Ahımı al, sar sinene!
Atiye Bora yerine oturduktan otuz kırk saniye sonra geldi. Yüzü kireç gibi olmuştu. Acaba gördü mü? Diye endişelendi Bora. Öyle olsa bir şey demez miydi? Acaba Auberta falan mı aramıştı? Ya da diğer patronu. Yok canım belgeler buradaydı. Üstelik telefonunu da yanına almamıştı. Göndermemişti hem daha. Belki de Bora boşa şüpheleniyordu. Arif dediği kişi çocukluğunu bildiği biriydi.
“İyi misin?” diye sordu endişeyle ve merakla. Hangisi daha ağır basıyordu seçemiyordu.
“Değilim. Midemi bozdum sanırım.”
“Bir şey mi dokundu acaba?” diye dertlendi Bora. Rahatlamıştı ama endişesi bakiydi. Atiye’nin sağlığı kötüyken mutlu olamayacak kadar aşıktı.
“Bilmem, dün akşam yemeği yememiştim. Bir anda ağır kahvaltı edince de olmuş olabilir. Senin aşçın çok güzel yemek yapıyor
