02 ผู้ชายจอมดุ&กับยัยขี้ตื้อ
1594 Words
02
ผู้ชายจอมดุ&ยัยขี้ตื้อ
***
[Part. Koya]
"อะแฮม!" ฉันแอบย่องเบา ส่งเสียงกระแอมในลำคอ อยู่ตรงด้านแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่กำลังก้มเกาคางเจ้าแมวตัวอ้วนสีเทา เห็นพี่ๆข้าหลวงบอกชื่อคุณชาโคล เป็นแมวของเอวา
ปึก! อ่ะ และร่างฉันก็ถูกคนตัวสูงพลิกหันมาชนเต็มๆจนตัวล้มไปกองกับพื้นหญ้าเต็ม ๆ เลย
"...." แววตานิ่ง ๆ กับมองฉันด้วยความรำคาญ เสียอย่างนั้น มีเพียงคุณชาโคลที่เข้ามาพันแขนฉันอย่างเป็นมิตร
"โอ้ย คุณทำฉันล้ม ไม่คิดจะช่วยพยุงเลยเหรอคะ" ฉันแกล้งทำสีหน้าเจ็บ ยื่นส่งมือเล็ก ๆ ของตัวเองให้คนที่เอาแต่ทำหน้าเป็นมนุษย์รูปปั้น
"...." ซึ่งมนุษย์รูปปั้นตรงหน้าฉันก็ค่อยๆโน้มตัวนั่งยองๆ ยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
ตึก ๆ ๆ ตึก ๆ ใจฉันเต้นตึก ๆ เหมือนตอนลุ้นหวย
หมับ!! เขาไม่ได้จะฉุดฉันให้ลุกขึ้น เขาคว้าตัวคุณชาโคลที่กระโดดมาบนตักฉัน แล้วลุกเดินหนีไปเลย ช็อค เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนทำแบบนี้เลยนะ
"เดี๋ยวก่อนสิคะ?" ฉันรีบสับเท้าใส่เกียร์ วิ่งมาดักหน้าคนตัวสูง ที่ทำหน้ารำคาญอย่างเห็นได้ชัดแจ๋ว
"ที่คอนโดฉันก็มีตัวนึงชื่อคุณทูน่า สนใจไปเล่นไหมคะ?" ฉันฉีกยิ้มกว้างเอ่ยขึ้นมา แต่ฉันก็เลี้ยงแมวจริงๆนะ ขี้อ้อนด้วยล่ะ
"ไม่" เขาทำหน้านิ่งเป็นรูปปั้น หันหลังใส่ฉัน แล้วอยู่ ๆ เขาก็พลิกหันหลังกลับมามองฉันนิ่ง
"มีอะไรเหรอคะ หรือว่าเปลี่ยนใจ?" ฉันเอามือไขว่หลังยกยิ้มยื่นหน้าไปใกล้ๆเขา
"นี่ก็ค่ำแล้ว เธอไม่ควรมาเดินเพ่นพ่านอย่างนี้" เขาใช้โทนเสียงนิ่งตำหนิฉัน
"ฉันเพ่นพ่านตรงไหนคะ พอลงจากห้องมา ฉันก็ตรงมาหาคุณเลยนะ" ฉันเกาหัวว่าออกมางงๆ เอาเข้าจริงๆฉันไม่ได้งงหรอก แค่ทำตีมึนใส่เขาก็เท่านั้น^^
"ผู้หญิงบ้า" เสียงพึมพำอยู่ในลำคอ แต่ฉันได้ยินไงคะ
"คุณฉันขอออกไปข้างนอกได้ไหม เห็นเอวาว่า ถนนที่เวนาเซียร์ตอนกลางคืน มีของกินเพียบเลย"
"มื้อเย็นที่เธอเข้ากินไป ไม่อิ่ม?" เขาทำหน้าเหมือนระอาถามออกมา
"ไม่เลยค่ะ นั่นก็แค่ออเดิฟน่ะ" เอาตรงๆไหม คือฉันก็อิ่มตั้งแต่อาหารมื้อเย็นแล้วล่ะ ก็แค่อยากหาเรื่องหลอกผู้ชายไปเดท^^
"ได้ เดี๋ยวฉันจะให้คนติดตามเธอไปด้วย"
"...!" เรื่องอะไรจะยอมล่ะ
