สามีคะฉันคือนางร้าย ยุค80

ตอนที่ 2 หยางเฟยเหยียนคนใหม่

ตายจนเกิดใหม่สามีก็ไม่เคยเห็นความสำคัญ ตลอดชีวิตของเขาปกป้องคนอื่นได้ แต่กับเธอ เขาจัดอันดับไว้ท้ายสุดเสมอ หยางเฟยเหยียนกลายเป็นอีบ้าสติแตก ทำร้ายผู้หญิงคนใหม่ของเขาจนเสียโฉม เธอถูกสามีทิ้งจนสิ้นลมอย่างโดดเดี่ยว จนกระทั่งวันนี้เธอย้อนกลับมาอีกครั้ง เขาก็ยังคงห่วงใยแต่ผู้อื่นเหมือนเดิม

“ก็ยังโชคดีที่ไม่ได้ทำร้ายใครจนเสียโฉม สวรรค์อยากเตือนภาพนี้สินะ ฉันจะไม่ลืมความเจ็บปวดนี้หรอก” ความรู้สึกรักใครคนหนึ่งแทบตาย สุดท้ายไม่ได้อะไรกลับมาเลยแม้แต่เศษความรัก

หยางเฟยเหยียนยังคงนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน บ้านที่เคยอยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสามี

“ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว คอยดูเถอะ สามีใหม่จะต้องดีกว่าคนโง่อย่างคุณเป็นร้อยเท่าพันเท่า” เธอเช็ดน้ำตาแล้วพูดกับลมกับหิมะที่กำลังโปรยลงมาเพื่อระบายความเสียใจ

นี่คือโทษของการฝืนแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รัก จุดจบก็ลงเอยแบบนี้ ป่านนี้คงปลอบใจหวังมู่หลินกันจนพอใจแล้ว

หลังจากไป๋เทียนจินออกจากบ้านไปวันนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย หยางเฟยเหยียนเองก็ไม่ได้ไปตามอาละวาดอย่างที่เคยทำในชาติก่อน เธอเอาแต่ปักผ้ากับตัดชุดสวย ๆ ให้ตนเองอยู่ในบ้านไม่ยอมออกไปไหน ทุกวันเมื่อว่างเว้นจากงานก็บำรุงผิวพรรณ เธอใช้เวลาหมดไปกับความงาม ไม่นานเธอก็กลับมาเป็นนางฟ้าหยางเฟยเหยียนคนเดิม

บางวันก็เอาผ้าที่ปักไปส่งในตลาดเพื่อขายบ้าง ทำแก้เหงาไปพลาง ๆ เสร็จจากนั้นก็ซื้ออาหารกลับไปทำที่บ้าน ใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขเมื่อไม่หวนคิดถึงสามีที่ออกจากบ้านไป

“คุณนายไป๋สวยจริง ๆ เลยนะ น่าอิจฉาสามีที่ได้แต่งงานกับลูกคุณหนูจากปักกิ่ง” เถ้าแก่ร้านขายซาลาเปาชมเปาะหวังให้เธอซื้อของเช่นเดิม ผิดกับหลานสาวที่ดูไม่ถูกชะตากับเธอสักเท่าไหร่

“อิจฉาอะไรกัน นั่นสามีใครบางคนหรือเปล่านะ แปลกจังเห็นนอนที่ค่ายอยู่นานไม่ยอมกลับบ้านไปหาภรรยาทั้งที่อยู่ใกล้ ๆ สงสัยจะเบื่อหน่าย” อาฟางหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอจีบปากจีบคอพูด พร้อมทั้งยังชี้ไปทางไป๋เทียนจินที่เดินอยู่ไกล ๆ

เธอมองตามไปก็เห็นว่าสามีกำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่ ไป๋เทียนจินว่างไม่ได้หรอก ว่างจากภารกิจเมื่อไหร่ต้องคอยช่วยเหลือชาวบ้านเสมอ เขาเป็นชายชาติทหารเต็มตัวทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ เธอรับได้หมดยกเว้นการพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน มองดูท่าทางก็รู้ว่าเสแสร้ง

“อาฟางอย่าพูดจาไร้ราสาระ ขอโทษคุณนายไป๋ด้วยที่อาฟางพูดจาเสียมารยาท” เถ้าแก่ตีแขนหลานสาวที่พูดจาไม่เข้าท่า

“เขาจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉันอีกแล้ว” หยางเฟยเหยียนไม่ได้ตอบโต้กลับด้วยอารมณ์เพราะไม่เห็นประโยชน์จากการทำเช่นนั้น ไป๋เทียนจินจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว