จำยอม จอมใจ DARK4

ผู้หญิงขายตัว

เดมีนั่งกอดเข่าตัวสั่นระริก หลังเขายอมปล่อยเธอเป็นอิสระชั่วคราว แล้วเดินออกไป

เธอไม่ได้รู้สึกโกรธมากกว่าเกรงกลัวต่อการกระทำของเขา เพราะนี้เป็นเรื่องที่สมควรจะโดนแล้ว แต่กลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับชีวิตตัวเองมากกว่า

สามวันก่อน

' เดินแบบโชว์เครื่องเพชรงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าแกปฏิเสธ '

' หนูคงทำไม่ได้หรอกค่ะแม่ เพชรราคาแพงขนาดนั้น '

' โอ๊ย อีลูกโง่!!!'

เธอจำเสียงตวาดที่มาพร้อมกับการผลักหัวเธอจนหน้าขมำนั้นได้

ใช่ การทาบทามให้เธอไปเป็นนางแบบคือสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

' แกรู้ไหมปีนึงกว่าจะมีสักครั้ง ยิ่งเขามาขอจัดในที่ของเรา ใช้คนของเรา แถมเป็นแกมันดีแค่ไหน โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีกันได้ง่ายๆนะโว้ย '

' แม่คิดจะทำอะไรอีก อย่านะคะ แค่นี้เราก็แย่มากพอแล้ว'

' โอ้ย! กูจะบ้า จ้าาา อีคนดี อีลูกผู้แสนดี กูล่ะเบื่อแหม~ หนี้ท่วมกบาลเป็นล้านๆ ชาตินี้ต่อให้กูขายตัว ปรนเปรอไอ้พวกแก่ใกล้ตายนั่น ขายตับม้ามอวัยวะทุกส่วนด้วยเอ๊า จะมีปัญญาใช้มันหมดไหม '

' แล้วใครใช้ให้แม่ติดการพนันล่ะคะ...'

' แกว่าไงนะ! '

' โอ๊ยแม่ หนูเจ็บนะ!'

เพียงแค่นึกถึง น้ำตาก็ไหล

เพราะรอบตัวมีแต่คนโลภมากมายนี่ไง เรื่องถึงเป็นแบบนี้..

ห้องทำงานของเหล่าอัลฟา

แมททริกนั่งอยู่ในท่านั้นนานกว่าปกติ เขาดูขรึมเหมือนไม่ใช่ตัวเขา เดิมเป็นคนพูดน้อยยังไง ยามนี้เหมือนจะน้อยกว่านั้น

" เป็นอะไร?"

เรกาโดเลิกคิ้วถาม เขาเองก็นั่งมองอยู่นาน ทว่า คนถูกถามกลับส่ายหัว

" เปล่า"

" จะทำยังไงกับเชลยคนนั้น เครื่องดักฟังภายในรถ ก็เกิดไม่ทำงานขึ้นมาเสียเฉยๆ กูล่ะงง "

" ไม่รู้ว่ะ เรื่องนี้มันดูไม่ธรรมดาอย่างที่คิด"

แมททริกส่ายหน้า ถอนหายใจเบาราวกับเหนื่อยหน่ายที่จะคิดสืบเรื่องนี้

แต่แล้ว...

เสียงหนึ่งกลับมาทำลายความเครียดนั้น หลังซันดรูเดินเร็วเข้ามา พร้อมข้อมูลบางอย่าง

"เฮ้ พวกมึงดูนี่ "

ทำ เรกาโด เวเดโน่ และแมททริกงั้นมองพร้อมกัน

" เราพลาดใช่ไหม ที่ไม่ไปงานบ้านั่น "

" อะไร?!"

" ก็งานที่พวกมึงบอกว่า มันไร้สาระเกินกว่าที่จะไป สู้อยู่รอส่งกูเข้าหอจะดีกว่า "

" งานแฟชั่นแฝงการกุศล ที่เสือกมาจัดพร้อมงานแต่งมึงน่ะนะ" เวเดนแทรก

" เยส ใช่เลย! "

ก่อนซันดรูจะยกนิ้วแสดงแทนการถูกใจ พลางทิ้งตัวลงนั่ง วุ่นวายอยู่กับการส่งต่อข้อมูลผ่านสัญญาณไร้สายจากโน๊ตบุ้คไปยังหน้าจอใหญ่อยู่พักหนึ่ง ในขณะปากพูดไปด้วย

" กูเข้าใจกระจ่างจริงๆก็ตอนนี้ ว่าทำไมเคียวถึงไม่ว่างมางานกู "

พร้อมรัวแป้นพิมพ์อย่างชำนาญ จบด้วยการกดปุ่มตกลงเป็นอันสุดท้าย ก่อนจะเผยรูปภาพใครคนนึงขึ้นมา

พรึ่บ!

สำคัญชนิดที่ว่าสามารถทำให้แมททริกที่กำลังเอนหลังพิงพนักอยู่นั้น ถึงกับลุกขึ้นมานั่งตัวตรง

" นั่นเพราะเครื่องเพชรที่มีมูลค่ามากกว่าร้อยล้านชิ้นนี้ อยู่บนคอนางแบบที่สวยที่สุด เป็นไง?! นางแบบหน้าตาคุ้นๆไหม"

" หืม?"