"ไม่เอาค่ะ คุณต้องพาฉันไป มาให้ฉันไปกับคนอื่นได้ไง ใจร้าย" ฉันพ่องแก้มป่องๆพูดใส่เขา อีกอย่างเอวาก็สั่งให้เขาคอยดูแลฉันนะ
"น่ารำคาญจริง" เขาพึมพำเสียงเบาๆ ส่งคุณแมวชาร์โคลให้องครักษ์อีกคน
"หึ บ๊ายบายจ้า คุณเหมียวชาร์โคล" ฉันยกมือลูบหัวเจ้าแมวตัวกลม แล้วทำหน้าลั่นลาเดินตามคุณอดัมไปติด ๆ
ฉันเกาะขอบกระจกรถรอบมองถนนที่ติดไฟสีไปตลอดทาง ผู้คนในเมืองเขาดูมีความสุขกันจัง ถนนเมืองเขาโล่งมาก คุณภาพชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนดูแฮปปี้มาก ๆ
"อันนี้เมืองอะไรคะ?" ฉันถามคนหน้านิ่งๆ ที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่
"เทียเซียร์ ส่วนมากผู้คนเมืองนี้จะทำอาชีพค้าขายเป็นหลัก เพราะเป็นเมืองท่องเทียว"
"โห้ นี่ขนาดเป็นเมืองท่องเทียวนะเนี่ย รถยังไม่ติดเลย ถ้าคุณเห็นเมืองฉันจะอึ้ง" เพราะแค่ขับรถออกจากซอยบ้านก็มหากาพย์ความรถติดแล้ว
"เธอพูดอย่างกับฉันไม่เคยไปอยู่ประเทศเธอ?" เขายกคิ้วยุ่งๆใส่ฉัน ลืมไปเลย เขาก็ตามเจ้าชายโนอาไปอยู่ที่เมืองไทยตั้งหลายเดือนนี่น่า
"เมืองนี้นักท่องเที่ยวเยอะ แล้วเขาเดินทางมากันยังไงคะ?" ที่ถามก็เพราะรถที่ขับมาๆไม่ค่อยเยอะเลย
"MRT ใต้ดินไง ที่ประเทศเวนาเซียร์ ถ้านักท่องเที่ยวเช่ารถขับจะยุ่งยากพอสมควร"
คิ^^ เขาจะรู้ตัวไหมหนิ ว่าพูดกับฉันเยอะมาก อ่อ ฉันต้องถามเขาเรื่องมีสาระอะเนาะ ถึงจะยอมคุยด้วย
"แล้วรถเดินทางล่ะคะ เช่นรถเมล์" อันนี้ที่ถามคือฉันอยากรู้จริงๆนะ
"มี แต่ไม่เยอะ" เขาตอบ แล้วเลี้ยวเข้ามาจอดตรงใต้ตึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ทันอ่านมัวแต่จ้องหน้าเขา คนอะไรหล่อไปหมด
"แล้วทำไมรถเมล์ถึงมีไม่เยอะล่ะคะ?"
"นี่ เธอจะถามประวัตศาสตร์ทั้งประเทศนี้เลยไหมล่ะ" เขาหันมาจ้องหน้าฉันแววตานิ่งๆ ฉันจึงฉีกยิ้มกว้างๆให้เขา ติดประชดเสียด้วย
"...." ดวงตานิ่งของเขาก็จ้องหน้าฉันอยู่แวบเดียว แวบเดียวจริงๆค่ะ ก่อนจะหันหน้าหนีลงจากรถไปเสียดื้อๆ
แกร็ก! ปั่ง!!
"ไม่รอกันอีกแล้ว..." ฉันเลยรีบหันเปิดประตูรถก้าวลงเดิน วิ่งตามเขาไปติดๆ โห้ เดินเร็วเป็นที่สุด ไม่สงสารขาสั้นๆของฉันเลย
ปึง!! หน้าฉันทิ่มชนแผ่นหลังแข็งของคนตัวสูงจังๆเลย โดยใบหน้าดุ แววตารำคาญก็หันกับมากอดอกมองฉัน
"โอ้ะ จะหยุดทำไมไม่บอกล่ะคะ?" ฉันจับหัวตัวเอง พลางพูดออกมา หัวฉันจะโนหรือเปล่านี่
"อยากจะรู้จริงๆ เธอเป็นสหายกับพระชายาได้ยังไง?"
