ตื้อหัวใจนายองครักษ์

บทนำ (เด็กน่ารำคาญ) @สนามบินเวนาเซียร์ ในที่สุดวันนี้ฉันก็จะได้บินไปหาเอวาแล้ว ดีใจมากเป็นพิเศ๋ เพราะนี่เป็นการบินมาต่างประเทศครั้งแรก เนื่องจากฉันทั้งเรียนกับต้องทำงานอย่างหนักน่ะ ว่าแต่คนที่มารับฉันน่ะ เขาอยู่ไหน หึ! คงจะฝืนใจน่าดู "เธอ..." ฉันหันมองเสียงเรียงนิ่งขรึม ทางด้านหลัง แต่งชุดเต็มยศนี่ หล่อเอาเรื่องเหมือนกัน ติดตรงชอบทำหน้าเบื่อโลกไปหน่อย "คุณอดัมสวัสดีค่ะ..." ฉันยกมือไหว้อย่างไทย เพราะอยากได้คนตรงหน้ามาเป็นเขยไทยน่ะ "ยิ้มอะไรของเธอ?" เขามองฉันด้วยสายตาที่เริ่มรำคาญพร้อมกระชากกระเป๋าเดินทางฉัน เดินนำออกไปเลย "โห้ ดุซะมัด..." ฉันยกยิ้มตามแผ่นหลังกว้าง ซึ่งเขาก็หยุดเดิน หันมามองฉันที่ทำหน้ายิ้มแย้มอยู่ ฉันจึงสับเท้าเร็วเดินไปให้ทันเขา "คุณอดัมคะ วังเวนาเซียร์จากสนามบินอยู่ไกลไหม?" ฉันคอยมองซ้ายขวามาตลอดทาง ถนนหนทางที่นี่คือรถลาเป็นระเบียบมากเลยอะ "...." เขาตวัดสายตานิ่งๆมองฉันแวบนึง แล้วก็หันไปขับรถต่อ ราวกับฉันเป็นธาตุอากาศ คิดว่าคนอย่างกอหญ้าจะยอมแพ้ ฉันจะทำให้คนอย่างเขาง้างปากพูดออกมาให้ได้ "ในวังมีกฎอะไรไหมคะ เพื่อฉันไปทำตัวอะไรผิดๆ" "....." เขาทำอย่างเช่นเคย ปลายตามองฉันด้วยความรำคาญ แล้วขับรถไปต่อ อย่างไม่ให้ความสนใจฉันอีก "คุณมีแฟนหรือยังคะ หรือโสด" ฉันโน้มใบหน้าไปกระซิบข้างใบหูเขา และแล้ว... เอี๊ยด!!! รถถูกเบรกจนหน้าฉันคะมำคอนโซลรถจัง ๆ หัวจะโนไหม ฉันจับหัวตัวเองหันมองใบหน้าคม ๆ ที่จ้องราวกับจะฆ่าฉัน "น่ารำคาญ" เขาสบถออกมาใส่หน้าฉัน แล้วเหยียบรถขับออกไปต่อ เหอะ นั่งเงียบ ๆก่อนก็ได้ ค่อยดูนะจะป่วนให้หันปั่นเลย นั่งมาไม่ถึงชั่วโมง รถก็เลี้ยวเข้ามาในรั้ววัง บรรยายยังไงดี คือสวยมาก ราวกับเป็นวังในเทพนิยายเลย อย่างว่าแหละ ก็ที่นี่เป็นที่อยู่ของเจ้าหญิงกับเจ้าชายนี่เนาะ แกร็ก! ปึง! "..." ฉันมองคนร่างสูงที่เปิดประตูรถออกไปก่อน ไม่รอกันเลย ใจร้ายกับฉันนักนะ ฉันเลยรีบผลักประตูวิ่งตามไปบ้าง เดินเร็วชะมัดเลย โอ้ย แล้วฉันก็ขาสั้น แต่เหมือนเจ้าของร่างสูง เขาจะลดความเร็วลง ดีล่ะคราวนี้เสร็จฉัน "คุณอดัมรอกอหญ้าด้วยสิคะ" ฉันวิ่งปี่เข้ามาคล้องลำแขนหนา อยากไม่รอดีนักก็ต้องโดนแต๊ะอั๋งแบบนี้แหละ^^ ดวงตาดุจ้องมือฉันที่เกาะแขนเขา พอเห็นว่าเอวากับเจ้าชายโนอามองมาอยู่ก็โพลงว่าขึ้นมา "ปล่อย บอกแล้วไงอย่ามาถูกเนื้อถูกตัวฉัน เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน" คนเย็นชาว่าฉันด้วยใบหน้าดุ แค่นี้ไม่ทำให้คนอย่างกอหญ้าสลดหรอก "ผู้หญิงแบบไหนกัน?"