เมียบำเรอ..

Chapter IV : ขืนใจ 2

“คิดจะไม่ตอบสนองกันเลยใช่ไหม! หึ! กูจะรอดูว่ามึงจะทนได้สักกี่น้ำ! ” ยังไม่ทันจะได้พักหายใจร่างหนาก็ก้มลงไปประกบปากอุ่นบดขยี้ริมฝีปากบาง ยิ่งคนใต้ร่างดิ้นขัดขืนมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งทวีความหนักหน่วงมากขึ้น ท่อนแข็งที่ยังค้างอยู่ในโพรงสวาทเริ่มขยับสอบสะโพกเข้าออกอีกครั้ง

“อื้ออ!! อื้ออ แค่กก! ฉ ฉันหายใจไม่ออก!” มือเล็กทุบเข้ากับออกแกร่งหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล ปากหนาใช้โอกาสเวลาที่ร่างเล็กพูดสอดลิ้นอุ่นเข้าไปกวาดตวัดควานหารสสัมผัสหวานในขนาดที่ส่วนล่างก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหรือชะลอการเคลื่อนไหว ปากอุ่นกดจูบดูดเม้มขบริมฝีปากบางอย่างหื่นกระหายก่อนจะผละจากปากไล้ลิ้นลงมาตามลำคอระหงส์เม้มดูดรุนแรงจนขึ้นสีแห่งความเป็นเจ้าของ

“พอแล้ว ! ฮืออ ฉันไม่ไหวแล้ว พอ! ฮึกก! ฉันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันเจ็บ! อ๊าา !  ” เสียงร้องอ้อนวอนดังแข่งกับเสียงน้ำกระทบกันระงมไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม

“ฮึ่มมม !!! หยุดร้องแล้วครางออกมาสักที!! อย่าให้กูต้องรุนแรงไปมากกว่านี้ !” ร่างสูงคำรามเสียงดุเพราะขัดใจที่ร่างบางไม่เลิกพยศเสียที มือใหญ่สองข้างกระชากข้อมือเล็กก่อนกดลงกับเตียงแน่นแล้วก้มจ้องหน้าคนใต้ร่างที่หน้าสวยตอนนี้ดวงตาบวมเป่ง ปากอิ่มบวมแดงจากการจูบ ธารน้ำตาเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า

“คุณมันเลว!!” ร่างเล็กหมดความอดทน จ้องหน้าคนบนตัวกลับก่อนตะคอกใส่หน้าเสียงดัง

เพี๊ยะ!!! หน้าสวยหันแทบจะทันทีตามแรงที่กระทบลงบนแก้ม

“เลวแล้วยังไง!! แต่มึงเป็นเมียกูแล้ว!! ” ว่าจบร่างหนาไม่รอช้า กระชากแกนกายที่ค้างอยู่ออกอย่างรวดเร็วก่อนจัดแจงพลิกร่างเล็กให้นอนคว่ำลงแล้วกระชากสะโพกบางให้ตั้งขึ้น

“คุกเข่า!!”  ร่างเล็กที่ร่างกายบอบช้ำทำตามอย่างว่าง่าย หน้าสวยเอาแต่กอดซุกหมอนตรงหน้าร่ำไห้อย่างเหลืออด ปล่อยให้อีกคนทำตามใจอยาก ร่างสูงจับแกนใหญ่จ่อทางรักก่อนดันเข้าไปจนมิดด้ามอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มกระแทกอีกครั้ง มือหนากำขยำก้นงอนที่แอ่นโค้งได้รูปรับกับแผ่นหลังขาวสวยงาม กิจกรรมรักเริ่มขึ้นอีกครั้ง..มันทั้งรุนแรงและหนักหน่วงหากจะเปรียบเป็นบทเพลงก็คงจะเป็นเพลงร็อค ร่างสูงสอบสะโพกเข้าออกรัวขึ้นเรื่อยๆมือใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว

“อ๊ะ!! ” ร่างบางได้แต่กัดฟันแน่นรับความเจ็บปวดจากแรงกระแทก

“อ้าา!! อ๊ะๆๆๆๆ!! ซิสสสส์ จะ จะเสร็จแล้ว!! ” มือหนาคว้ากำขยำผมนุ่มกระชากให้อีกคนเงยหน้าขึ้น เสียงครางจนไม่เป็นภาษาของร่างสูงสอดประสานรับกับเสียงเนื้อกระทบกันระงม ก่อนร่างหนาจะเค้นแรงเฮือกสุดท้ายกระดกซอยอย่างหนักหน่วงก่อนกระแทกฝังแน่นลึกแล้วกระตุกเกร็งปล่อยน้ำเชื้อเข้าสู่ทางรัก

“ !!!..” ร่างบางกลั้นหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกอดหมอนแน่น

.

