วอนโดนรัก

CHAPTER 01 ธารา

CHAPTER 01

ฉันยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องของตัวเอง

อีกห้านาทีใกล้จะถึงเวลานัดระหว่างฉันกับธารา

ให้ตายเถอะ.. จะสู้หน้ามันยังไงดีวะ?

มองหน้ามันยังไงเพื่อไม่ให้เกิดเหตุทะเลาะวิวาทต่อกัน

"ต้องขึ้นรถไปกับก้อนหินเดินได้จริงดิ"

ฉันกุมขมับแล้วนวดคลึงเบา ๆ อารมณ์เหมือนหัวสมองจะแตกให้ได้ตั้งแต่ตอนนี้เลย

"เอ่อ ช่างแม่งเดี๋ยวก็ถึง"

เมื่อฮีลใจตัวเองเสร็จสรรพฉันก็หมุนตัวไปหยิบของขวัญที่เตรียมไว้ให้ไอ้ชายแล้วเดินไปสวมรองเท้าส้นสูงที่อยู่ในตู้รองเท้า

เสื้อผ้าที่ใส่วันนี้ก็เป็นชุดเดรสเกาะอกสีแดงสดที่เป็นธีมที่ชายกำหนดเอาไว้

ไม่แซ่บจนเข็ดฟันอย่าไปเรียกมันว่าไอ้ชาย

แกร๊ก..

เมื่อฉันเปิดประตูออกมาก็เป็นจังหวะเดียวกันกับห้องตรงข้ามที่เปิดประตูออกมาเช่นกันมันเลยทำให้เราสองคนเผลอมองตากัน

สายตาเรียบนิ่งมองฉันเหมือนเป็นอากาศก่อนจะเดินนำหน้าไป

เพราะมันเป็นแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากอยู่ใกล้อะ ใกล้ทีไรหัวร้อนเหมือนอยากจะฟัดให้ทุกทีเลย

"เบลล์ กูไปเองไม่ได้เหรอวะ"

ฉันต่อสายไปหาเบลล์ระหว่างที่เดินตามหลังธาราที่เว้นระยะห่างพอสมควร

" (ไม่ได้มึง ช่วงนี้ข่าวข่มขืนเยอะกูกลัว) "

"แต่มึงก็รู้ว่ากูกับธาราไม่ค่อยกินเส้นกัน"

แค่เห็นแผ่นหลังยังอยากข่วนให้มันร้องเลย

" (ทนหน่อย แล้วเจอกันมึง) "

เวรเถอะ!

รถก็ไม่น่ามาเสียตอนนี้เลย

จังหวะนรกจังหวะต่อไปคือเราต้องขึ้นลิฟต์ด้วยกัน

นรกของจริง เหมือนอยู่ในป่าช้าที่อึดอัดและว้าเหว่

"ธารา เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้นายไปก่อนเลย"

ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไปยังไง

ธาราที่ยืนพิงขอบผนังลิฟต์ตวัดสายตามามองฉัน ความว่างเปล่าที่ดูเหมือนเย้ยหยันกันนั้นทำให้ฉันสู้ตามันด้วยความเดือดพล่าน

"ทำไมชอบมองด้วยสายตาแบบนี้วะ"

เอ่อ!

ไอ้ปั้นแป้งมันเป็นชะนีที่ความอดทนต่ำไง!

"แบบไหน"

มันถามฉัน ครั้งแรกที่ได้ยินมันถามแล้วสองคิ้วก็มุ่นเข้าหากัน

"ก็แบบที่ทำอยู่"

ฉันเองก็หน้ายุ่ง แต่เพราะขี้เกียจคุยเลยหันหน้าหนี

"พวกมันบอกให้ไปด้วยกัน"

มันกล่าวประโยคทิ้งท้ายไว้สั้น ๆ แล้วเดินออกไปเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก

แล้วฉันจะเลือกอะไรได้นอกจากเดินตามมันไปด้วยความหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่เหมือนจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ

ภายในรถยนต์ที่คับแคบยิ่งรู้สึกคับแคบกว่าเดิมเมื่อเราสองคนนั่งเงียบกันมาตลอดทาง

ไม่มีสักคำที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากคนขับรถที่นั่งข้าง ๆ กัน

"ขอเปิดเพลงได้มั้ย"

ความเงียบเป็นแรงที่เสริมสร้างความอึดอัดชั้นดีเลย ฉันทนไม่ไหวมันเหมือนจะขาดใจให้ได้

ฉันต้องการเสียงเพลงเพื่อบรรเทาจิตใจ!

