Sparing Creep

Chapter 5

PALIHIM NA nakatakas ng kaniyang silid si Siobe habang walang kamalay-malay ang mga bantay nito. Sinisigurado niyang hindi makagagawa ng kahit na anong ingay kahit wala siyang suot na sapatos. Batid niya sa sarili na nawawala ang pares ng kaniyang sapatos at umaasa siyang sa pagkawala no'n ay malalaman nila ni Kitch na nasa panganib ang buhay nila ni Loise.

Nang matunugan ang pagkilos ng mga bantay ay napaupo siya roon at nagtago sa isang madilim na sulok habang pinakikinggan ang pag-uusap ng mga estrangherong lalaki.

"Hain man ang babaye?" ang sabi ng isang pamilyar ang itsura sa kaniya.

Translation: "Nasaan na ang babae?"

Napayuko siya at pinilit pa rin na 'wag magdulot ng kahit anong ingay, subalit sa kaniyang pagkayuko ay nanlaki ang mata niya nang bumungad sa kaniyang harapan ang isang mamula-mulang paa. Mula sa kinauupuan ay dahan-dahan siyang napatingala at tila gusto na niyang ipikit ang kaniyang mata sa nakita.

Mayroon itong malalaking katawan, mamula-mulang balat at tanging kapirasong tela lamang ang bumabalot sa katawan nito. Nanlilisik ang mga mata nito at tila gusto siyang saktan.

"Narito ang babaye!" malakas na sigaw nito na yumanig sa buong kweba.

Doo'y mabilis na nagsilapitan sa kanila ang mga bantay na estrangherong lalaki at mabilis siyang dinakip mula sa pagkakaupo.

"'Wag-- pakiusap, pakawalan ninyo ako!" pagmamakaawa niya sa mga ito.

Pero sadyang malalakas ang mga katawan nito kung kaya't hindi niya magawang kumalas sa pagkakahawak nito sa kaniya. Napapaluha na lang siya habang walang magawa sa kaniyang nararanasan ngayon. Hindi niya akalain na p'wede niyang ikapahamak ang kanilang pananaliksik sa bayan na ito.

Nang dalhin siya nito sa isang hindi pamilyar na silid at magawang ikulong ay hindi niya maiwasang makaramdam ng dobleng pangamba nang masilayan ang ilang nakatirik na kandila sa paligid, maging ang ambiance na nararamdaman doon ay lalong nagpapatayo ng kaniyang balahibo at nagpapabilis ng t***k ng kaniyang puso. Kaya naman nang matauhan ay doon siya nagsisigaw. "Hoy! Ilabas n'yo ako rito! Ano bang kailangan n'yo sa akin? Maawa naman kayo!" naghihinagpis na aniya. Subalit natigil ang pagsigaw niya nang bumukas ang pinto niyon at bumungad sa kaniya ang lalaking nakakita sa kaniya kanina. Katakot-takot ang awra nito habang unti-unti itong lumalapit sa direksyon niya.

Napaatras siya mula sa pagkakatayo habang hindi inaalis ang pagkakatitig nito sa kaniya.

"Daragang magayon," nakangising sabi nito at saka nito hinawakan ng walang paalam ang kaniyang mukha.

Translation: "Magandang dilag."

"S-sino ka? At bakit ako nandito sa silid na ito?"

Narinig niya ang mahinang pagtawa nito subalit biglang sumeryoso nang magtama ang kanilang mga mata. "Ako si Pinuno Magallon, ako'y nagagalak na makilala ka, daragang magayon," nakangiting anito.

Napaiwas siya ng tingin dito dahil hindi na niya masikmura ang nangyayari. Pero sa kaniyang muling pagharap dito ay mas nilakasan niya ang kaniyang loob.

"Ano ba ang kailangan ninyo sa akin? At saan ninyo dinala ang kaibigan ko?" malakas na sigaw niya pero napangisi lang ito.

