บ่ายคล้อย... แสงแดดสีส้มจัดสาดส่องผ่านกระจกบานยักษ์เข้ามาอาบไล้ห้องนั่งเล่น ทว่าความอบอุ่นนั้นกลับไม่อาจซึมซาบเข้าไปถึงหัวใจของผู้อาศัย ภายในห้องหรูหราเงียบเชียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่แผ่วเบา
มีนานั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่บนโซฟาตัวยาว สายตาเหม่อลอยทอดมองออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย แต่ในหัวกลับหมุนวนอยู่กับคำพูดของป้าพรพรรณเมื่อเช้าไม่หยุดหย่อน
‘เลิกถามเถอะ... ให้คนตายเขาไปสบายเถอะนะ’
น้ำเสียงร้อนรนที่ผิดปกติ... การตัดบทสนทนาที่เร่งรีบอย่างเห็นได้ชัด... มันไม่ใช่แค่ความเศร้าจากการสูญเสียแต่คือความกลัวต่างหาก
“ต้องมีอะไรแน่ ๆ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ทำไมทุกคนต้องปิดบังฉัน”
ความสงสัยกัดกินจิตใจจนนั่งไม่ติดที่ มีนาลุกพรวดขึ้นยืน กำหมัดแน่น
“ไม่... ฉันจะไม่ยอมนั่งรอเป็นคนโง่อีกแล้ว”
เธอเดินตรงดิ่งไปที่หน้าประตูห้องชุดด้วยความมุ่งมั่น
“จะไปไหนครับคุณมีนา”
เสียงกา
