Seymen ne yapacağını bilemez hâldeydi. Kollarında ağlayan karısıyla kalakalmıştı. Özleyiş’in bağırmalarına, laf çarpmalarına, ağlamalarına aşinaydı ama ilk defa ağlarken kendisine sığınmıştı.
Kum taneleri bir hazneden diğer hazneye yavaş yavaş akarken fırtına estiren gözyaşları durulmak bilmiyordu.
‘’Özleyiş!’’ Genç adam, karısının omzuna yayılan saçına dokunacakken elini geri çekti. ‘’Tamam hadi topla kendini.’’
Özleyiş yaptığının farkına vardığında bir adım geriledi. ‘’Özür dilerim.’’ dedi gözlerinden akan yaşları silerken.
Seymen tek kelime etmeden odadan çıktı. Adımları dama yönelmişti. Güvercinlerinin yanına geldiğinde kapılarını açtı ve bir sigara yakıp duvar kenarına oturdu.
Ciğerlerini zehirli dumanla doldururken dizine konan beyaz güvercinin başını okşadı. ‘’Sizi bırakıyorum
