เสือหลงเพื่อน

เช็ดตัวให้

อาการที่เหมือนผวาเฮือกตื่นจากฝันร้ายแล้วลืมตาแบบตาหยีๆ มองยิ่งทำให้รู้สึกร้อนใจด้วยความเป็นห่วง

“ไปหาหมอไหม” ฉันคิดอะไรไม่ออก คิดแค่ว่าป่วยต้องไปหาหมอ

“น้ำริน” เขาเปล่งชื่อฉันเสียงพร่า คิ้วยังขมวดมุ่น ตาที่เพิ่งลืมมองกันแบบหยีๆ เหมือนจะหลับไปอีก พร้อมอาการส่ายหน้าเบาๆ ฉันไม่คิดว่าโซ่ดื้อ แต่เขาอาจจะไม่ไหว

ในหัวพยายามคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ถึงเพิ่งนึกออกว่าต้องเริ่มจากเช็ดตัวให้เย็นลงก่อน

“แป๊บนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” เลยรีบไปที่ตู้เสื้อผ้าเขา เปิดไฟหาผ้าเช็ดตัวหรืออะไรที่พอจะเช็ดตัวให้เขาได้ หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเข้าห้องน้ำไปสองผืน เปิดน้ำจากอ่างล้างหน้าชุ่มๆ กลับมาหาเขา

“โซ่ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ฉันแตะไหล่เขา อีกฝ่ายก็ฝืนลืมตามามอง ฉันเริ่มจากเช็ดใบหน้าให้เขาก่อน ขนาดผ้าเย็นๆ ชุ่มๆ ยังร้อนมาถึงมือ

ฉันเช็ดใบหน้า ลำคอ เช็ดแขน แล้วดึงผ้าห่มลงก็แอบชะงักกับแผงอกขาวจั๊วะเพราะโซ่ถอดเสื้อผ้าออกหมด สวมแค่บอกซ์เซอร์ตัวเดียว ต้องรีบดึงสติกลับมา เช็ดหน้าอกให้เขา...ดีแล้ว จะได้เช็ดตัวง่ายๆ

เช็ดหน้าอกลงมาถึงแผ่นท้องเสร็จ ก็ข้ามเช็ดขา พยายามไม่มองอะไรๆ ที่มันโด่เด่ดึงความสนใจ รีบเช็ดตัวให้เสร็จ

“โซ่ พลิกตัวก่อน” พอเช็ดด้านหน้าเสร็จก็ดันให้เขาพลิกตัว ให้เช็ดด้านหลังได้ด้วย

“เดี๋ยวไปชุบหน้าใหม่แป๊บหนึ่งนะ”

“อืม”

ฉันเดินเข้าออกห้องน้ำสามรอบถึงเช็ดตัวให้ตัวเขาเย็นลงได้บ้าง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เขา ขณะที่โซ่ตื่นมามองฉัน

“ในห้องมียาลดไข้ไหมโซ่” เช็ดตัวเย็นลงบ้างแล้วก็น่าจะต้องกินยาลดไข้ เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ

“งั้นลงไปซื้อให้”

“ไม่ต้อง ไม่กิน” แล้วเขาก็หลับตาใส่เลย ฉันได้แต่บ่นเขาในใจ ป่วยแล้วยังมาเรื่องเยอะอีก แต่ก็คิดว่ารอเขาหลับจะลงไปซื้อให้ ซึ่งคนป่วยก็หลับไปอย่างง่ายดาย

แต่พอฉันเช็กอุณหภูมิเขาด้วยการแตะหน้าผากให้มั่นใจโซ่ก็ลืมตามามอง ใจฉันสั่นแปลกๆ ยังไงไม่รู้แฮะกับการบังเอิญจ้องหน้าจ้องตากันหลายครั้งเหลือเกิน

“เดี๋ยวเช็ดตัวให้อีกนะ เปิดอ่านในเน็ตเมื่อกี้เขาบอกว่าเว้นสามสิบนาทีก็เช็ดซ้ำ ได้จนกว่าจะดีขึ้น”

สายตาเหยี่ยวคู่นี้ที่ดูเหมือนจะดุและไม่พอใจอยู่ตลอดเวลาทำให้ฉันเดาว่าโซ่จะต้องบอกว่าไม่ต้องยุ่ง แต่เขาก็เงียบ เมิน แล้วหลับใส่

มันทำให้ฉันแอบยิ้มเมื่อเข้าใจไปเองว่าเขาคงอยากให้เช็ดตัวให้แหละ ก็เลยเอาผ้าไปซัก ขยี้ๆ แล้วชุบน้ำออกมาอีกรอบ ฉันเริ่มจากใบหน้าเหมือนเดิม หากคราวนี้ไม่ได้รีบร้อน...เลยถือโอกาสมองร่างกายเกือบเปลือยของโซ่ให้เต็มๆ ตา

