บรรยากาศในห้องทำงานเงียบกริบ แต่อัดแน่นด้วยแรงกดดันมหาศาลจนแทบหายใจไม่ออก ชายหนุ่มนั่งนิ่งหลังโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งไปข้างหน้า แต่ในหัวฉายภาพความเสียหายของร้านป้าพรพรรณซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมเสียงสะอื้นไห้ของมีนาที่ยังก้องในหู
ภาคิน...
มันเลือกวิธีหมาลอบกัด โจมตีคนแก่และผู้หญิงไม่มีทางสู้เพื่อบีบให้มีนาจนตรอก ฝ่ามือหนากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ความอยากจะบุกไปยิงหัวมันทิ้งพุ่งพล่าน แต่เขาต้องยั้งใจไว้ ความตายมันง่ายเกินไปสำหรับคนที่กล้าแตะต้องคนของเขา
‘แม่ของฉันชื่อ... นวลจันทร์ ภัครินทร์’
เซบาสเตียนสูดหายใจลึก ตัดสินใจเดินหมากตาสำคัญ เขากดอินเตอร์คอมเรียกมือขวาคนสนิท
"มาร์โค เข้ามานี่"
ไม่ถึงนาที ประตูห้องเปิดออก มาร์โคเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมรับคำสั่ง
"ครับนาย"
เซบาสเตียนลุกขึ้นยืน เดินอ้อมโต๊ะมาพิงขอบ กอดอกมองลูกน้องคนสนิท "เรื่องร้านป้าของมีนา เรียบร้อยนะ"
"ครับ