ฉันทำหน้ามึน ๆ ใส่เขา และไม่ยอมปล่อยมือออกจากท่อนแขนของเขาง่าย ๆ หรอก "บ้านเธอได้อบรมเรื่องความเป็นกุลสตรีให้เธอไหม" หุ หุ จะหลอกด่าฉันทางอ้อม กอหญ้าไม่เจ็บหรอกค่ะ ฉันจึงทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมออกมาใส่คนเย็นชาที่จ้องเขม็งดุๆ "อ้อ บ้านเลี้ยงแบบอินเตอร์เนชั่นแนลน่ะค่ะ คุณไม่ต้องถือฉันหรอกนะคะ" "ปล่อย ไม่เห็นหรอ ว่าพระชายากับเจ้าชายมองอยู่" เขากัดฟัน พร้อมกับปัดมือฉันออก "เห็นค่ะ ก็ไม่เห็นทั้งสองว่าอะไรนี่คะ^^" ฉันยกยิ้มจนตาหยีให้เจ้าของหน้าที่เย็นชา แล้วหันหลังให้เขาเดินไปหาเอวา "เอวาจ๋า ทำความเคารพค่ะเจ้าชาย" ฉันกรอกเสียงสดใสเรียกเอวา พลางหันไปก้มคำนับให้เจ้าชายโนอาที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะอาหาร "ฉันคิดถึงเธอจังเลย"เอวาเอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้มหวาน อ่อนหวานอย่างนี้ไงเจ้าชายโนอาถึงหลง และรักมาก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันยังชอบ ผู้หญิงแบบเอวาเลย "คิดถึงเอวาเหมือนกันจ้ะ..."ฉันว่ากับเอวาด้วยรอยยิ้ม พร้อมยื่นถุงของฝากจะส่งให้เอวา ตะ..แต่ พรึ่บ!! ถุงกระดาษในมือฉัน ถูกคนร่างสูงเข้ามากระชากออกจากมือด้วยความเร็ว "อะไรคะ..นั่นของฝากฉันตั้งใจให้เอวานะคะ"ฉันหันโวยวายคนหน้านิ่งเบาๆ ถ้าไม่เกรงใจเจ้าชายโนอากับเอวานะ ฉันจะเข้าไปกระโดดงับหูให้ "เธอไม่ควรยื่นของสุ่มสี่สุ่มห้าให้พระชายา" โอ๊ย คือปกติใบหน้าก็เย็นชาอยู่แล้ว ยังจะทำหน้าดุดันราวกับพิทบูลใส่ฉันอีก "อ้าวฉันไม่รู้หนิคะ ทีตอนอยู่บนรถ ฉันถามคุณว่าในวังมีกฎอะไรบ้าง คุณก็เอาแต่นิ่งไม่พูดจากับฉันเลย ปล่อยให้ฉันพูดกับแม่ซื้อ มาคนเดียวมาตลอดทางอยู่นั่นแหละ" เอาสิฉันสู้นะ ที่ตอนอยู่บนรถถามอะไรก็ไม่ตอบ ตอบมาคำเดียว คือน่ารำคาญ "คิ.."เอวาหัวเราะขำๆออกมา ส่วนเจ้าชายโนอาที่ยกยิ้มออกมาบางๆ ที่เห็นฉันเถียงกับองครักษ์สุดแสนจะเผด็จการของเขา "ตรวจจนพอใจแล้วก็เอาคืนมาค่ะ.." ฉันจึงเข้าไปกระชากถุงของฝากในมือคนตัวสูง ยื่นส่งคืนไปให้เอวาที่ยกยิ้มให้ฉัน "ขอบคุณนะ.."เอวากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะรับถุงของฝากไปวางลงบนโต๊ะอีกด้าน "ให้ยกอาหารออกมาเลยไหมคะ?" เสียงคุณลิลลี่โพล่งขึ้นมา ทำไมเธอดูเหมือนไม่ชอบหน้าฉันเลยนะ? "ยกออกมาเลย..."เจ้าชายโนอาหันไปสั่ง และหันกลับมาดึงผ้าขาวบนโต๊ะมาผูกกันเปื้อนให้เอวาบนคอ โง้ย น่ารักจัง สักวันฉันต้องมีแบบนี้บ้าง! "ขอบพระทัยเพคะ..."