รอยหวามทาสหัวใจ

ตอนที่ 3 ความหวังดีที่ไร้ค่า

“บ้านมีอยู่สองห้องนอน เธอไปอยู่อีกห้องก็แล้วกัน” ชนาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนพลางปลดเนคไทออกจากคอเพื่อคลายความร้อน

“เปิดแอร์ให้หน่อยสิ” ในเมื่อสาริศาเป็นฝ่ายเอ่ยปากตั้งแต่วันนั้นว่ายินดีมาอยู่ในฐานะเด็กรับใช้ ชายหนุ่มจึงเรียกใช้โดยไม่ได้มีความเกรงใจ

ร่างเล็กรีบหันรีหันขวางหารีโมตแอร์จนเจ้าของบ้านต้องชี้ให้ว่าอยู่ติดผนังฝั่งทีวี ร่างเล็กจึงรีบเดินไวๆ ไปกดเปิดแอร์ตามคำสั่งเจ้านาย

“เธอชื่ออะไร” ถึงจะรู้ชื่อแซ่ของหญิงสาวอยู่แล้วแต่เขาก็อยากจะเอ่ยถามเพื่อทำความรู้จักมักคุ้นให้มากกว่านี้ อย่างไรเสียก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอีกสักพักหรือไม่ก็นานกว่านั้น

“หนูชื่อสาริศาค่ะ เรียกว่าสาก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบตอบคำถาม

“อืม แล้วอายุเท่าไหร่?”

“หนูอายุสิบเก้าค่ะ” เสียงเล็กรีบตอบทันควัน

ชนาแอบคำนวณในใจว่าอายุเธอผ่านเกณฑ์ที่จะทำให้เขาไม่โดนคดีพรากผู้เยาว์หรือไม่ พอรู้ว่าเธอบรรลุนิติภาวะแล้วก็ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

“คุณชื่ออะไรเหรอคะ?” เปลี่ยนเป็นคนถูกถามเอ่ยถามบ้าง

“ชนา”

“อายุเท่าไหร่เหรอคะ?” สาริศาถามด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น

“ยี่สิบเก้า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพลางจ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาดุๆ ที่เธอสวนกลับคำถามเขาทุกประโยค

“ถ้ายังถามไม่เลิกฉันจะจับเธอโยนออกจากบ้านเดี๋ยวนี้!”

ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นคำขู่แต่สาริศาก็ถึงกับสะดุ้งแล้วยอมสงบปากสงบคำ หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่สบตาเจ้านาย ร่างเล็กดูลุกลี้ลุกลนจนชนาประหลาดใจ

“เป็นอะไร?” ชนาถามเสียงเรียบ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเด็กสาวถึงได้ขี้กลัวได้มากขนาดนี้ เขายังจำได้ตั้งแต่ตอนแรกที่พบกัน ในจังหวะที่เขาดึงสาริศาให้มานั่งอยู่บนตักเด็กสาวตัวสั่นเทาราวกับกลัวว่าเขาจะหักกระดูกเธอเสียให้ได้

“เปล่าค่ะ หนูขอไปจัดห้องก่อนนะคะ” สาริศารีบขอตัวออกห่าง คำขู่ของชนาสำหรับคนอื่นที่ได้ฟังอาจจะดูเหมือนพูดเล่นไม่มีการกระทำอื่นมาแฝง ทว่ากับสาริศาที่โดนทำร้ายร่างกายนานนับสามปีกลับไม่ใช่ มันทำให้หญิงสาวแทบจะจิตตกจนกลัวว่าเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้นจะเกิดขึ้นซ้ำรอยกับเธออีกครั้ง

เพราะไม่ได้มีข้าวของอะไรสาริศาจึงได้แต่ทำความสะอาดห้องนอนที่ถูกปล่อยทิ้งร้างราวกับไม่มีใครใช้อย่างเดียว เฟอร์นิเจอร์ก็น้อยชิ้นจึงทำให้เธอไม่ได้เสียเหงื่อสักเท่าไหร่ พอจัดแจงห้องหับเสร็จเรียบร้อยเธอจึงหยิบไม้กวาดมากวาดบ้านให้เจ้านายอย่างรู้งาน และหลังจากนี้ไปหน้าที่ทำความสะอาดบ้านรวมถึงหน้าที่ทำอาหารหญิงสาวจึงมีหน้าที่รับผิดชอบเองทั้งหมด