.

...เจ็บ ..เจ็บไปหมดแล้ว..

.

.

เมื่อมั่นใจว่าน้ำรักถูกปลดปล่อยออกหมดแล้ว ร่างหนาค่อยๆถอดแกนออกก่อนจะเห็นน้ำสีขุ่นที่ล้มออกมาไหลลงไปตามเรียวขาเล็ก ร่างหนากระตุกยิ้มพอใจก่อนผลักร่างเล็กให้นอนลงแล้วเจ้าตัวจึงลุกไปหยิบผ้าขนหนูสีสว่างมาคาด มือหนาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันสีเทาจางๆ ตาคมไม่ละสายตาจากร่างบางที่เอาแต่นอนขดตัวร้องไห้ ณ ตอนนั้นร่างบางไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าชายคนนั้นจะทำอะไรต่อไป แอ๊ด.. จู่ๆเสียงประตูก็ดังขึ้น ร่างเล็กรีบคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างเปลือยเปล่าไว้

“.. จัดการได้ กูเรียบร้อยละ แต่ถ้าใครไม่ใส่ถุงยางกูเอาพวกมึงตายแน่ เพราะนั่นของๆกู.” เสียงที่คุ้นหูออกคำสั่งลูกน้อง ส่วนคนที่ฟังขณะนั้นตกอยู่ในภวังค์..ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินก่อนจะรีบหันไปที่ประตู ตากลมก็ต้องเบิกกว้างเมื่อภาพชายที่กำลังเปลือยกายห้าคนกำลังตรงมาหาเธอ โดยมีชายที่พวกเขาเทิดทูลเป็นเจ้านายยืนคาบบุหรี่มองมาด้วยแววตาที่ไร้ความสงสาร

“จะทำอะไร!!!! พวกคุณจะทำอะไร!!! ออกไป!!  ” ร่างเล็กดีดตัวขยับถอยหลังขึ้นไปติดหัวเตียง ในขณะที่ชายทั้งห้าค่อยๆคืบคลานขึ้นมาหาเธอบนเตียง มือของใครสักคนคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าเล็กก่อนจะลากให้ร่างบางลงไปนอน

“กรี๊ดดดด !! ฮืออออ ไม่ไหว  ไม่ไหวแล้ว!!  ฮือออ ได้โปรดเถอะอย่าทำกับฉันแบบนี้ !!” ร่างบางร้องไห้ฟูมฟายและดีดดิ้นหนีสุดชีวิต แต่ผู้หญิงตัวบางๆคนเดียวจะไปสู้แรงของชายทั้งห้าได้อย่างไรกันหละ? มือหนามากมายแย่งกันจับแย่งกันเค้นขยำจนร่างเล็กไม่รู้ว่าจะปัดป้องส่วนไหนก่อน เธอทำได้เพียงกรีดร้องและดีดดิ้นสุดแรง จนกระทั่ง..

พรวด!! ท่อนอุ่นถูกแทงเข้ามาในโพรงรัก ร่างกายเล็กถูกขึงตรึงแน่นด้วยมือของชายเพื่อให้การกระทำของเจ้าของแท่งอุ่นเป็นไปอย่างสะดวก ร่างหนาที่ยืนมองในตอนแรกแต่ตอนนี้กลับหายไปแล้ว..

“ฮึก..ฮือ..” เหลือเพียงเสียงสะอื้นเบาๆและร่างกายที่เคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทก วนเวียนเปลี่ยนกันซ้ำแล้ว..

ซ้ำเล่า.. ความเจ็บปวดที่เคยมีกลับกลายเป็นความชาแทนร่างเล็กนอนนิ่งไม่ขัดขืน ตาปรือลอยไม่สนใจสิ่งที่กำลังเกิดกับร่างกายตนเอง ไม่รับรู้..ไร้การตอบโต้ ไม่ว่าจะถูกลากไปทางนั้น ถูไปทางนี้ร่างกายหญิงสาวก็ไม่มีการตอบสนอง.. ราวกับตุ๊กตาที่หายใจ..

.

.

เวลาล่วงเลยมาสามชั่วโมงกว่าและแล้วเพลงรักที่น่ารังเกียจก็จบลงเสียที เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวผู้โดนกระทำนอนอยู่บนเตียงไร้ซึ่งสิ่งปกปิด ร่างเล็กนอนเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนสติน้อยนิดที่เหลืออยู่จะหมดไป..ไร้การเคลื่อนไหว

.

.

.

.

.

.

“ชีวิตฉัน... ไม่เหลืออะไรแล้ว.. แม้กระทั่งคุณค่าในตัวเอง”