ตกบ่ายวันนั้น
สายป่านที่กลับมาถึงบ้านคนเดียวเริ่มเดินวนไปวนมาอย่างฟุ้งซ่าน ใจเธอไม่อยากจะไปเชียงใหม่เลยสักนิด ไม่อยากเจอแม่สามี ไม่อยากเจอเด็กตาสีฟ้าที่เธอเกลียดนักหนาคนนั้น เด็กที่เธอไม่เคยอุ้มเลยสักครั้ง แต่เธอคงจะเลี่ยงไม่ได้แล้ว สายป่านเดินเตะของในห้องที่รกระเกะระกะอย่างไม่สนใจเพราะเธอนอนคนเดียวมานานแล้ว เธอสั่งแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง พวกเขาก็ทำอย่างไม่เคยปริปากบ่น
เธอเดินไปหากระเป๋าเดินทางมาจัดของ…คิดว่าคงจะไปสักสามวัน จัดไปก็คิดถึงเพื่อนเอิร์นที่บอกว่าได้สามีเป็นเจ้าของร้านทองในจังหวัดน่าน ไปๆ มาๆ ระหว่างที่นี่กับที่บ้านของเธอในกรุงเทพฯ ‘หึ..ฉันจะไปหาเธอที่ร้านทองสักวันนะเอิร์น’ ในสมัยก่อน..ถ้าเธอไม่ตัดสินใจเดินไปหาเรื่องกลุ่มเอิร์นเพราะรู้ว่าจะต้องโดนรุมแล้วเรียกคะแนนสงสารจากรุติได้เธอก็คงไม่ทำแย่หน่อยตรงที่เธอหัวกระแทกพื้นอยู่คนเดียว ‘ช่างเถอะ’ ผ่านมานานแล้วอย่า
