DEMİR
Hidayet’e sert bir ses tonuyla, “Durdur arabayı!” dedim. İçimde biriken öfke, volkan gibi patlamaya hazırdı. Bu ruh haliyle cenaze evine gitmek, bırakın uygun davranmayı, kendimi kontrol edebilmem için bile imkânsızdı. Elimdeki tablete, önümde açık duran fotoğrafa her bakışımda öfkem daha da katlanıyordu. Ali İhsan’ın o iğrenç gülümsemesi, o kadının ona sarılmış hali, her pikseliyle sinirlerimi altüst ediyordu. Hidayet, hiçbir şey söylemeden, sakin bir hareketle arabayı tenha bir sokağın kenarına çekti. Motorun hafif uğultusu kesildiğinde, etraftaki sessizlik öfkemin yankılarını daha da belirginleştirdi. Derin bir nefes alarak başka bir fotoğrafı açtım. İkincisi, ilki kadar iğrençti. Ali İhsan, aynı kadınla başka bir mekânda, kucak kucağa, sanki dünyadaki tek mutlu insanlarmış gibi
