ร่างสูงของปิลันธรเซถอยไปชนกับขอบโต๊ะ มุมปากแตกเป็นทางยาว เลือดสีแดงสดซึมออกมา แต่เขาก็ยังยกมือขึ้นเช็ดมันออก ความเจ็บนี้ยังไม่เท่าหัวใจของเขาที่ปวดใจแทนน้องสาว
“แกรนหาเรื่องถึงที่เองนะ” คณิณกล่าวเสียงเย็น ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา
ปิลันธรบุกมาหาเขาถึงถิ่นเพราะเป็นห่วงน้องสาว แต่นั่นกลับเข้าทางเขาที่รอสางแค้นในครั้งนี้
“คืนน้องสาวฉันมา แกทำให้เธอเจ็บปวดนานเกินไปแล้ว” ปิลันธรพูดเสียงแข็ง
“มาเป็นห่วงอะไรตอนนี้ ถ้าแกรักน้องสาวแกจริงทำไมปล่อยให้เธออยู่กับฉันมาเป็นเดือน ตอนที่ฉันทำปาลินร้องไห้ ทำให้เธอไม่มีความสุขในชีวิต ก่อนหน้านี้แกทำไมไม่ห่วง” เขาถามแล้วแค่นเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสมเพช
ปิลันธรนิ่งอึ้ง น้องสาวไม่เคยบอกว่าเธอต้องทนทุกข์เพียงใด เธอบอกเขาเสมอว่าเอมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้คณิณ
“ฉันจะใช้เวลาทั้งชีวิตของปาลินเป็นเครื่องมือเอาคืนแก” คณิณพูดชัดถ้อยชัดคำ น้ำเส
