Şirin,
Babaannem ve Zeren yengem ağlamaktan halsiz düştüğünde konağa derin bir sessizlik çöktü.
Her cenazede olduğu gibi konak yakınlarımızla dolup taşmıyor, ağıtlar yakılmıyor, ölenin sevabına tepsilerle yemek dağıtılmıyordu.
Aşiretten en yakın akrabalarımız bile taziyeye gelmediği için cenazenin yanında sadece babaannemin çocukları, torunları ve Zeren yengemin anne babası ile kardeşleri vardı.
Osman amcamın damatları bile, kendileri gelmemiş sadece kuzenlerimi göndermişlerdi.
Burhan amcamın böyle bir sonu hak etmek için tam olarak ne yaptığını bilmiyordum ama sanki daha gömülmeden başlamıştı kabir azabı.
On beş yaşındaki oğlu Kerem, tek damla göz yaşı dökmeden yumruklarını sıkmış kardeşim Şahin’in yanında heykel gibi otururken daha ilk okul bire giden ikizler de babalarının öldüğün
