มันก็แค่ข้าวไข่เจียวธรรมดาแต่ทำไมเขาถึงออกปากชมไม่หยุดขนาดนั้น
พี่เสือกินข้าวหมดจานไม่เหลือไว้เลยสักเม็ด แสดงว่าหิวจริง
“ทำไมไม่บอกน้องคะว่ายังไม่ได้กินมื้อเย็น”
“กลัวน้องหาว่าพี่เรียกร้องความสนใจ” ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย ถึงยังโกรธแต่ก็ไม่ปล่อยให้อดหรอก
“ถ้าพี่ยืนยันว่าจะกลับมากินมื้อเย็นน้องจะได้เตรียมกับข้าวรอค่ะ”
“น้องพูดจริงนะ”
“ค่ะ”
พี่เสือไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ร้านชาบูอีก เขาทิ้งความหงุดหงิดเอาไว้ที่นั่นทั้งหมด พอขึ้นรถก็เอาแต่ขอโทษฉันเรื่องวันนั้น สเต็กในจานที่พี่เสือกำลังกินก่อนหน้าฉันรู้ว่าเขาทำเอาไว้ให้แต่ว่าฉันไม่ได้กลับมาเพราะนัดกับเพื่อนไปกินชาบู
ส่วนพี่ราม บังเอิญไปเจอที่ร้านเพื่อนๆก็เลยเอ่ยชวนนั่งร่วมโต๊ะ สายของพี่เสือคงถ่ายรูปรายงานเขาก็เลยโผล่มาที่ร้านแล้วก็เกือบมีเรื่องกับพี่ราม
โชคดีที่ฉันลากพี่เสือออกมาก่อนไม่อย่างนั้นคงกลายเป็นเรื่องใหญ่อีก
1 สั
