หนึ่งวันผ่านไป…
วันนี้ช่างเงียบเหงากว่าทุกวัน สาริศาเดินจากจ่ายตลาดด้วยแววตาที่เหม่อลอย ในหัวก็นึกไม่ออกว่าจะซื้ออะไรมาทำกับข้าวดี เพราะปกติเธอจะซื้อข้าวของตามความโปรดของชนา สุดท้ายการไปตลาดกลับไม่ทำให้สาริศาได้ของติดไม้ติดมือมาเลยสักชิ้น นอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่แวะซื้อจากร้านขายของชำก่อนจะถึงบ้านของตน
“เฮ้อ!” ร่างบอบบางเดินห่อเหี่ยวกลับมาบ้าน ทว่าหญิงสาวก็ต้องเอะใจเพราะประตูรั้วถูกแง้มออกทั้งที่ตอนออกไปเธอปิดประตูเอาไว้สนิท แถมยังล็อคกุญแจไว้อย่างแน่นหนาอีกต่างหาก
พอเห็นท่าไม่ดีสาริศาจึงรีบถอยห่างออกจากตัวบ้าน ถึงแม้จะไหวตัวทันแต่โชคก็ไม่เข้าข้าง เพราะเธอถูกผ้าเช็ดหน้าที่ชโลมด้วยยาสลบโปะเข้าที่จมูกจังๆ ร่างบางดิ้นสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด แต่แล้วก็สิ้นแรงเมื่อฤทธิ์ของยาสลบเข้าไปควบคุมประสาทสัมผัสทุกส่วนแล้ว ถุงพลาสติกหูหิ้วบรรจุบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพลันร่วงหล่นลงกับพื้น พร้อมๆ กับสติของ
