เมื่อบทเพลงรักที่แสนยาวนานจบลง สายธารขาวขุ่นไหลชุ่มโพรงรัก ธารน้ำสีขาวถูกปลดปล่อยออกไปจนถึงหยดสุดท้าย ก่อนที่ชนาจะค่อยๆ ถอดถอยของแข็งออกมาอย่างช้าๆ
ชนานอนกอดก่ายสาริศาพลางหอบหายใจ แน่นอนว่าหญิงสาวก็อ่อนเพลียจนเหนื่อยหอบไม่แพ้กัน
“ชอบมั้ย หืม?”
“ชะ…ชอบค่ะ” เสียงเล็กตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย พวงแก้มใสขึ้นสีแดงเป็นลูกตำลึง ชนาอดใจไม่ไหวต้องหอมฟอดใหญ่ๆ ให้ชื่นใจ
“เธอเป็นของฉันแล้วนะสา”
“คุณก็เป็นของหนูแล้วนะคะ” หญิงสาวเองก็พูดอย่างอายๆ
“ฮ่าๆ ย้อนเหรอแม่ตัวดี นอนกันเถอะ”
“คุณจะให้หนูนอนกับคุณเหรอคะ?”
“อืม ทำไม? มีปัญหาเหรอ ฉันเป็นผู้มีพระคุณของเธอนะ” ชนาอ้างบุญคุณไปเรื่อย ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องบุญคุณเลยสักนิด แค่อยากจะนอนกอดก่ายความนุ่มนิ่มสักคืนหลังจากที่ของขาดมานานก็เท่านั้น
“นอนด้วยกันก็ได้ค่ะ” เมื่อเจอคำขู่สาวเจ้าก็ก้มหน้าพูดอย่างเขินอาย
“อืม” มือสากรั้งใบหน้าสวยให้ม
