เพนท์เฮาส์
ติ๊ง
เสียงลิฟต์ทำลายความเงียบของโถงทางเดิน ประตูโลหะเลื่อนเปิดออกเผยร่างเล็กของมีนาที่ยืนกอดกล่องไม้เก่าคร่ำครึแนบอก
เธอก้าวขาออกมา ความรู้สึกหนักอึ้งกดทับที่บ่าราวกับแบกโลกทั้งใบ ขากลับมาที่นี่ยากลำบากกว่าตอนก้าวออกไปเป็นร้อยเท่า
สมองยังคงประมวลผลความจริงที่ได้รับไม่หยุดหย่อน คำสารภาพทั้งน้ำตาของแม่ ภาพถ่ายเก่าเก็บ และชื่อของชายคนนั้น
เจ้าสัวอนันต์ ธีรราชกุล คือพ่อแท้ๆ ของเธอ
และ พิมพ์นารา คือพี่สาวต่างแม่
มีนาหยุดเดินกลางโถงทางเดินมืดสลัว ขนอ่อนลุกชันเมื่อจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายถูกวางลงจนครบภาพ
“ถ้าพิมพ์นาราคือพี่สาว งั้นเซบาสเตียน ผู้ชายที่เธอนอนกอดเมื่อคืน ผู้ชายที่เธอเผลอใจให้ เขาก็คือคู่หมั้นของพี่สาวเธอ”
ความรู้สึกพะอืดพะอมตีตื้นจุกคอหอย มีนายกมือปิดปาก พยายามกลั้นก้อนสะอื้นรสขมปร่า
นี่มันเรื่องบ้าอะไร เธอรักผู้ชายของพี่สาวตัวเอง และที่เลวร้ายที่สุดคือเธอยอมรับเงื่
