อรุณกนกสยบน่านฟ้า (หลงเด็กซีรีส์ 1)

ตอนที่8 กรรมตามสนอง (4)

“แม่งเอ้ยยย!”

น่านฟ้าบ่นสถบไปเรื่อยเพื่อระบายความโกรธ แฟ้มเอกสารกระจัดกระจายอยู่เกลื่อนห้อง เลขาคิมเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าห้องว่าจะเอาอย่างไรดี ในมือมีข้อมูลของหญิงสาวเป้าหมายที่เจ้านายต้องการ เลขาคนสนิททำใจดีสู้เสือเพราะหากเข้าไปช้าจะโดนลูกหลงเอาได้ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปที่โต๊ะของเจ้านาย

“ประวัติครับนาย” วางเสร็จก็รีบถอยห่างทันที เพราะดูจากสีหน้าของเจ้านายแล้ว รู้เลยว่ากำลังหงุดหงิดขั้นสุด หวังว่าข้อมูลที่ต้องการจะทำให้ท่านประธานอารมณ์ดีขึ้น

ชายหนุ่มหยิบข้อมูลขึ้นมาดู เป็นประวัติพื้นๆ ในการกรอกใบสมัครงาน ‘อรุณกนก ฟ้าหาญ’ อายุสี่สิบปีใช้วุฒิมัธยมหกสมัคร ใส่ที่อยู่อพาร์ทเม้นท์ย่านลาดพร้าว มีเบอร์ติดต่อกลับใส่ไว้ด้วย หน้าถัดไปเป็นสำเนาเอกสารบัตรประชาชน ยืนยันว่าเด็กนั่นอายุยี่สิบปีจริงๆ ดูจากรูปลักษณ์แล้วเขานึกว่าอายุสิบแปดเสียอีก แบนไปหมดทุกสัดส่วน หน้าก็เด็กมากดูซื่อๆ ไม่มีพิษมีภัย

“ให้คนไปสืบที่อยู่ว่าใช่หรือเปล่า” น่านฟ้ารู้สึกไม่ไว้ใจเด็กสาวคนนี้เพราะเล่ห์เหลี่ยมใส่เขา เลยอยากให้ลูกน้องไปสืบดูว่าเธออยู่ที่นั่นจริงๆ หรือไม่

“ครับนาย” เลขาคิมรับคำสั่ง

เจ้านายหนุ่มมองลูกน้องเดินออกไปจากห้อง แล้วจึงหยิบมือถือออกมากดเบอร์ติดต่อที่ได้มา ‘หมายเลขนี้ยังไม่เปิดให้บริการ’ น่านฟ้ากดวางสายเพ่งสายตาคมไปเบื้องหน้า ว่าแล้วเด็กนั่นไว้ใจไม่ได้จริงๆ สงสัยข้อมูลทั้งหมดในกระดาษแผ่นนี้คงปลอมทั้งหมด ยกเว้นแค่สำเนาบัตรประชาชนเท่านั้นที่เป็นของจริง!

ไม่เกินยี่สิบนาทีเลขาคิมก็เข้ามาในห้องอีกครั้ง น่านฟ้ารู้ว่าลูกน้องจะพูดอะไร เลยยกมือขึ้นห้ามไว้ไม่ให้พูดเพราะเขารู้แล้วว่าที่อยู่นั่นก็น่าจะปลอมอีก น่านฟ้าคิดอยู่สักพักก่อนจะสั่งให้เลขาคู่ใจไปสืบตามที่อยู่ในบัตรประชาชน เผื่อได้รู้ตื้นลึกหนาบางเอาไว้เล่นงานยัยตัวแสบ

ช่วงเย็นน่านฟ้ามีนัดคุยงานกับนักธุรกิจรุ่นใหญ่ ถ้าผ่านไปได้ด้วยดีเขาก็จะมีอีกช่องทางในการขยายธุรกิจไปยังประเทศเพื่อนบ้าน ชายหนุ่มมาก่อนเวลานัดเล็กน้อยเพื่อเป็นการให้เกียรติผู้อาวุธโส โรงแรมเอมเมอรัลจัดอยู่ในระดับห้าดาว สถานที่นัดในวันนี้คือร้านอาหารไทยมิชลินสองดาว น่านฟ้าให้ความสำคัญกับสถานที่เพื่อแสดงให้คู่ค้าเห็นถึงความใส่ใจ

การเจรจาเป็นไปอย่างลื่นไหลมาก จนกระทั่งชายหนุ่มเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตา เธอหันหน้ามาทางเขาพอดีจำได้แม่นว่าคือสาวแสบคนเมื่อเช้า เธอนั่งทานข้าวอยู่กับหนุ่มใหญ่ที่เขาเห็นแค่ด้านหลัง ดูท่าคงไม่พ้นเสี่ยกระเป๋าหนักที่พามาทานข้าว แล้วก็คงไปต่อกันถึงไหนต่อไหน น่านฟ้าไม่ได้สนใจว่าเธอขายให้ใคร เขาสนแค่ว่าต้องเอาคืนยัยแสบให้รู้สำนึกบ้างว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ เมื่อช่วงบ่ายเขาได้รับรายงานบางอย่างที่น่าสนใจ ลูกน้องของน่านฟ้าไปตามที่อยู่ในบัตรประชาชนของอรุณกนก จนเขาได้เรื่องเด็ดมาต่อรองกับแม่สาวแอ๊บใส

