DİCLE
Ömür “Çok açım ya aç! Babam nerede kaldı?” diye sızlandı. Bu kızın açlığa hiç tahammülü yoktu. Nasıl diyet yapacaktı, nasıl zayıflayacaktı, gün geçtikçe umudum azalıyordu. Gerçi bu sefer haksızda sayılmazdı. Çünkü yarım saate yakın bir süredir Demir’in gelmesini bekliyorduk. Çocuklar bir yandan koltuklara yayılmış, bir yandan da mırıldanarak sabırsızlıklarını dile getiriyordu. Masada, mis gibi kokan yemekler soğumaya yüz tutmuştu; Ayşe’nin özenle hazırladığı zeytinyağlı yaprak sarma, fırında nar gibi kızarmış tavuk ve tereyağında parlayan pilav, artık sıcaklığını yitiriyordu.
Sonat, koltuğun bir köşesine yayılmış, bacaklarını uzatmış, tembel tembel oturuyordu. Ameliyat yarasından dolayı yavaşça doğruldu, gözleri yemek masasına kaydı. “Babam eskisi kadar sinirli değil.” dedi, ablas
