.
‘ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว..’
.
.
.
.
‘ไปใช้ชีวิตที่เหลือ..’
.
.
.
‘ไปจากที่นี่...’
.
.
.
.
‘ไปจากคุณ..’
.
.
.
.
วันแล้ววันเล่ายิ่งเวลาเดินผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างสูงเองเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนในสายตาของร่างบาง จากที่เคยยิ้มให้เวลาเดินผ่านหรือยามเผชิญหน้าตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนมองไม่เห็นว่ามีเจ้าของบ้านคนนี้อยู่ มีอาร์ไม่แม้แต่จะมองผ่านชายผู้นี้แม้แต่น้อยนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงรู้ตัวว่าตนเองต้องรักษาระยะห่างระหว่างเขาเองและมีอาร์..แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนตัวเล็กเช่นกันที่จะทำเป็นมองไม่เห็นชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกตัวเองแต่มีอาร์เองก็ทำได้แค่มองห่างๆ..มองเพียงด้านหลังเพื่อไม่ให้เขาคนนั้นรู้ตัว..
“พี่มีอาร์ๆ คุณแม่บ้านบอกว่าพี่มีอาร์จะย้ายบ้านหรอคะ..” สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยเมื่อรับรู้ว่าพี่สาวสุดที่รักจะย้ายออก
“ใช่จ่ะ พี่ต้องออกไปอยู่ที่อื่นแล