เสร็จแน่ยัยหน้าจืด! แสบดีนักพ่อจะเอาคืนให้เข็ด

หลังจากเจรจาธุรกิจเสร็จแล้วน่านฟ้ายังไม่กลับ เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมเฝ้ามองคนตัวเล็กที่กำลังรักษาท่าทีในการทานอาหาร วันนี้เธอแต่งตัวเกินวัยไปหน่อย เสื้อผ้าที่ใส่ไม่เข้ากับหน้าประถมของเธอเลย แต่พวกเสี่ยวัยทองก็นิยมสาวสไตล์นี้ อารมณ์เหมือนได้กินเด็กเอ๊าะๆ นึกแล้วอดที่จะแค่นหัวเราะไม่ได้ แม่สาวใจแตกหิวเงินไม่เลือกอายุลูกค้าขอแค่กระเป๋าหนักเป็นพอ

น่านฟ้ารอกระทั่งสบโอกาสเมื่อคนตัวเล็กเดินไปห้องน้ำ เขาจึงลุกตามไปเงียบๆ รอจนหญิงสาวทำธุระเสร็จ คนไม่ทันรู้ตัวชะงักเท้าอย่างตกใจที่เห็นชายหนุ่มมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขาแอบสะกดรอบตามเธอมาหรอกนะ...?

“มารับงานเหรอหนู?” น่านฟ้าเอ่ยทักขณะที่ยืนกอดอกพิงกำแพง เขากวาดสายตาสำรวจเธออีกรอบ วันนี้อรุณกนกอยู่ในชุดที่ดูเรียบหรู ดูผู้ดี แต่มันก็แค่สิ่งจอมปลอมที่สร้างขึ้น คงไม่พ้นแต่งเพื่อเอาใจลูกค้า

“เอ่อค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่าคะ คงไม่ได้ตามหนูมาตลอดหรอกใช่ไหม?” อรุณกนกมองอย่างจับผิด แอบสงสัยไม่ได้ว่าเขาแอบตามมาเพราะไม่ไว้ใจเธอ

“หึ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?” น่านฟ้าแค่นหัวเราะ คนระดับเขาไม่ตามเธอให้เสียเครดิต แค่เรื่องบังเอิญที่มาทานข้าวร้านเดียวกัน

“งั้นพี่มีอะไรเหรอคะ?”

“ก็มีนะ ได้ข่าวว่าป้าหนูกำลังตามตัวอยู่นี่....” ได้โอกาสน่านฟ้าเลยเข้าเรื่อง เขารู้มาว่าป้าของเธอกำลังตามตัวอยู่ เพราะหญิงสาวหนีออกจากบ้าน ไม่ตั้งใจเรียนสร้างแต่ความเดือดร้อนให้ครบครัว และตอนนี้ป้าของเธอก็เป็นห่วงมาก

“พะ พี่เอาอะไรมาพูดคะ หนูไม่มีป้าเสียหน่อย พี่เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ” อรุณกนกปฏิเสธเสียงแข็งไม่รู้ว่าเขาไปรู้เรื่องของเธอมากจากนั้น ยังไม่ทันข้ามวันก็สืบไปถึงบ้านแล้ว

“ถ้างั้น....” น่านฟ้าเขยิบเข้าไปใกล้จนหัวไหล่ชิดติดกัน “ทำไมต้องสั่นขนาดนี้ล่ะ” เขากระซิบเบาๆ พลางสังเกตร่างกายของเธอไปด้วย สั่นอย่างกับลูกนกขนาดนี้ ดูท่าคงกลัวจะถูกจับส่งกลับบ้านมาก แต่ก็ยังไม่ยอมรับยืนเป็นกระต่ายขาเดียว

“โอเค งั้นเดี๋ยวโทรบอกป้าหนูเดี่ยวนี้แหละ ว่าหนูอยู่ไหน”

น่านฟ้าก้าวถอยหลังแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์ เขาไม่ได้จะโทรจริงๆ และไม่รู้เบอร์ของป้าเธอด้วย แค่แสดงละครขู่ให้เด็กมันกลัวเฉยๆ

“ดะ เดี๋ยวค่ะ พี่ต้องการอะไรคะ?” อรุณกนกก้าวเข้ามาใกล้แล้วเกาะแขนเขาเอาไว้ เธอไม่ยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ หนีมาได้ตั้งเกือบปีจะถูกจับกลับไปง่ายๆ ได้อย่างไร

“ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย”

น่านฟ้ายกยิ้มอย่างผู้มีชัย แล้วคว้าโทรศัพท์ในมือเธอมาเปิด สั่งให้หญิงสาวปลดล็อคจากนั้นเขาก็เอามือถือของเธอโทรเข้าเบอร์ตัวเอง กันไว้ก่อนเผื่อเธอเบี้ยวเขาจะได้ตามถูก เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ยื่นมือถือคืนให้ เหยื่อติดกับจนได้! แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้จะทำอะไรกับเธอดี เอาไว้เดี๋ยวค่อยคิดหลังจากนี้ยังทัน

“พรุ่งนี้มาให้ตรงเวลาด้วย ไม่ชอบคนมาสาย”

พูดจบเขาก็หันหลังกลับออกไปด้วยความสบายใจ แต่คนฟังนี่สิยืนหน้าเครียดขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง น่านฟ้าสืบเรื่องของเธอทำไมกัน ทั้งที่รับปากแล้วว่าพรุ่งนี้จะเริ่มงานแม่บ้านเป็นวันแรก...หรือว่าเขาไม่ไว้ใจ? คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเป็นเธอก็คงไว้ใจไม่ลงไปเพราะถูกใช้เล่ห์เหลี่ยมใส่ อีกอย่างเขาก็ไม่รู้จักเธอมาก่อนไม่แปลกที่น่านฟ้าจะสงสัย เอาวะเป็นไงเป็นกัน! ยังไงก็ต้องไปหาเขาอยู่แล้วนี่

ไว้ไปหาทางรอดเอาดาบหน้าแล้วกัน!