ล้อยักษ์ของเจ้านกเหล็กแตะสัมผัสพื้นดินอย่างปลอยภัยก่อนค่อยๆลดความเร็วลงแล้วเข้าเทียบจอดเพื่อส่งผู้โดยสารให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เหล่าผู้โดยสารต่างทยอยออกจากอากาศยานลำโตต่างคนต่างเดินมุ่งไปยังจุดหมายของตนเช่นเดียวกันกับคณะวิศวะหนุ่มกับผู้บริหาร..และผู้ติดตาม หลังจากรับกระเป๋าสัมภาระลูกทีมต่างขอตัวแยกย้ายกันกลับเองเหลือเพียงหนุ่มสาวที่ยืนรอให้ลูกน้องคนสนิทมารับ
“ชักช้าชะมัด” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด ร่างบางก็เอาแต่เบือนหน้าไปทางอื่นตั้งแต่จูบในคืนนั้นจู่ๆทั้งสองก็ไม่สามารถมองหน้ากันตรงๆได้ เพียงแค่นึกถึงจูบนั้นขึ้นมาทีไรก็ชวนให้พวงแก้มใสรื้อแดงระเรื่อขึ้นมาแทบจะทันที
“ใจเย็นๆก็ได้นี่คะ โอ้ะ..” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนหันมาเจอชายร่างกำยำสามคนกำลังเดินตรงมาทางนี้..ชายทั้งสามที่เคยปู้ยี่ปู้ยำเจ้าหล่อนจนยับเยิน.. ร่างบางรีบขยับเข้าไปหลบหลังร่างสูงผู้เป็นนายทันทีและเอาแต
