ใต้กฎธารา

คำโปรย ‘ธารา’ เป็นทายาทคนที่สองของตระกูลเก่าแก่อย่าง ‘อัครราชา’ ใครต่างก็บอกว่าเขาอ่อนโยน สำรวม พูดจาไพเราะแถมยังมีมารยาท เขาวางตัวเป็นผู้ดีสมเป็นลูกคนใหญ่คนโตอย่างยิ่ง แต่ ‘อัจฉราภรณ์ เขมทัต’ รู้! เนื้อแท้แล้ว ‘เขาคือซาตานร้ายในคราบเทพบุตรสุดหล่อ!’ •••••••• ‘อัจฉราภรณ์ เขมทัต’ เป็นลูกสาวคนสวยของหม่อมเจ้าปรีชา แม้ว่าตระกูล ‘เขมทัต’ จะเป็นเก่าแก่มีเชื้อวงษ์ผู้ดิบผู้ดีไม่ต่างจาก ‘อัครราชา’ แต่ทว่าหล่อนกลับไม่วางตัวให้สมกับเป็นลูกสาวหม่อมปรีชาสักเท่าไหร่นัก อัจฉราภรณ์เบื่อแล้วกับการเสแสร้งแกล้งทำเป็นยิ้มแย้มให้กับผู้อื่นที่ไม่ได้จริงใจกับเธอ ต่อให้คนเหล่านั้นจะยกยอปอปั้นเธอว่าสวยอย่างนั้น เหมาะสมอย่างนี้ แต่อัจฉราภรณ์รู้ดีว่ามันเป็น ‘คำหลอกลวง!’ แสงไฟหลายหลายสีสาดส่องลงมากระทบเนื้อตัวของเธอ... ค่ำคืนนี้ ‘แยมโรล’ อยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีดำสุดเซ็กซี่ หล่อนเป็นคนมีเพื่อนฝูงเยอะ แต่ละค่ำคืนผ่านไปด้วยการปาร์ตี้สังสรรค์ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เท่านั้นที่จะช่วยให้เธอนอนหลับสบาย “แยม” “...” เสียงเพลงในคลับดังกลบเสียงเพื่อนสาวที่ตะโกนเสียงดังใส่เธอ... แต่แยมโรลไม่ได้สนใจ หล่อนได้ยินแต่ไม่อยากจะฟัง ร่างเล็กวาดลวดลายส่ายสะโพก ของเธอไปตามเพลงในผับ กระทั่งเพื่อนเขย่าตัวเธอจนหัวสั่นคลอน “ยัยแยมโรล!!” “อะไรของแกเนี่ย!” “โน่น... ข้างหลังแกโน้น!” “ทำไมเล่า!” “ผู้ปกครองแกไงล่ะจ๊ะ!” ใบหน้าเรียวได้รูปหันไปตามนิ้วชี้ของเพื่อนเธอ ดวงตาหล่อนกลมโตมีประกายสดใส หากว่ามันไม่ถูกแต่งแต้มเยอะแยะจนดูเกินวัยไปสักนิด มันคงดูดีในสายตา ‘ธารา อัครราชา’ มากกว่านี้ พอธาราปรากฎตัว เสียงเพลงที่กำลังเปิดสนั่นก็ค่อย ๆ ดับลง... เขากอดอก มองเธอเหมือนแมลงตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง เสียงโห่ร้องดังขึ้น หากแต่อัครราชาคนที่สองไม่ได้สนใจมัน หากหม่อมเจ้าปรีชาไม่สนิทกับท่านจักรวาล คุณพ่อของเขา เขาก็คงไม่ต้องเสียเวลาย่างปลายเท้าเข้ามาเหยียบพื้นที่แบบนี้ เกลียดชะมัด! “หม่อมให้ฉันมาตามเธอกลับวัง” “แยมกลับเองได้ค่า” “ฉันไม่ได้ถามความเห็นจากเธอ” ธาราจ้องมองตามเนื้อตามตัวเธอครู่หนึ่ง เขาเบือนหน้าหนีราวกับไม่อยากจะมองต่ำไปมากกว่านี้แล้ว ชุดบ้าอะไรวะเนี่ย! “กลับได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องเสียเวลาพักผ่อนเพราะต้องตามมาดูแลเด็กไม่รู้จักโตอย่างเธอ” “แล้วพี่ธารรู้ได้ยังไงคะ... ว่าแยม ยัง ไม่ โต” เธอเน้นคำช้า ๆ ชัด ๆ ตั้งใจกวนประสาทพร้อมยิ้มยั่วยวนใส่ ‘คนถือตัว มีกฎมีเกณฑ์ เจ้าระเบียบอย่างธารา’ คงไม่สนใจเด็กกะโปโล ไม่มีกฎเกณฑ์อย่างเธอหรอก...! แต่เธอไม่รู้ว่าคนอย่าง ธารา นี่แหละ น่ากลัวที่สุดแล้ว เมื่อเจ้าหล่อนยียวนเขากลับมา เขาเลยหลุบตาลงต่ำเห็นเนินอกของเด็กที่ไม่รู้โตวับแวม... ในใจมันร้องท้วงว่า ‘เธอโต’ แล้วต่างหาก มุมปากธาราแย้มขึ้น ฝ่ามือเขาเคลื่อนไปจับสะโพกหล่อน วูบหนึ่งแยมโรลเหมือนจะตกใจ แต่หล่อนก็ยังเชิดหน้าขึ้นท้าทายเขาต่อตามประสาคนที่ไม่เคยแพ้ “อ๊ะ” ธาราบีบมันแรง ๆ หนึ่งครั้ง เธอร้องออกมาพร้อมทำตาโตใส่เขา! “ถ้าเธอโตแล้วจริง ๆ งั้นฉันก็...” เขาโน้มลงมาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาของธาราทำให้หล่อนแก้มแดงซ่าน รีบผลักเขาออกอย่างรุนแรง หันไปคว้ากระเป๋าสะพายแบรน์เนมแล้วกระฟัดกระเฟียดเดินออกจากผับไป! “อ้าว! ยัย... ยัยแยม!” “พวกเธอจะอยู่ต่อก็ได้ ส่วนค่าใช้จ่ายฉันจัดการไว้หมดแล้ว” “...อุ๊ย หล่อแล้วยังรวยอีก ใจดีซะด้วย ขอบคุณนะคะ” “ฉันขอตัว... กานต์ตามแยมโรลออกไป แล้วไปส่งเธอที่วังเขมทัต” ธาราเดินออกไปแล้ว เสียงเพลงค่อย ๆ ดังขึ้นเหมือนเดิม กลุ่มเพื่อนแยมโรลซุบซิบนินทาเขาต่อ คนอะไรไม่รู้ พูดเพราะ สุภาพ แถมยังเปย์เก่งอีกต่างหาก...! ลูกชายบ้านอัครราชามีทั้งหมดสี่คน หากมีบุญชาตินี้สักชาติ ก็ขอมันสักคนหนึ่งจะได้ไหมเนี่ย •••••••• เรียน นักอ่านทุกท่าน ตัวละคร เนื้อหารวมถึงสถานที่เป็นเรื่องสมมุติ ไม่มีอยู่จริง แต่งขึ้นตามจินตนาการเท่านั้น เนื้อหาและภาษามีความรุนแรง 20+ อายุน้อยกว่า 20 ปี ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน Coffe’