หัวค่ำวันเดียวกัน พิมดาริกาและตรีทศลงมารับประทานอาหารเย็นกับเดือนประดับ ทว่าสีหน้าของพิมดาริกาดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย ผิดกับตอนที่กลับมาถึงบ้านเมื่อช่วงบ่ายลิบลับจนเดือนประดับอดถามไม่ได้
“พรีมไม่สบายหรือเปล่าลูก” ผู้เป็นย่าถามหลานสาวแล้วปรายตามองหลานชายอย่างไม่ไว้วางใจ “รังแกอะไรน้องอีกหรือเปล่าแทน”
“คุณย่าก็มองผมในแง่ร้ายทุกที” ตรีทศตอบพลางลอบมองท่าทีของพิมดาริกาที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่ปริปากพูดกับใครเลยตั้งแต่ลงมานั่งร่วมโต๊ะ เขาเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้นี่เองว่าสีหน้าของเธอดูหม่นหมองลงกว่าเมื่อตอนบ่ายมาก ชายหนุ่มพยายามคิดว่าเขาเผลอทำอะไรให้เธอไม่พอใจตอนไหนหรือแต่ก็คิดไม่ออก
“พรีมไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณย่า”
“แต่หน้าตาพรีมดูไม่ดีเลยลูก” เดือนประดับยังไม่คลายความเป็นห่วง
“สงสัยเมื่อคืนพรีมนอนน้อยไปหน่อย วันนี้ก็เลยเพลียๆ ค่ะคุณย่า”
“ถ้างั้นกินข้าวเสร็จแล้วก็รีบขึ้นไปนอนพักนะ” เดือ
