สองอาทิตย์แล้วที่อรุณออกมาอยู่โรงแรม เธอไม่เจอน่านฟ้าอีกเลย และตัดสินใจบล็อกเบอร์ของเขา กลัวว่าตัวเองจะโทรไปรบกวนชายหนุ่มเพราะคิดถึงมากเกินไป ไม่มีวันไหนเลยที่อรุณกนกลืมน่านฟ้าได้ เขายังคงมีตัวตนอยู่ในใจ เพิ่งรู้ตัวว่าชอบเขามากแค่ไหนก็เมื่อตอนที่อยู่ห่างกันแบบนี้
“ไง เป็นหมาหงอยเลยนะยะ ฉันเตือนแกแล้วไม่ฟัง”
อรุณกนกนัดกับเพื่อนสนิท คุยกันในเรื่องของแผนการที่จะทำในอนาคต ทั้งที่ควรจะดีใจแท้ๆ เพราะว่าดำเนินการมากกว่า 80% แล้วแต่จิตใจช่างห่อเหี่ยวเหมือนความสุขในชีวิตเธอมันหายไป
“ฉันรู้น่า แต่ฉันตัดสินใจแล้วป่ะ” รู้ดีว่าอาการเหล่านี้เกิดจากน่านฟ้า เพราะไม่ได้เจอกันมาสองอาทิตย์ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้ทำอะไรร่วมกัน มันเลยโหวงเหวงแปลกๆ แต่เธอก็ตัดสินใจแล้วว่าเลือกเดินหน้าต่อเพื่ออนาคต
“ย่ะ แม่คนรักอนาคต คนดีๆ ไม่รู้จักรักษาเอาไว้”
“ทำไงได้ล่ะแม็กกี้ ก็มันไม่ถูกที่ถูกเวลานี่นา”