"Kung sasabihin ko ba ay papayag ka ba?" Hindi niya maintindihan ang ibig nitong sabihin kaya napailing lang siya ng ilang beses at nang humakbang pa ito papalapit sa kaniya ay siyang atras naman niya. At ang mga sumunod na sinabi nito ay nagbigay ng kilabot sa kaniya kahit hindi niya man iyon maintindihan, "Dili ka makahimo bisan unsa kon dili nimo dawaton ang imong kapalaran."

Translation: "Wala ka nang magagawa kung hindi tanggapin ang iyong kapalaran."

Hindi man malinaw sa kaniya ang mga salitang binitiwan nito ay nakasisiguro siyang malaking kapahamakan ang dulot niyon sa kaniya.

Napalingon ang pinunong iyon sa pintuan nang sandaling bumukas ito at pumasok ang isang alagad na hinihingal-hingal pa. Nag-usap pa ang dalawa sa wikang Cebuano kung kaya't hindi niya naintindihan kung ano ang nangyayari.

At nang muli itong humarap sa kaniya ay pinasadahan siya nito ng tingin. Mas lalo siyang kinabahan nang mabilis siya nitong naitulak sa may higaan na pinaliligiran ng mga nakasinding kandila.

Ramdam niya ang sakit na dulot nang pagkabagsak pero ipinagsawalang bahala niya lamang iyon. "A-anong g-gagawin mo?"

"Ito ang aming tradisyon at hindi mo na ito matatakasan," mariing pagkakasabi nito habang nanlilisik ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya.

At ang sumunod na pangyayari ay nagbigay lalo ng kilabot sa kaniya dahil nagawa nitong itali siya ng mahigpit mula sa paa at kamay ng ganoon kabilis. Hindi pa ito natapos at nagawa pang hubarin ang kaniyang damit ng walang kahirap-hirap bagama't punit-punit na iyon at madumi na.

Nagngingitngit siya sa galit habang nangingilid ang luha nang makita na kuminang ang mga mata nito at tila sabik na sabik sa kaniya nang lumantad sa harapan nito ang hubad niyang katawan. Todo dasal na siya ngunit parang mailap sa kaniya ang pagkakataon dahil parang wala siyang nakikitang dahilan para makatakas pa.

"P-pakiusap, itigil mo na ito," pagmamakaawa ni Siobe habang walang awa siyang minomolestiya ng nasabing pinuno. Nakasisindak ang bawat paghaplos nito sa katawan niya imbes na makaramdam siya ng kakaibang sensasyon.

Sinuyod nito ang kabuuan ng katawan niya at anong panlalaki ng kaniyang mata nang mabilis itong nagtanggal ng saplot sa kaniyang harapan.

"Kung sinu-swerte nga naman!" wika nito bago pa man magawang umibabaw sa kaniya. Napapahalakhak ito habang pilit siyang napapaingit sa bigat ng katawan nito. At parang gusto niya itong tadyakan nang pagmasdan nito ang kaniyang perlas at tangkaing angkinin.

"H-huwag--" Natigilan siya sa pagsasalita nang dahil sa madiin na pagkakadikit nito sa kaniyang katawan. At tila hindi ito naging handa dahil sa walang paalam na pag-angkin nito sa kaniya. Ramdam niya ang sakit kung kaya't hindi niya maiwasang mapasigaw. Biglaan ang pagpasok ng maselang bahagi nito sa kaniya at walang alinlangan itong naglalabas-masok sa kailaliman niya habang siya ay walang tigil sa pagluha dahil sa sakit na nararamdaman. At bawat pagdiin nito sa kaniyang kalaliman ay nagdudulot ng sakit. Ilang beses niyang pinilit magpumiglas pero wala siyang nagawa, ang tanging nagawa na lang niya ay ang palihim na pagdarasal habang nararanasan ang sakit.

Ngingisi-ngisi naman ang pinuno Magallon nang matapos ang inihain sa kaniyang putahe. Putahe ang tawag nila sa mga magagandang dilag kung saan ay walang awang tinatanggalan ng pagkabirhen. Ang ganitong gawain ay nakasanayan na sa kanilang tradisyon.