ฮื่อ นอกจากหน้าจะหล่อแล้ว ยังหล่อน่ากินไปทั้งตัว แบบนี้ฉันจะยอมให้คนอื่นเอาไปกินก่อนได้ยังไงจริงไหม

โซ่ลืมตาขึ้นมามองฉันตลอดเวลาที่ฉันเช็ดตามลำตัวให้ เอาแขนข้างหนึ่งรองศีรษะมองแบบจริงจังเลยละ ฉันก็ทำตัวมึนๆ เนียนๆ เหมือนไม่ได้แอบอ่านกินเขาเลย

“พลิกตัว เดี๋ยวเช็ดด้านหลังให้”

ฉันสั่งเหมือนรอบที่แล้ว แต่คราวนี้เขามีอาการฮึดฮัดนิดหน่อยก่อนจะพลิกตัวกลับ เฮอะ อาการดีขึ้นหน่อยก็ฤทธิ์เยอะ แต่ถึงจะแอบหมั่นไส้อยู่ในใจแต่ก็ตั้งใจเช็ดตัวให้อยู่ดี

“เสร็จแล้ว” ฉันบอกเขา แต่โซ่ก็ไม่พลิกตัวกลับมา ก็เลยดึงผ้าห่มมาคลุมให้ทั้งๆ ที่เขาหันหลังให้ ฉันเกิดอาการใจน้อยขึ้นมาหน่อยๆ ก่อนจะลุกจากขอบเตียง แต่โซ่ก็ดึงผ่าห่มลง

“จะดึงลงทำไม นายป่วยอยู่นะ” ฉันก็ดึงขึ้น เขาถึงพลิกตัวกลับมานอนหงาย แล้วก็ดึงผ้าห่มลงจนถึงเอว โชว์หัวนมชมพูตัดหน้าอกขาวจั๊วะ จะกวนหรือจะยั่วฉันก็ไม่รู้

ฉันหน้างอใส่เขา แล้วก็ดึงขึ้นมาถึงอกตามเดิม และรอบนี้โซ่ก็ทำแค่ถอนหายใจแล้วมองด้วยสายตาเซ็งๆ เบือนไปอีกทาง หลับตาหนีเหมือนไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้วอะไรแบบนั้น

ช่างเขาเถอะ ฉันก็ลุกไปนอนโซฟาปลายเตียงเขาตามเดิม รอสักครึ่งชั่วโมงค่อยมาเช็กอุณหภูมิเขาอีกรอบ มันอุ่นๆ แต่ก็ไม่ร้อนจี๋จนน่าตกใจเหมือนตอนแรก ก็เลยคิดว่าปล่อยให้เขาพักผ่อนดีกว่า แล้วตัวเองก็ลงไปซื้อยาลดไข้ให้

ฉันซื้อทั้งยาลดไข้ แผ่นเจล แล้วก็ข้าวขึ้นมาให้เขาเลยเผื่อโซ่จะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยา เอามันวางไว้ที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในครัว แล้วก็กลับมานั่งโซฟา...รอเขาตื่นทีเดียวก็แล้วกัน

โซ่หลับไปเกือบๆ สามชั่วโมงเลย มันเป็นเวลาสองทุ่มกว่าที่แม่ฉันโทรมาเช็กพอดี

“ฮัลโหลค่ะ แม่กลับบ้านแล้วเหรอ”

“ยังๆ แม่น่าจะกลับห้าทุ่ม แต่น้าเกมโทรมาบอกว่าเราไม่ให้ลุงศรไปรับ แล้วยังไม่กลับบ้าน”

“ค่ะ ตอนนี้อยู่กับโซ่” ถ้าอ้างชื่อโซ่แม่จะไว้ใจ ไม่ถามจุกจิกว่าทำอะไรที่ไหนอย่างไร

“ออ โซ่ไปส่งใช่ไหม”

“ค่ะ” ฉันหันไปมองคนป่วย แล้วก็ตอบไปแบบนั้นแม้จะคิดในใจว่าไม่กล้าใช้เขาไปส่งหรอก คงเรียกรถกลับเอง...นี่จะเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาเกือบสิบแปดปีที่จะนั่งแท็กซี่ตามลำพัง

ว่าแต่โซ่จะยอมให้เพื่อนนั่งรถกลับคนเดียวไหมน้าาา

น้ำรินก็ดีกับโซ่ขนาดนี้ จะเมินกันได้ลงคอจริงๆ เหรอ