อุ้มรักวายร้าย

บทที่ 3 - สมนาคุณอย่างถึงใจ [1]

ตรีทศจำใจต้องเปิดห้องพักที่โรงแรมเดียวกับพิมดาริกา โดยเลือกห้องที่อยู่ติดกับห้องของเด็กในปกครอง ความจริงเขาไม่อยากทำตัวเป็นผู้ปกครองที่แสนดีนักหรอกถ้าไม่ใช่เพราะก่อนออกจากบ้านเดือนประดับสั่งอย่างรู้ทันว่า ห้ามบังคับพาพิมดาริกากลับบ้านเด็ดขาด แล้วเขาก็ต้องอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด ไม่ให้เกิดอันตรายใดๆ อีกด้วย

“บอกว่าจะให้เป็นเมีย แต่นี่อะไร ให้ตามมาดูแลยิ่งกว่าเป็นลูก” ชายหนุ่มบ่นอย่างหัวเสียแต่เมื่อหันไปเห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกทะเลผ่านผนังกระจกของห้องพักก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที นานมากแล้วที่เขาไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนแบบนี้ ยิ่งช่วงหกเดือนผลังจากผู้เป็นพ่อเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เขาต้องจัดการงานทุกอย่างที่บริษัทแทนท่าน งานส่วนใหญ่เป็นงานที่เขารับทราบมาตลอดอยู่แล้วในฐานะรองประธานฯ แต่ก็มีปัญหาบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนที่ต้องเร่งแก้ไข ซึ่งไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร ปัญหาใหญ่ของเขาคือเรื่องของพิมดาริกามากกว่า ตอนนี้การใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้วเพราะเขาตกเป็นรองเธออยู่ จึงไม่มีอำนาจต่อรองหรือออกคำสั่งกับเธอได้เหมือนเมื่อก่อน เห็นทีงานนี้เขาคงต้องเปลี่ยนแผนมาใช้ไม้อ่อน หลอกล่อให้เธอตายใจยอมแต่งงานด้วยแต่โดยดีไปก่อน หลังจากมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคนตามเงื่อนไขพินัยกรรมแล้วค่อยหาทางหย่าเพื่อเอาอิสรภาพคืน

“แกจะยอมแต่งงานกับพี่แทนจริงเหรอพรีม มันโคตรงี่เง่า โคตรน้ำเน่าเลยนะ อย่างกับละครย้อนยุคสมัยคุณย่ายังสาว” เอมิกาถามหลังจากที่พิมดาริกาเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด

“สถานการณ์ตอนนั้นมันบีบคั้นให้ฉันต้องรีบคิดรีบตัดสินใจ ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องรับปากตามน้ำไปก่อน”

“พูดแบบนี้แปลว่าแกจะไม่แต่งใช่มั้ย” เอมิกาถามพลางมองหน้าเพื่อนรักอย่างรู้ใจ “แกจะหนีใช่มั้ย”

“อือ” พิมดาริกาพยักหน้ารับแล้วเล่าแผนการที่แอบคิดไว้ในใจให้เพื่อนฟัง “ฉันยังต้องเรียนอีกตั้งสองปี มันหนีไปไหนตอนนี้ไม่ได้อยู่แล้ว รอให้เรียนจบก่อนเหอะ ฉันจะหนีไปให้ไกลเลย”

“ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหน ยังไงพี่แทนก็ตามแกเจออยู่ดี”

“Catch me if he can” พิมดาริกาบอกด้วยสีหน้ามั่นใจมากว่าสามารถหนีการแต่งงานครั้งนี้ได้แน่นอน “ออกไปหาข้าวเย็นกินกันดีกว่า ป่านนี้ลีโอรอแย่แล้ว”

“แล้วพี่แทนล่ะ เขาอยู่ห้องข้างๆ เราไม่ใช่เหรอ ชวนไปด้วยมั้ย” เอมิกาถาม

“คนอย่างพี่แทนไม่มานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเราหรอก ขนาดอยู่บ้านเขายังไม่ค่อยอยากนั่งร่วมโต๊ะกับฉันเลย” พูดแล้วพิมดาริกาก็หยุดคิดนิดหนึ่ง “แต่ก็ชวนตามมารยาทนิดนึงละกัน เขาจะไปหรือไม่ไปก็แล้วแต่เขา”

