“ขอตัวไปหาซื้ออะไรกินแป๊บนะครับ” ร่างสูงรีบยันตัวลุกขึ้นพลางยิ้มเล็กๆ ให้ผู้เป็นแม่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินหลบทุกคนออกมาจากห้องโดยมีแววตาคู่สวยของดารินมองตามหลัง ชนาทำเป็นเหมือนไม่สนใจ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วแววตาของเธอมันยังคงมีอิทธิพลกับเขาอยู่เช่นเดิม
เมื่อเดินออกมาพ้นห้องร่างสูงก็รู้สึกโล่งอก แล้วชนาก็เจอภูวดลผู้เป็นพ่อที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาพอดี
“สวัสดีครับพ่อ” มือหนารีบยกขึ้นไหว้ แต่ภูวดลไม่ได้พูดอะไรมาก ท่านโผเข้ากอดบุตรชายเอาไว้แนบอกแล้วตบบ่าแกร่งเบาๆ
“พ่อดีใจที่แกกลับมานะ”
“ครับ” ด้วยความที่เป็นลูกติดแม่ กับพ่อชนาจึงไม่ได้รู้สึกสนิทสนมอะไรเท่าไหร่เมื่อเทียบกับหรัณย์ผู้เป็นพี่ชาย แต่ความจริงแล้วไม่ว่าพ่อแม่คนไหนย่อมรักลูกเท่ากันเสมอ
“พ่อเข้าใจแกนะชนา แต่ถ้าแกเอาแต่หนีความจริงแกจะไม่มีความสุขนะ ลูกพ่อต้องเข้มแข็งได้แล้ว” ภูวดลทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินผ่านลูกชายเขาไปในห้
