อรุณกนกสยบน่านฟ้า (หลงเด็กซีรีส์ 1)

ตอนที่5 กรรมตามสนอง 1

เป็นเช้าที่น่านฟ้ารู้สึกปวดหัวมาก เมื่อสติตื่นรู้เต็มที่ก็คิดได้ว่าตัวเองดื่มไปเยอะทีเดียว พอได้เหล้าฟรีไม่อั้นจากเหนือเพชรก็เลยดื่มหนักไปหน่อย กลับมาได้อย่างไรยังงงๆ อยู่ ชายหนุ่มถดตัวขึ้นนั่งพบว่าร่างกายไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้น หันไปมองซ้าย มองขวาก็ไม่มีใครเลยมีเพียงเขาคนเดียวอยู่บนที่นอน แล้วก็ย้อนคิดไปว่ามีเด็กเอนฯ มาคอยให้บริการ จำได้ลางๆ ว่าเขาพาเธอมาด้วยว่าแต่เด็กคนนั้นไปไหนแล้ว...

น่านฟ้ามองไปรอบๆ ห้อง สะดุดสายตาไปที่ปลายเท้าตรงนั้นมีโซฟาตั้งอยู่ และมีคนตัวเล็กนอนขดร่างจนดูเหมือนก้อนอะไรซักอย่าง น่านฟ้าขยับตัวไปที่ปลายเตียงมองสำรวจดูว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ

“นี่…หนู?” น่านฟ้ามองสำรวจอย่างจริงจัง เสื้อผ้าของเธอยังอยู่ครบ เมื่อคืนเขาคงไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเด็กใสซื่อคนนี้แน่ๆ

“เอ่อพี่ ตื่นแล้วเหรอคะ?” อารุณกนกลืมตาขึ้นอย่างสะลืมสะลือ ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งรู้สึกปวดเมื่อยร่างกาย ที่จริงเธอกะว่าจะนั่งรอจนถึงเช้าแต่ทนความง่วงไม่ไหวเลยมานอนรอแทน

“แล้วทำไมมานอนตรงนี้ พี่ขอโทษด้วยแล้วกันที่พาหนูมาด้วย เดี๋ยวพี่ให้ค่ารถกลับบ้าน” เขาไม่คิดจะทำอะไรเธอตั้งแต่แรก เพราะอรุณกนกไม่ใช่สเปคก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพาเธอมาด้วยทำไม รู้สึกผิดที่เห็นหญิงสาวมานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาท่าทางจะเมื่อยน่าดู

น่านฟ้าเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าเงินที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง หยิบธนบัตรมาจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้หญิงสาวเพื่อเป็นค่ารถให้เธอกลับบ้าน อรุณกนกรับเงินไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างจริงจัง

“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าหนูมีเรื่องจะคุยกับพี่ค่ะ” ที่นอนรอมาตลอดทั้งคืนเพื่อที่จะคุยข้อตกลงกับชายหนุ่ม อรุณกนกพยายามรวบรวมความกล้า มั่นหน้าทำเหมือนว่าเชี่ยวชาญในการต่อรองข้อเสนอ ปั้นหน้ามั่นใจเพื่อคุยกับน่านฟ้าอย่างเป็นเรื่องเป็นราว

“มีเรื่องอะไรล่ะ?” เขายังคงงัวเงียและปวดหัวมาก ยกมือขึ้นขยุ้มศีรษะไล่ความมึนงง ที่จริงตอนนี้สมองยังไม่พร้อมรับฟังเท่าไหร่แต่เห็นแก่คนตัวเล็กที่กำลังมองมาอย่างมุ่งมั่น

“คือหนู อยากให้พี่เช่าหนูแบบผูกขาดค่ะ” อรุณกนกกลั้นใจพูดออกไป ไหนๆ มาก็ถึงขนาดนี้แล้ว ก็อยากลองดูเสียหน่อย

“หะ... หนูว่าอะไรนะ! หมายถึงอยากให้พี่จ่ายเงินให้หนูทุกเดือนแบบนี้เหรอ?” น่านฟ้าไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินถูกหรือไม่ หญิงสาวใสซื่อตรงหน้าพูดออกมาจริงๆ หรือตอนนี้เขาแค่ยังละเมออยู่

“ใช่ค่ะ หนูไม่อยากกลับไปทำงานที่คลับแล้ว หนูอยากให้พี่รับเลี้ยง แต่หนูก็มีกฎของหนูนะคะ หนูจะดูแลพี่เหมือนแม่บ้านคนหนึ่งแต่เราจะไม่มีอะไรกัน หนูเขียนสัญญาไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าพี่ตกลงเซ็นชื่อได้เลยค่ะ” อรุณกนกอธิบายทีเดียวรวดเพื่อให้เขาลองพิจารณาดู ตอนนี้เธอต้องการเงินจำนวนมาก แต่ไม่อยากกลับไปที่คลับอีกเพราะเห็นสายตาของแขกแต่ละคนแล้ว...เธอไม่น่าอยู่รอดปลอดภัยได้

“ตลกแล้วหนู เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคลับของไอ้เหนือเพชรรับมิจฉาชีพเข้ามาทำงานด้วย” น่านฟ้าแค่นหัวเราะ เด็กกะโหลกกะลาแบบนี้คิดยังไงถึงกล้ามาต่อรองกับเขา เห็นเขาเป็นเพื่อนเล่นหรือเป็นหมูใช้เชือดหรือไง...ไม่มีวันเสียหรอก นี่เป็นถึงประธานใหญ่เลยนะเว้ย!

