.
.
‘เป็นได้แค่ตัวแทน..’
.
.
.
.
สายลมพัดเอื่อยๆผ่านหน้าต่างเข้ามาพัดเอาผ้าม่านสีขาวปลิวไสวส่งผลให้ความเย็นแล่นเข้าปะทะกับเนื้อกาย
ที่ไร้คนกอด ร่างเล็กที่นอนขดตัวใต้ผ้าห่มค่อยๆขยับตัวเบาๆมือเล็กกุมเข้าที่หน้าผาก.. ‘ปวดหัวจัง’ ตากลมค่อยๆปรือขึ้นทีละน้อยก่อนพบว่าไม่สามารถลืมได้อย่างเต็มตาเพราะการร้องไห้อย่างหนักส่งผลให้ตาบวมเป่ง ร่างบางกวาดสายตามองรอบห้องก็พบเจอแต่ความว่างเปล่าวอีกเช่นเคย
“เฮ้อ..” ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง จู่ๆประโยคเมื่อคืนที่ร่างสูงพูดก็แล่นกลับเข้ามาในหัวรังให้หัวใจต้องเจ็บเล่นๆ ‘แต่งงานกันนะ..’ เพียงแค่นึกถึงก็ปวดไปทั้งอก มีอาร์นั่งกอดเข่าก้มหน้าซุกแขนเล็กของตัวเองครู่ใหญ่ก่อนลุกไปทำธุระในห้องน้ำเพื่อให้ตัวเองสดชื่นขึ้นบ้าง
“ก๊อกๆ พี่มีอาร์~ ลิเวียเข้าไปได้ไหมคะ” เสียงแจ้วเอ่ยขึ้นหน้าห้อง
“เข้ามาเลยค่ะ” น้ำเสียงที่ผิดแปลกไปของพี่สาวตอบกลับมา