เอวากล่าวขอบคุณเจ้าชายโนอาด้วยใบหน้าขวยเขิน โธ่ ทำไมฉันดูเป็นส่วนเกินไปเลยนะ "โห้ อาหารของเวนาเซียร์น่าทานมากๆเลยค่ะ..."ฉันมองอาหารที่ยกมาจากรถเข็น ร้อนๆ ตื่นเต้นจังอาหารของเวนาเซียร์น่าทานทุกจานเลย "ฉันสั่งให้คนครัวทำอาหารไทยของโปรด ให้เธอด้วยนะ"พอเอวาว่าจบประโยคเท่านั้นแหละ กลิ่นแกงหอมพริกกับกะทิหนักๆก็ลอยมาเตะเข้าจมูกฉัน "ว้าว แกงเขียวหวาน ขอบคุณเอวามากๆเลยน้า จะทานให้หมดถ้วยเลย.." ฉันก้มมองถ้วยแกงเขี้ยวหวานยิ้มๆ ให้กินทุกวันยังได้เลย เพราะของโปรดฉัน "ตะกละ"เสียงนิ่งขรึมว่าออกมาลอยๆ หึ ภูมิใจจังที่ทำให้คนไม่ค่อยพูดว่าได้ ฉันเลยหันไปยักคิ้วกวนๆใก้กับคนตัวสูงข้างหลัง โดยเขาก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน "เริ่มทานกันเถอะ..."เอวาพูดออกมาเท่านั่นแหละ ฉันไม่รอช้าลงมือตักอาหารเข้ามาในจานด้วยความเร็ว ส่วนเอวาเธอก็มีพระสวามีคอยตักอาหารให้ ส่วนฉันน่ะเหรอ ตักเองกินเองจ้า จนเวลาต่อมา เอวาก็พาฉันย้ายมานั่งเล่นห้องโถง ฉันทั้งสองก็พูดคุยจิปาถะกันตามภาษาผู้หญิงไปอย่างเพลินๆ "เอวารู้เพศลูกหรือยัง?" ฉันถามออกมาด้วยความอย่างรู้องค์หญิงหรือองค์ชายนะ พ่อกับแม่น่าตาฟ้าประธานทั้งคู่ ลูกออกมาไม่เทพเจ้าเลยเหรอ "ไว้รอลุ้นตอนคลอดนะ"เอวาบอกกับฉันยิ้ม ๆ "โธ่ บอกหน่อยก็ไม่ได้"ฉันบ่นออกมาเซ็ง ๆ ไม่ใช่ยังไงหรอก ฉันจะได้เตรียมของรับขวัญถูก ถ้ารู้เพศก่อนจะดีมากๆเลย "เอวานี่ก็เย็นมากแล้วนะ ไปพักผ่อนได้แล้ว เพื่อนเธอก็จะได้พักด้วย" เสียงสุขุมของเจ้าชายโนอาเดินเข้ามากอดอกจ้องเอวาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่หน้าเจ้าชายโนอายามนิ่งดูดุเหมือนกันนะ "ค่ะ..."เอวาพูดเสียงติดงอนๆแล้วหันมาส่งยิ้มให้ฉัน ท่าทางเจ้าชายโนอาจะงานเข้า พระชายางอนแล้วจ้า ซึ่งพอเอวาเดินออกไป ก็มีนางข้าหลวงพาฉันเดินไปบนห้องรับรอง "ถ้ามีอะไร กดหมายเลขหนึ่งนะคะ" นางข้าหลวงเอ่ยขึ้นมาอย่างสุภาพ "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบด้วยร้อยยิ้ม ห้องในวังนี้กว้างใหญ่มาก ต่างกันลี้ลับกับที่คอนโดฉันเลย "เปิดระเบียง ไปสูดอากาศดีกว่า" ฉันพึมพำเบา สาวเท้าผลักบานประตูระเบียงออกมา โห้! สวนดอกไม้ สวยจัง แต่ตาดีๆของฉันดันไปโฟกัสมองผู้ชายที่กำลังอุ้มแมวขึ้นมาหอม "หึ ผู้ชายรักแมว..." ฉันยกยิ้มเท้าคางมองออกไป ทีอยู่กับแมวนะอบอุ่นน่ารัก ทีอยู่กับฉันนี่ทำแววตารำคาญใส่ฉันตลอดเลย "คอยดูเถอะ สักวันจะทำให้หลงฉันยิ่งกว่าแมวนั่นอีก"