“หนูไม่ใช่มิจฉาชีพนะ” เธอก็แค่หาทางออกให้กับตัวเอง และหนทางนี้ก็ดูเหมือนง่ายที่สุดแล้ว เธอเรียกร้องเงินจากเขาในจำนวนที่มากพอสมควร แต่ก็พร้อมที่จะทำงานแลกด้วยการทำงานบ้าน ทำอาหาร ดูแลบ้านให้เขาสถานะเหมือนแม่บ้านแต่ได้เงินเดือนระดับผู้บริหาร

“ถ้าไม่ให้เรียกมิจฉาชีพแล้วจะให้เรียกอะไร พี่ว่าหนูกลับไปดีๆ ก่อนที่พี่จะเรียกตำรวจดีกว่า” น่านฟ้าโบกมือไล่ส่งๆ ไม่คิดว่าเช้านี้จะต้องมาเจอเรื่องที่ทำให้อารมณ์เสีย เด็กหน้าตาใสซื่อนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ อย่างที่เขาบอกกันว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นเป็นมิตรแบบนี้ไม่ใช่มิตรภาพแต่เป็นมิจฉาชีพ!

“หนูไม่กลับ ถ้าพี่ไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่หนูก็ไม่รับประกันว่า...คลิปที่หนูปล่อยมันจะทำให้พี่เสียชื่อเสียงหรือเปล่า” คิดไว้แล้วว่าน่านฟ้าต้องไม่ตกลงง่ายๆ เธอเลยงัดเรื่องคลิปขึ้นมาพูด รู้ตัวว่าเล่นไม่ซื่อแต่ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

อรุณกนกหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดคลิปโชว์ให้เขาดู แต่เพราะมันอยู่ไกลเกินไปน่านฟ้ามองเห็นไม่ถนัดเลยฉวยมือถือไปจากมือเล็ก

“คลิปบ้าอะไรของเธอ!” น่านฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วจ้องคลิปไม่วางตา “ก็ดูหล่อดีนี่ คิดว่าจะเอาคลิปแบบนี้มาแบล็คเมล์ฉันได้เหรอ?” มันเป็นคลิปร่างเปลือยของเขาตอนหลับ อรุณกนกคงแอบถ่ายไว้ตอนที่เขาเมาหลับไป แล้วคงแอบถอดเสื้อผ้าเขาออกด้วย เห็นซื่อๆ แบบนี้ใจกล้าไม่เบา

“พี่หล่อมากค่ะหนูไม่เถียง แต่ถ้าทุกคนได้เห็นว่าหนอนด้วงของพี่มันเล็กเท่าถั่วเขียวแบบนี้...ถ้าพี่ไม่อายก็ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ทำสัญญาก็ได้งั้นหนูกลับเลยแล้วกัน สวัสดีค่ะ” อรุณกนกแสร้งทำเป็นว่าการทำเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ทำบ่อยมาก ทั้งที่จริงแล้วอายเหลือเกิน เธอฉวยมือถือมาไว้ในมือเตรียมจะเก็บ เมื่อนึกถึงภาพหนอนน้อยของเขาก็รู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้าจนต้องรีบหันไปมองทางอื่น

“เฮ้ย! เอามาดูใหม่ดิ” น่านฟ้าไม่ทันสังเกตเลยคว้าโทรศัพท์ของเธอมาดูอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้เห็นเต็มๆ ตาว่าเสาเข็มของเขากลายเป็นหนอนด้วงนอนขดจนเล็กเท่านิ้วก้อย เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้! รู้ถึงไหนอายถึงนั่นแล้วไอ้คลิปเวรนี้มันก็เห็นหน้าเขาชัดเจนมาก แค่นึกภาพว่าทุกคนๆ จะได้เห็นมังกรกลายเป็นหนอนหลับเขาก็อายจนหน้าชาไปหมด “เธอนี่มัน… ยัยมิจฉาชีพจอมแบล็คเมล์!”

“ตกลงจะเซ็นหรือไม่เซ็นคะ ถ้าไม่เซ็นหนูจะได้กลับไปนอน” อรุณกนกยื่นกระดาษข้อเสนอให้เขาด้วยใจเต้นระรัว ลุ้นว่าเขาจะตกลงหรือไม่ตกลง