ÖMÜR
Ali İhsan beni kıskanmıştı. Demek bana karşı duyguları vardı. Yoksa Kuzey’e bakıyorum diye neden rahatsız olsundu ki. İçimdeki sevinci bastırmaya çalışarak “O mu? O bizim sınıfta. Burada görünce şaşırdım” dedim.
Verdiğim cevapla kaşları daha da çatıldı. Masanın üzerindeki peçeteyi sinirle düzeltti, sanki o peçete onun dünyasındaki her şeyi temsil ediyormuş gibi. “Yine de insanlara öyle dikkatli bakmamalısın, Ömür. Çok ayıp,” dedi.
Bizi izleyen abim, hemen devreye girdi. “Ömür, çocuk değil,” dedi, “Benim kardeşim nerede nasıl davranacağını bilir. Ayıp nedir, ahlak nedir, bunları senden öğrenecek değil.” Abimin gözleri, Ali İhsan’a kilitlenmişti; bir an için masanın üzerindeki hava ağırlaştı, sanki bir fırtına kopmak üzereydi.
Ali İhsan, masaya hafifçe vurdu. Eli, kontrolsüz bir öfk