" ที่สำคัญ เธอหายตัวไป พร้อมกับเครื่องเพชรชิ้นนั้น และตอนนี้ แก็งค์มาเฟียครึ่งค่อนเมือง ตามหาเธอกันจ้าละหวั่น "

" เวรแล้วไง..."

หลังได้รู้ประวัติคร่าวๆของหญิงสาวจากคำบอกเล่าจากซันดรู แมททริกถึงกับเงียบกริบไปเลยในทันที เขาเอาแต่นิ่ง ไม่ออกความคิดเห็น ซึ่งไม่มีใครเข้าถึงว่าเขานั้นคิดอะไรอยู่

จนกระทั่ง...

สมาร์ทโฟนของเรกาโดมีสายเข้า เขายืนมองจอราวกับช่างใจอยู่พักใหญ่ นั่นทำเพื่อนพ้องข้างกายสนใจตามไปด้วย ทุกคนเลิกสนใจต่อสิ่งที่กำลังทำอยู่ชั่วคราว เพื่อมาสนใจเขาเพียงคนเดียว รอจนเขาจะกดรับ

" ครับท่าน "

แน่นอน ดูจากสีหน้าคนพูด คงไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่

" ภารกิจเหรอครับ "

เพราะนานๆทีจะเห็นสีหน้าและน้ำเสียงครูซัสแบบนี้ ท่าทางที่ดูเกรงอกเกรงใจ อยากจะปฏิเสธแต่ไม่กล้าขัด ทำทุกคนรู้ล่วงหน้าเป็นอย่างดี หลังเขาวางสายนั้น แล้วจะมีงานเข้า ซึ่งจริงๆด้วย

เรกาโดเงียบไปอึดใจหนึ่ง พร้อมริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันสนิท ก่อนยกนิ้วชี้กราดใส่ทุกคนเหมือนรัวกระสุนปืน

" คำเดียวเลย แม่นั่นน่ะ ยังไม่คิดที่จะฆ่าหล่อนทิ้งใช่ไหม ?"

ในขณะทุกคนเงียบ เลือกที่จะไม่ตอบ รออีกประโยคของเขา ส่วนเขาถือว่านี่คือคำตอบ

" ดีเลย เรามีงานใหญ่ "

" อะไร ?! " เวเดนเป็นฝ่ายแทรก เขาเริ่มเครียดจริงจัง ก็หลังเห็นสีหน้าแมททริก " อย่าบอกนะว่าแม่นี่ต้องอยู่กับเราอีก "

" เป๊ะเลย!"

" ไม่เอาน่าครูซ เราจะหักห้ามใจได้ยังไงกันวะ สวยออกปานนั้น"

" ฮ่าๆๆ "

ก่อนประโยคล่าสุดจะทำซันดรูหัวเราะร่วน เว้นแต่แมททริกที่เอาแต่ทำหน้าตาย

" งานนี้ต้องสำรวมยกกำลังสองเลยว่ะ เพราะเธอเป็นเด็กของดัม เขาต้องการให้เราดูแลเธอจนกว่าจะเจอเพชรชุดนั้น "

" ดูแล?"

" ฟังไม่ผิด ดูแล" เรกาโดพยักหน้าย้ำ ก่อนหันไปทางแมททริก แน่นอนเขามองอยู่ก่อนแล้ว

" อะไร?!"

นั่นถึงกับทำเจ้าตัวขมวดคิ้ว ถามเสียงห้วนแสดงถึงความไม่พอใจ

" ช่วยไม่ได้ มึงไม่แต่งงานสักทีนี่หว่า "

" ไม่ได้แต่งงาน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะโสดนี่ "

ถกเถียงกันกับเรกาโด ทำอีกสองคนไม่หลุดขำเลย คงเป็นไปได้ยาก

" ไม่เอาน่าพวก ผู้หญิงที่บำเรอแกอยู่ ไม่เอามานับดิว้า "

" ดัมกลัวแม่นั่นจะตายขนาดนั้นเชียวหรือวะ "

เขาถาม วินาทีนี้เริ่มเกลียดเดมีขึ้นมาจริงๆจังๆ

" ไม่หรอก เบาะแสมากกว่าที่ดัมกลัวมันตาย อย่าลืม เธอรู้ความเป็นมาของเรื่องนี้ทั้งหมด แกเองก็บอกนี่ เธออยากจะให้แกฆ่าเธอด้วยซ้ำ"

" อยากได้เพชรด้วย ได้เธอด้วยว่างั้น?"

" อืม ประมาณนั้น"

" ผู้หญิงขายตัว แถมยังไม่เลิกกับผัวเนี่ยนะ?! น่านอนด้วยตรงไหน "

ประโยคหลังเขาบ่นเสียงห้วน พร้อมกับกอดอกเอนหลังกลับไปพิงพนักอย่างเก่า บ่งบอกถึงความหงุดหงิดแบบชัดเจน