“ดีแล้วแก ถ้าไม่ชวนเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก” เอมิกาเห็นด้วย “เดี๋ยวฉันจะไปตามลีโอแล้วลงไปรอที่ลอบบี้ แกรีบตามลงไปนะ”

“อื้อ” พิมดาริกาพยักหน้ารับแล้วเดินไปเคาะห้องพักของตรีทศที่อยู่ติดกัน รออยู่ครู่หนึ่งเขาก็เปิดประตูออกมาในสภาพที่มีผ้าขนหนูสีขาวของโรงแรมพันท่อนล่างอยู่ มือข้างหนึ่งใช้ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จ

“มีอะไร?” ตรีทศถาม

“ทำไมพี่แทนไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยเปิดประตู” หญิงสาวพูดเสียงเบา ใบหน้าร้อนผ่าว อยู่บ้านเดียวกันมาสิบห้าปี เธอไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน และด้วยความกระดากอายทำให้เธอไม่กล้าสบตากับเขา จึงหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบสายตา แต่เจ้ากรรม สายตาดันปะทะเข้ากับซิกซ์แพ็กที่เป็นลอนนูนแน่นเด่นชัด แถมยังมีวีไลน์ที่แสนเซ็กซี่เป็นเส้นนำสายตาให้มองต่ำลงไปมากกว่านั้นอย่างห้ามใจไม่ได้อีกต่างหาก

“เข้ามาคุยกันในห้อง” ตรีทศดึงข้อมือคนตัวเล็กเข้าไปในห้องแล้วรีบปิดประตู

“ว้าย! พี่แทนจะทำอะไรพรีม” พิมดาริกาตกใจร้องเสียงหลง เพราะหลังจากถูกดึงตัวเข้ามาในห้องแล้วเขาก็ดันตัวเธอให้แผ่นหลังชนประตูแล้วกักเธอไว้ด้วยสองแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

“มาเคาะห้องพี่ทำไม” เขาถามพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธออย่างจงใจหว่านเสน่ห์

“พี่เหรอคะ?” หญิงสาวถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยพูดแทนตัวเองว่า ‘พี่’ กับเธอสักครั้ง แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น หรือว่าเขาไปหกล้มหัวฟาดรากมะม่วงที่ไหนมา

“ไม่ได้เหรอ” ตรีทศกัดฟันถาม ข่มความรู้สึกเสียหน้าที่ต้องยอมอ่อนข้อให้พิมดาริกา แต่ตอนนี้เขาอยู่ในฐานะที่ตกเป็นรอง เขาจำเป็นต้องกัดฟันทนไปก่อน

“ได้ค่ะ” พิมดาริกาแอบอมยิ้มเพราะพอจะอ่านเกมของตรีทศออกว่าที่เขายอมพูดดีกับเธอก็เพราะกลัวเธอหนีการแต่งงานแล้วเขาจะต้องกลายเป็นคนที่เหลือแต่ตัว แบบนี้ก็สนุกสิ เธอจะแกล้งให้เขาเอาอกเอาใจให้เข็ดเลย

“ตกลงมาเคาะห้องพี่ทำไม” ตรีทศเอาสองแขนที่กักคนตัวเล็กไว้กับประตูออกแล้วเดินไปหยิบเสื้อที่วางไว้ปลายเตียงขึ้นมาสวมโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวที่ยืนมองเขาอยู่จะเขินอายมากขนาดไหน “ดูไว้ให้ชินนะ เพราะถ้าเราแต่งงานกันเมื่อไหร่ พรีมจะได้เห็นอะไรๆ ของพี่มากกว่านี้อีก”

พิมดาริการีบกลับหลังหันเมื่อเห็นเขาสวมเสื้อเสร็จแล้วทำท่าจะกระชากผ้าขนหนูออกจากเอวเพื่อสวมกางเกง “กรี๊ด! พรีมไม่คุยกับพี่แทนแล้ว พรีมจะออกไปหาข้าวเย็นกิน” พูดจบก็วิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างเร็วจี๋

“จะไปกินที่ไหน พี่ไปด้วย” ตรีทศตะโกนถามแล้วหัวเราะชอบใจ นี่ขนาดเขายังไม่ได้ทำอะไรมากเธอยังออกอาการเขินขนาดนี้ ถ้าเขารุกหนักกว่านี้พิมดาริกาหนีไปไหนไม่รอดแน่