"ก็ฉันนิสัยน่ารักไงคะ เอวาก็เลยคบ" ฉันกอดอกเงยหน้าตอบคนตัวสูงกลับกวนๆ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอไง ว่าเขาเปรียบเปรยประมาณว่าเอวาเป็นหญิงเรียบร้อย แต่ฉันเป็นผู้หญิงไม่เรียบร้อย
เออ แต่ฉันก็ไม่ได้เรียบร้อยจริงๆนี่หน่า ด่ายังไงคนอย่างฉันก็ไม่เจ็บหรอก
"คุณที่ถนนเมืองนี้ ของกินขึ้นชื่อคืออะไรคะ?" ถามไปอย่างนั้นแหละฉัน แค่อยากหาเรื่องคุยน่ะ
"ตามมา..." น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบออกมาสั้นๆ พร้อมหมุนตัวเดินนำออกไป
มองไปรอบ ๆ ของกินและผลไม้หน้าตาแปลกๆก็เยอะดีเหมือนกันนะ หน้าลองกินเหมือนกัน เลยยื่นมือไปกระตุกชายเสื้อเขา
จึกๆ
"เอามือออก บอกกี่ครั้งแล้ว อย่าโดนตัวฉัน" เขาหันมาว่าเสียงดุดัน อะไรกันฉันแค่สะกิดเสื้อเองนะ ดุจริงๆ เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอผู้ชายหวงตัว
"ขอโทษค่ะ..." ฉันทำหน้าจ๋อยๆยกมือไหว้เขา
"จำไว้ เป็นผู้หญิงไม่ควรแตะตัวผู้ชาย เธอจะดูไม่ดี ยิ่งในเวนาเซียร์เขาเคร่งเรื่องนี้กันมาก"
"...." สวดเป็นชุด สำนึกเกือบไม่ทัน
"นอกจาก..." แล้วอยู่ ๆ เขาก็หยุดพูดประโยคที่จะเอ่ยกลางคัน
"นอกจากอะไรหรอคะ?" ฉันถามเขาอย่างอยากรู้ มาพูดให้อยาก แล้วจากไปได้ไง
"นอกจาก คน ๆนั้นจะเป็นสามีของเธอ..." ว่าประโยคจบ แววตานิ่งก็จ้องหน้าฉันแปลก ๆ
"แล้วถ้าเป็นเพื่อนกันล่ะคะ แบบเพื่อนชายกับเพื่อนหญิง" ฉันเห็นแววตานิ่งของเขาจ้องหน้าฉันนาน เลยถามขึ้นมา
"เฮ้อ! ก็ไม่ควรอยู่ดี..." เขาถอนหายใจใส่แล้วตอบออกมา
"ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ นึกว่าที่นี่จะขนบธรรมเนียมเหมือนยุโรปซะอีก บ้านเมืองก็ดูเจริญล่ำหน้าไปไกล แต่ธรรมเนียมราวกับผู้หญิงเป็นสีกา ห้ามโดนตัวพระ! โอ้ยขำ
"...."
"ฮ่าๆ ฮะ!" ฉันเห็นแววตาดุ ๆ เลยเอามืออุดปากไว้แทบไม่ทัน ก็มันหน้าขันไหมล่ะ
"มันเป็นเรื่องที่เธอต้องขำออกมาขนาดนั้น ไม่มีมารยาท"
เพล้ง!! โดนด่าอีกหนึ่งดอกเต็มๆ เลิกกวนประสาทเขาก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะโดนสอนมารยาทยาว^^
"อันนี้เรื่องอะไรหรอคะ?" ฉันชี้ไปที่ผลไม้สีชมพู่กลมๆเล็กๆ ที่วางอยู่เป็นเหมือนพวงองุ่น
"ผลซาริ เป็นผลไม้ที่ปลูกแต่ในเวนาเซียร์" เขาตอบ
"เขาขายยังไงเหรอคะ ฉันอยากลองชิม" ฉันพูดขึ้น แต่ตอนนี้ตากับมองไปที่ผลไม้แทนแล้ว ซึ่งฉันไม่ได้รับคำตอบ คนตัวสูงเดินขึ้นมายืนข้างๆฉัน แล้วพูดบางอย่างกับคนขาย
"ที่นี่ใช้เป็นเงินปอนด์ เธอมาที่นี่รู้ไหม?" เสียงเรียบนิ่งว่าขึ้น เขาหยิบเงินในกระเป๋าตังส่งให้คนขาย
"รู้ค่ะ เอวาบอก" ฉันหันไปตอบเขา แล้วรับถุงผลซาริจากคนขายมาถือ
"เมื่อกี่คุณจ่ายไปเท่าไหร่คะ ฉันจะคืนให้คุณ" ฉันหยิบกระเป๋าตังขึ้นมาเตรียมเปิด
"ไม่ต้อง..."
"ไม่เอาค่ะ ฉันจะคืนคุณ" ฉันเงยหน้ามองคนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะกินรังแตนอีกแล้ว
ไม่ต้อง ฉันเป็นผู้ใหญ่ ไม่รับเงินจากเด็ก" ว่าประโยคจบ เขาก็ล้วงกระเป๋าเดินนำออกไปเลย
"วันนึงตกหลุมรักเด็กอย่างฉันแล้วจะหนาว..." ฉันว่าตามหลัง แล้วรีบวิ่งตามเขาไป หลงขึ้นมาตายโหงแน่ฉัน ภาษาอังกฤษยิ่งโง่ๆอยู่
- Writer
