“ชักอยากเห็นแล้วสิ…วันนี้น้องเขามาทำงานไหม?” โยธินพยัคฆ์หันไปมองรอบๆ ข้าง จำหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แล้วเพราะว่าไม่ได้สนใจ แต่พอจำได้ลางๆ ว่าตัวเล็กๆ หุ่นไม่สะบึ้มเหมือนแบบที่น่านฟ้าถูกใจ
“ลาออกไปนานแล้ว” เธอลาออกตั้งแต่วันที่แบลคเมลเขานั่นแหละ มันก็ดีเหมือนกันได้เงินไปจากเขาตั้งเยอะ ถ้ายังมาทำงานแบบนี้อีกก็คงเป็นผู้หญิงที่ไร้หัวคิดมาก เพราะเธอแทบไม่ต้องทำอะไรก็สูบเงินจากเขาได้มหาศาลจะมาทำงานให้เหนื่อยเพื่อ!
“อ๋อ มีคนเลี้ยง…”
“กูกลับดีกว่า” น่านฟ้ากระดกเหล้าที่เหลือในแก้วจนหมด เตรียมตัวกลับเพราะรู้สึกเบื่อ อยากไปนอนกอดคนตัวนุ่มที่ป่านนี้น่าจะหลับไปแล้วว
“รีบ?”
“จะเที่ยงคืนแล้วไอ้หมอ มึงไม่ทำงานรึไง?”
“เดี๋ยวนี้รู้จักเป็นห่วง?” ทีเมื่อก่อนคะยั้นคะยอให้อยู่ ดึกกว่านี้ก็หาทางรั้งให้ดื่มด้วยกันนานๆ วันนี้น่านฟ้าเป็นฝ่ายรีบกลับเสียเอง ออกอาการขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก
“ขี้เกียจคุยกับพวกมึง ก