"อื้ม"

มันตอบแค่นั้น แม้แต่หางตายังไม่มองกันเลย

ฉันแอบมองค้อนมันแล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลงเบา ๆ ให้พอมีจังหวะให้คลายเครียดได้

แต่ทว่าสิบนาทีต่อมาธาราก็เลี้ยวจอดชิดฟุตบาทแล้วเลื่อนกระจกลง ฉันที่นั่งกดมือถือในมือเป็นต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน

"ทำไรอะ"

แล้ววันนี้ฉันก็กลายเป็นคนขยันพูดขยันถามเสียด้วยเพราะคนที่นั่งมารับบทเป็นคนใบ้อยู่

"ดูดบุหรี่"

ถามคำตอบคำเหมือนประหยัดคำพูดอยู่

คำพูดไม่ใช่เงินมึงจะงกเพื่อ!

"แล้วทำไมนายไม่ไปดูดในงาน"

มันเงียบไปชั่วอึดใจแล้วเอื้อมไปหยิบซองบุหรี่ในเกะรถออกมาแล้วหยิบมาถือเอาไว้หนึ่งม้วน

"อยาก"

ก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วตอบคำถามสั้น ๆ ที่ฟังดูห้วน ๆ จนฉันอยากจะกรี๊ด

"แต่มันจะสายเอานะธา"

ฉันเริ่มหัวร้อน มองหน้ามันพร้อมกอดอก

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าแม่วีนสิบล้อมาลากก็ดึงไม่อยู่นะบอกก่อน

"ช่างมัน"

ดูมัน

ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่กันอีกแล้ว

"ถ้านายไม่ได้เต็มใจจะให้ฉันติดรถมาด้วยก็พูดตรง ๆ ได้ ไม่ต้องกั๊กก็ได้เดี๋ยวไปเอง"

"ใครพูด?"

ธาราที่กำลังจะจุดไฟเป็นต้องชะงักกลางอากาศ

มันหันมามองหน้าฉัน แววตาราบเรียบมีแววความหยาบจนร้อนผ่าวไปทั้งรถ

"ฉันนี้ไง ในรถมีอยู่สองคนแล้วใครมันจะพูด"

ธาราสบตาฉัน มันเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิดแล้วสักพักก็ดุนดันลิ้นเล่นกับกระพุ้งแก้มตัวเอง

ดูมันดิ

กวนตีนหน้าตายแบบนี้ไงฉันถึงอยากจะกุยหน้าให้

"ไม่ได้ยินจากปากก็อย่าคิดเอง"

จะถือว่านี้คือประโยคที่ยาวที่สุดจากปากมันแล้วกัน

"ก็นายทำให้คิดมั้ยวะ อยากไปแล้วอะอยากถึงงานแล้ว"

ฉันแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ธารามันมองหางตาแล้วเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"งอแง"

คำสั้น ๆ ที่เหมือนถูกรีเซ็ทด้วยระบบโปรแกรมคอมพิวเตอร์ยิ่งทำให้ฉันร้อนรุ่มไปทั้งตัว

"ไม่ได้งอแงแต่ฉันโมโห!"

"แก่เร็ว"

"ธารา!"

หัวจะปวดให้ได้กันคนแบบมัน!

Talk

นางหน้ามึนจ้า นี้แค่เริ่มพอนางจ้องสวบนาวจะหน้ามึนหนักกว่านี้ ><

ครบ 5 เม้นมาอัปนะคะ