ko baka po, pwede na ako umalis," paalam ko dito.
Tumingin ang matanda sa lalaki sabay taas ng bag nito at hindi naka handa ang lalaki tumama sa mukha nya ang bag na hawak ng kanyang ina.
"Mommy, bakit mo, naman ako hinampas ng bag nyo, ang sakit?" daing nito sa akin.
"Dapat lang iyan, sa' yo, akala ko sya na ang kapatid mo. Pauwiin mo, sya baka nag-alala na ang magulang nya sa susunod alamin mo, muna bago ka magdala ng babae dito!" sermon nito sa akin.
"Hija, pasensya na ha, sige ako na mismo ang maghahatid sa' yo, tara doon tayo?" paumanhin nito sa akin sabay aya nito palabas ng bahay.
Magaan ang loob ko dito kung ganun anak nya pala ang lalaking iyon.
"Ma'am, wala po' iyon nagulat po ako dahil bigla na lang ako narito sa bahay nyo.
Pero wag po kayo mag-alala babawi po ako sa tulong na ginawad nyo, sa akin," anya ko dito.
"Ayos lang naman hija wag mong isipin ang bagay na iyon.
Ito pala para sa' yo, gagamitin mo ito sa pag-uwi mo?" sabi nito sa akin.
"Naku? Wag na po, hindi ko po ' ito kailangan," tanggi ko dito.
"Ano, ka ba? Wag mo nang tanggihan ang alok ko sa' yo, bayad iyan sa pag-abala ng anak ko sa' yo.
Alam mo, ba kung hindi nawala ang anak ko siguro magkasing edad na kayo. Na miss ko na si Luciana.
Nawala sya noong pinapagalitan sya ng kanyang ama," mahabang salaysay nito sa akin.
"Ano, ginawa iyon ng anak mo?" gulat na sabi ko.
"Oo, maliit na bagay lang iyon. Akala ko hindi naglayas ang anak ko pero hindi na namin nakita hanggang ngayon," muli nitong sabi.
Kawawa naman ang ginang ito at ako pa ang pinagkamalan ng anak nila.
Hindi naman pwede dahil may magulang ako.
"Oh, sya hanggang dito na lang kita ihahatid.
May nais lang ako hilingin sa' yo, pwede ba kita mayakap muli?" malambing nito sa akin.
Tumango lang ako dito.
Nakikita ko sa mga mata nito ang lungkot.
Sana makikita nya na ang anak nya upang maging masaya na ito.
"Salamat, hija kamukha kita noon dalaga pa ako," muling sabi nito sa akin.
Isinawalang bahala ko ito at umalis sa bahay nila.
Ang swerte naman ng anak nya dahil may mabait na magulang ito.
Ito ang matagal na pinapangarap ko. Gusto ko may mabait at magpagmahal akong magulang tulad nila. Pero hanggang doon na lang dahil kabaliktaran sa tatay at kuya ko.
Maraming nagsasabi na hindi ko silang tunay na pamilya pero hindi ako nakinig sa kanila. Dahil sa puso at isip ko sila lang ang pamilya ko at wala ng iba.
Ngumiti ako bago ako tuluyan umalis.
Ang sarap siguro may magulang na ganito.
Pero hindi ko gusto ang anak nyang si Lucas tila ang sama ng ugali nya.
Sana muli kaming magkikita ng ginang na ito.
- Writer
