Part2
Şirin,
Başımı yerden kaldırmadan verdiğim cevapla annem lafa girdi.
“Aslında hiç önemli değildi ama, öyle birden sinirleri boşaldı galiba.”
Asaf abi de önemli olanın bunlar olmadığına dair bir şeyler söylerken Mustafa dibime kadar gedi.
“Ver de bir bakayım, evden cenaze çıkmış gibi ağladığına değiyor mu?”
Sesinde alaycılık, yada öfke olmadan konuştuğunda kendimi tutamadan bakışlarımı yerden kaldırdım.
Benimle gerçekten ilgileniyor muydu?
Gözlerim, gözlerine kavuştuğunda bütün vücudum elektrik çarpmış gibi titrerken nefes nefese kaldım.
Bağırmıyor, kızmıyor, pis pis konuşmuyor, tanıdığım, bildiğim, alıştığım Mustafa gibi bakıyordu.
“Hadi.”
İlk anda neye hadi dediğini de anlayamadım. Acaba hadi gel, ben de sarılayım. Göğsümde bütün acılarını unut diyor olabilir mi