At bago pa man tuluyang makapikit si Siobe ay nagawa pa rin niyang isipin ang mga naiwang kaklase. Wari ay bigla na lang pumasok sa isipan niya ang mga salitang;

"Kung ito ang magiging dahilan ng katapusan ko, sana'y maisulat ko ito, tiyak na malaki ang maitutulong ng karanasan ko para sa aming dokumentaryo."

Samantala ay walang tigil sa pagtuklas ng katotohanan ang magkakaklase. Sa pamumuno ni Kitch ay nagagawa niyang posible ang lahat ng imposible. Panibagong araw na naman ang lumipas ngunit wala pa sa kalahati ang kanilang natutuklasan. Hindi rin nila maiwasang isipin kung makikisama ba ng ilang araw ang kanilang mga gadgets gayong sa kabilang bayan pa raw mayroong suplay ng kuryente. Madalas ay gabi lang nagkakaroon kung kaya't doon lang sila nakakapag-charge ng mga gadgets.

Kasalukuyan silang naglalakad sa kagubatan habang may hawak-hawak na camera. May kakulangan man sa suplay ng kuryente ang lugar na iyon ay nagagawa pa rin nilang hindi sumuko sa araw-araw na maaaring matuklasan ang buong katotohanan. Alam nilang malaki ang naitutulong ng mga gadgets sa kanilang pananaliksik. Subalit..

"Aray!" Napalingon silang tatlo kay Daizy na hindi inaasahang makakatapak ng bubog.

Kaagad na lumapit ang tatlo at tiningnan ni Kitch ang sugat na natamo ni Daizy upang gamutin. Mabuti na lang at may kaunti siyang kaalaman sa first aid gamit ang halamang gamot.

"Mababaw lang naman ang sugat pero.. kaya mo pa bang lumakad?" tanong ni Kitch matapos na pahiran iyon ng isang herbal na pananim na napitas niya lang sa gilid-gilid.

"K-kaya ko pa naman," napapaingit pero nakangiting wika ni Daizy.

Nagpatuloy silang muli sa paglalakad at natigilan sila nang may makita silang isang kweba. Wari ay nagtuturuan pa sila kung sino ang unang lalapit doon pero napahinto sila sa boses ni Fudge.

"'Wag," pagpigil ni Fudge at napatingin naman sa kaniya ang tatlo.

"May nararamdaman akong kakaiba rito, sigurado ba kayong tutuloy tayo sa loob?" dagdag pa nito.

"Pero paano natin malalaman kung hindi natin susubukan?" tanong naman ni Devee.

"Tama si Fudge, mas mabuting magtago na muna tayo at tingnan kung anong mayroon," pagsang-ayon ni Kitch.

Nagtago sila sa naglalakihang mga bato na nandoon at hindi nga sila nagkamali ng hinala dahil.. muling nakita ni Kitch ang mga estrangherong lalaki na may markang "X" sa likuran.

"Nakakatakot sila," sabi ni Daizy.

Pero ang mas pinagtuunan pa nila ng pansin ay ang hindi nila inaasahang makita..

Si Loise..

Matamlay na ang awra nito gayong bihis na bihis ito na parang isang prinsesa. Buhat-buhat ito ng mga estrangherong lalaki at nang mailapag ay saka ito pinalibutan. At ang mas nagbigay pa sa kanila ng pansin ay ang katakot-takot na itsura ng isang lalaking dumating na binibigyan ng galang ng mga animo'y tauhan nito. Paulit-ulit sa pagtango ang mga ito habang pinakikinggan ang sinasabi ng kanilang kinikilalang pinuno. Para itong nagtatanghal ng isang ritwal na sa palagay nila'y parte iyon ng tradisyon.

Inilabas ni Kitch ang camera at kinuhanan ng video habang nasasaksihan ang pagtitipon na iyon. Hindi ganoon kalinaw ang boses na kanilang naririnig lalo pa't mula iyon sa wikang Cebuano. Sinubukan nilang hulihin ang tingin ni Loise pero para itong isang lantang dilag na hindi na kilala ang sarili.

At sa pagkakataong iyon ay isang katanungan lang ang pumasok sa isipan ni Kitch,

"Kung nandito si Loise, nasaan si Siobe?"