DEMİR
Ne kadar çabalarsam çabalayayım, ne kadar direnirsem direneyim, günün sonunda kendimi hep aynı yerde buluyordum: onun odasında, o eski, gıcırdayan yatakta. İradem, Dicle’nin varlığında adeta bir kum kalesi gibi dağılıp gidiyordu. Onun karşısında ne kadar güçlü olmaya çalışsam da, bir bakışıyla tüm kararlılığım yerle yeksan oluyordu. Bu kadın bana ne yapıyordu? Üç kısa hafta içinde beni nasıl bu kadar esir almıştı? Onun tenine dokunmadan, dudaklarını öpmeden duramıyordum. Onsuz bir an bile geçiremez hale gelmemin mantıklı bir açıklamasını bulamıyordum. Aklım, bu tutku karşısında çaresizdi. Kendimi bir kadın bedenine karşı bu kadar aciz hissetmemiştim.
Odanın içinde bir aşağı bir yukarı dolaşırken, bu zaafımın ağırlığını iliklerime kadar hissediyordum. Sinirden, çaresizlikten, belki
