“แสดงว่ามี” กริชารู้ทันเพื่อน เวลาพูดแบบนี้ทีไรได้เรื่องทุกที
“แสนรู้นะมึงอ่ะ ตกลงเป็นหมาหรือเป็นหมอ”
“เป็นหมอที่กำลังสแกนอาการหมา”
“ใครหมาว่ะ!”
“มึงไงไอ้น่าน นั่งเป็นหมาหงอยเลย” ไม่บ่อยครั้งนักที่กริชาจะได้เห็นเพื่อนรักนั่งหันหน้าหมาหงอยแบบนี้ ปกติเวลามาเที่ยวมันจะเริงร่ากับบรรดาสาวทรงอึ๋ม แต่วันนี้ไล่ไปหมดเอาแต่นั่งดื่ม นั่งเหม่อลอยเหมือนใจไม่ได้อยู่ตรงนี้
“...”
“สองสามเดือนมานี้มึงหายไปไหนวะ?” พอเห็นเพื่อนเงียบเลยถามขึ้น โยธินพยัคฆ์แอบสืบรู้มาว่าช่วงนี้น่านฟ้าไม่ค่อยไปทำงานทำการ เอาแต่สั่งให้เลขาทำแทนมัวแต่ขลุกตัวอยู่ที่คอนโด
“กูงานเยอะ” คนถูกถามอ้างไปเรื่อยเปื่อย
“ตอแหล” โยธินพยัคฆ์ด่าอย่างรู้ทัน คนที่งานเยอะน่ะเลขาของมันนู้น
“ก็เรื่องของกูไหมล่ะ”
“มันผิดวิสัยต้องมีอะไรแน่ๆ” กริชาหรี่ตามองเพื่อน พยายามไล่ต้อนให้น่านฟ้าพูดความจริง การเสือกเรื่องเพื่อนเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง
