PAGKARATING ni Yiesha sa kanilang bahay ay saktong tumambad sa kanya na naghahain ng ulam ang ina sa kanilang mesa. Napangiti ang mga ito nang makitang umuwi na ang kanilang anak.
Isang tipid na ngiti ang iginawad ni Yiesha at naglakad papalapit sa kanila. Agad siyang nagmano sa kanyang magulang nang makalapit na siya sa mga ito.
“Magbihis kana nang makakain na tayo,” wika ng ina niya sabah haplos sa buhok nito.
“Opo, Mama,” tugon ni Yiesha sabag akyat patungo sa kanyang kuwarto.
Walang araw na hindi niya naaalala ang lahat ng nangyari noong araw na iyon. Sa tuwing napapadaan siya sa sala ay bumabalik ang lahat ng alaala na siyang labis niyang ikinawasak. Pinipilit niya lamang na magpakatatag sa harapan ng mga magulang niya upang hindi gaanong mag-alala ang mga ito. Walang nang silbi
