‘
พวกมึงจะต้องย่อยยับด้วยบาปกรรมที่ทำไว้กับกู อย่าหวังว่าจะได้มีความสุขอีกเลย!’
.
.
.
.
.
ร่างเล็กงัวเงียควานหาร่างหนาที่ตนนอนกอดเมื่อคืนแต่พื้นที่ข้างๆกลับว่างเปล่า ร่างบางรีบดีดตัวขึ้นนั่งมองหาทั่วห้องแต่ก็เจอเพียงความว่างเปล่า ไม่มีทั้งร่างสูงของเจ้าของห้องที่เคยนอนอยู่บนเตียงและร่างหนาที่นอนอยู่ข้างกายตน คนตัวเล็กรนรานรีบลุกเข้าห้องน้ำจัดการร่างกายตัวเองก่อนวิ่งลงไปข้างล่างหวังตามหาคนรัก กลัว..ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
“เดินดีๆไม่ได้รึไง จะรีบไปไหน” เสียงเย็นกล่าวพลางยกกาแฟร้อนขึ้นดื่ม
“คุณ! คุณเอาสามีฉันไปไว้ที่ไหน!?”
“ไปในที่ที่มันควรจะอยู่” ร่างสูงนั่งจิบกาแฟอย่างใจเย็นผิดกับอีกคนที่ท่าทางร้อนรนจนจะเป็นไฟ ร่างเล็กตรงหน้านิ่งไปสักครู่ประมวลผลคำว่า ที่ที่ควรจะอยู่ มันคือที่ไหนกัน ร่างสูงเดินไปหยิบสูทหรูสีดำขึ้นพาดบ่าก่อนเดินตรงไปที่รถคันสวยที่จอดรออยู่ คนตัวเล็กไม่รอช้ารีบ