สาริศากวาดบ้านเสร็จก็ถูพื้นต่อจนเสร็จ จะเหลือก็แต่ห้องนอนของชนาที่เธอไม่กล้าเข้าไปเพราะเจ้าตัวอยู่ในห้อง เด็กสาวยืนคิดอยู่นานจึงตัดสินใจเคาะประตูเบาๆ

“คุณชนาคะ ให้สาทำความสะอาดห้องให้มั้ยคะ” เสียงหวานเอ่ยพลางยืนรอฟังคำตอบโดยไม่แม้แต่เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูเพราะกลัวจะเผลอทำเสียงดังจนโดนดุอีก

“อืม เข้ามา”

พอได้รับอนุญาตสาริศาก็ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองเจ้าบ้านที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง เธอจัดแจงสิ่งของที่กระจัดกระจายอยู่ตามโต๊ะทำงานอย่างเบามือโดยไม่กล้าเคลื่อนย้ายให้ห่างจากจุดเดิมมากนัก ในระหว่างที่ทำความสะอาดก็มีสายตาดุของเจ้าของห้องคอยเพ่งมองอยู่เป็นระยะ

พอจัดของให้เข้าที่แล้วก็จัดการกวาดบ้านตามลำดับ ทว่าดวงตาหวานที่กำลังง่วนหาเศษฝุ่นบนพื้นอยู่นั้นดันไปปะทะกับห่อสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่หล่นอยู่บนพื้น มีทั้งแกะใช้งานแล้วกับยังไม่ได้ใช้งาน ห่วงยางวงกลมที่นูนออกมานั้นบ่งบอกเป็นอย่างดีว่านั่นคือถุงยางอนามัย

“มีอะไร!”

“ว้าย!! ปะเปล่าค่ะ ไม่มีค่ะ” ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆ ก็โดนตวาดใส่ ไม้กวาดที่ถือไว้ก็หล่นไปกองกับพื้นด้วยความตกใจ ด้ามไม้กวาดหล่นทับนิ้วเท้าเธอเต็มๆ โชคดีที่มันไม่ได้มีน้ำหนักมากนักไม่เช่นนั้นคงได้เดินกะเผลกๆ เป็นแน่

“ทำแค่หน้าที่ของเธอ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันเข้าใจมั้ย?” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มลงหยิบซองถุงยางอนามัยที่ยังไม่ถูกใช้งานเก็บเข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไม่รู้ว่าเป็นการหนีเสือปะจระเข้รึเปล่า สาริศาคงมองคนผิดไปจริงๆ เธอคิดว่าจะพึ่งพาเขาได้ แต่ไหงกลายเป็นว่าเขาดูอันตรายกว่าที่คิดเอาไว้ จะเปลี่ยนใจก็คงสายไปเสียแล้ว อย่างน้อยก็วัดดวงเอา ขอแค่เขาไม่ทำร้ายร่างกายเธอก็พอ จะดุจะด่าอย่างไรเธอก็พอจะรับไหว เพราะที่ผ่านมาเธอก็โดนด่ามาตลอดไม่ว่าจะทำผิดหรือแค่ทำอะไรขัดหูขัดตา

สาริศาผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อชนาเดินออกไปแล้ว เธอจะได้มีสมาธิกับการทำงานโดยไม่ต้องเกร็ง มือเล็กเอื้อมไปหยิบถังขยะขนาดเล็กที่วางอยู่มุมห้องพร้อมกับมัดปากถุงเพื่อนำไปทิ้ง ก่อนจะเปลี่ยนถุงอันใหม่เป็นอันเสร็จงานทำความสะอาดบ้านในวันนี้

ด้วยเหงื่อไคลบวกกับการไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืนสิ่งที่สาริศาอยากจะทำเป็นอย่างแรกก็คือเอาน้ำราดตัวให้หายเหม็นสักหน่อย ร่างบางเปลื้องผ้าหลังจากล็อคประตูห้องน้ำเอาไว้อย่างแน่นหนา

มือเล็กไล้ไปตามผิวกายของตัวเองพร้อมกับก้มมองรอยฟกช้ำที่เกือบจะหายดีและรอยใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน