บทที่ 1 - เงื่อนไขการแต่งงาน [3]
1616 Words
พิมดาริกาแต่งตัวแบบสบายๆ ด้วยชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นผ้าเนื้อนุ่มยกถาดน้ำชากับของว่างเดินมาหาเดือนประดับที่นั่งคุมคนสวนลงกุหลาบที่เพิ่งซื้อมาใหม่อยู่ในซุ้มแปดเหลี่ยมหลังกะทัดรัดในสวน
“ชากับของว่างค่ะคุณย่า”
“แป๋วแหววไปไหน ทำไมเราถึงยกมาเอง”
“พี่แหววช่วยป้าปริกทำกับข้าวอยู่ในครัวค่ะ”
“แปลก ทำไมวันนี้ลงครัวกันแต่หัววันเลย”
“ป้าปริกบอกว่า นานๆ พี่แทนจะอยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านสักที ก็เลยจะทำของโปรดของพี่แทนหลายอย่างหน่อย เลยต้องรีบทำค่ะ กลัวจะไม่ทันเวลาอาหาร”
“ต้องมีกุ้งซอสมะขามด้วยแน่ๆ”
“ใช่เลยค่ะ”
“เมนูโปรดของแทนกับพรีมเลยนะ” เดือนประดับหัวเราะเบาๆ อย่างมีความสุข “ย่าจำได้ ตอนเด็กๆ แทนกับพรีมทะเลาะกันเพราะแย่งกุ้งตัวสุดท้ายกันประจำ” เป็นความทรงจำที่คิดถึงทีไรก็ยิ้มได้ทุกที เพราะถึงแม้ตรีทศจะชอบปั้นหน้ายักษ์ใส่พิมดาริกาตลอดเวลา แต่เอาเข้าจริงเขาก็เป็นฝ่ายยอมถอยให้ทุกที
“ตอนนี้พรีมโตแล้ว ไม่แย่งแล้วค่ะ ยกให้พี่แทนกินคนเดียวทั้งจานไปเลย พรีมไม่อยากทะเลาะด้วย พรีมเบื่อ เมื่อกี้ก็มาอารมณ์เสียใส่พรีม” หญิงสาวทำหน้าเซ็งสุดๆ
“มีเรื่องอะไรกันอีก” ผู้เป็นย่าถามเสียงเนิบนาบ ไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร เพราะคู่นี้เป็น ‘คู่กัด’ กันมาตั้งแต่เด็กจนโตอยู่แล้ว แต่ก็เป็นเพียงการต่อปากต่อคำกันมากกว่าที่จะเป็นการทะเลาะกันแบบเอาเป็นเอาตาย
“พี่แทนจะคุยเรื่องเงื่อนไขพินัยกรรม แต่พรีมไม่คุยด้วย พี่แทนก็เลยโกรธ”
“แล้วทำไมไม่คุยกับพี่เขาล่ะ”
“พรีมเข้าใจหมดแล้วนี่คะ ว่าพรีมต้องเป็นเด็กในปกครองของพี่แทนจนกว่าจะเรียนจบ พอเรียนจบก็ต้องแต่งงานกับพี่แทน จากนั้นก็ต้องมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคนถึงจะมีสิทธิ์หย่ากันได้”
“พรีมไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยที่จะแต่งงานกับพี่เขาน่ะ” เดินประดับถามหยั่งเชิง
“ถ้าถามความรู้สึกตอนนี้ พรีมบอกตรงๆ ว่าไม่อยากแต่ง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าอีกสองปีจะอยากแต่งหรือเปล่า”
“ช่วงระยะเวลาสองปีก่อนที่จะเรียนจบ พรีมก็ลองปรับตัวเข้าหาพี่เขาดูสิ ไม่แน่นะ พรีมกับพี่แทนอาจจะรักกันจนอยากแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกันจริงๆ ก็ได้
“ไม่มีทางค่ะคุณย่า ถ้าพรีมกับพี่แทนรักกันได้ หิมะต้องตกที่ประเทศไทยกลางเดือนเมษาแน่ๆ”
“ขนาดนั้นเชียว”
“ขนาดนั้นแหละค่ะ” พิมดาริกายิ้มทะเล้นแล้วเหลือบไปเห็นตรีทศกำลังเดินหน้าหงิกเข้ามา “อุ๊ย! พี่แทนมา พรีมชิ่งก่อนนะคะคุณย่า ไม่อยากทะเลาะด้วย” ว่าแล้วก็รีบวิ่งหนีกลับเข้าบ้านอย่างเร็วจี๋
“วิ่งช้าๆ เดี๋ยวหกล้ม เด็กคนนี้นี่ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองโตเป็นสาวขนาดไหนแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กๆ อยู่ได้”
“หลานรักของคุณย่ามาประจบขออะไรอีกครับ” ตรีทศกระแทกตัวนั่งลงพลางมองตามหลังหญิงสาวที่กำลังวิ่งห่างออกไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“เราเนี่ยนะ ไม่เคยมองน้องในแง่ดีเลย”
“ก็ไม่เห็นมีอะไรดีให้มองเลยนี่ครับ”
“เจ้าพรีมมีดีเยอะนะ อย่างแรกเลยก็คือ เป็นเด็กดี”
“คุณย่าชักจะรักหลานนอกไส้มากกว่าหลานในไส้เข้าไปทุกทีแล้วนะครับ อีกหน่อยผมคงเป็นยิ่งกว่าหมาหัวเน่า”
เดือนประดับส่ายหน้ายิ้มๆ “ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วเรา”
“ยี่สิบเก้าครับ”
“อายุก็ไม่น้อยแล้ว เลิกตั้งแง่กับน้องสักทีเถอะ เจ้าพรีมน่าสงสารจะตาย กำพร้าทั้งพ่อ ทั้งแม่ ญาติพี่น้องก็ไม่มี ต่อไปถ้าย่าไม่อยู่ แทนต้องดูแลน้องแทนย่านะ”
“ไม่ต้องดึงดรามาเลย คุณย่ายังแข็งแรง อยู่ได้อีกเป็นพันปี”
“โอ้ย ย่าไม่อยู่นานขนาดนั้นหรอก ขออยู่แค่ได้เห็นเหลนบวชก็พอ แทนต้องรีบมีเหลนให้ย่าเร็วๆ นะ”
“ผมจะมีเหลนให้คุณย่าได้ยังไงครับ เมียยังไม่มีเลย”
“อีกสองปีก็จะมีเมียแล้วไง”
ตรีทศถอนหายใจเฮือกแบบเซ็งสุดขีด “มีเมียแล้วยังไงครับ เด็กกะโปโลนั่นเป็นแม่คนไม่ได้หรอก”
“น้องไม่เด็กแล้วนะแทน เลิกอคติ แล้วลองมองน้องอีกมุมนึงสิ ไม่แน่นะ อีกสองปีกว่าน้องจะเรียนจบ แทนอาจจะเปลี่ยนใจมารักน้องแบบที่อยากแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกันจริงๆ ก็ได้”
“ไม่มีทางครับคุณย่า ถ้าผมกับพรีมรักกันได้ หิมะต้องตกที่ประเทศไทยกลางเดือนเมษาแน่ๆ”
“ขนาดนั้นเชียว”
“ขนาดนี้แหละครับ”
เดือนประดับกลั้นขำแทบไม่อยู่เมื่อได้ยินคู่กัดที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันแต่กลับพูดประโยคเดียวกันเป๊ะ
หลังจากที่ตรัยภูมิกับแพรพลอย แม่ของพิมดาริกาเสียชีวิตก็มีพิมดาริกาและเดือนประดับสองคนเท่านั้นที่ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารด้วยกัน ตรีทศมักจะเลี่ยงการร่วมโต๊ะมาตั้งแต่เด็กเพราะไม่ค่อยลงรอยกับพ่อ อีกทั้งไม่ชอบหน้าภรรยาใหม่ของพ่อและลูกติดของเธอด้วย แต่หลังจากที่ตรัยภูมิและแพรพลอยเสียชีวิต เขาก็หาเวลามานั่งร่วมโต๊ะอาหารเป็นเพื่อนย่าบ่อยขึ้น แม้จะกินไปทะเลาะกับพิมดาริกาไปก็ตาม
“วันนี้แม่ปริกทำแต่ของโปรดแทนทั้งนั้นเลย” ผู้สูงวัยบอกด้วยรอยยิ้ม “กุ้งซอสมะขามก็ทำจานใหญ่กว่าปกติ คงกลัวแทนกับ พรีมแย่งกุ้งตัวสุดท้ายกันเหมือนตอนเด็กๆ อีก”
“พรีมกินแค่สองตัวพอค่ะ ที่เหลือยกให้พี่แทน” หญิงสาวกลั้นใจบอก ความจริงให้กินหมดทั้งจานก็ไหว แต่ไม่อยากทะเลาะกับคนหน้ายักษ์เลยขอกินแค่ให้หายอยากสักสองตัวพอ
ตรีทศเลื่อนจานกุ้งซอสมะขามที่วางอยู่ตรงหน้าพิมดาริกามาไว้ตรงหน้าตัวเอง แล้วเลื่อนจานผัดผักน้ำมันหอยไปวางไว้แทนที่ เป็นการบอกทางอ้อมว่า เขาจะกินกุ้งซอสมะขามจานนี้คนเดียว
“โตแล้วยังจะแกล้งน้องเป็นเด็กๆ อยู่อีกนะแทน” เดือนประดับยิ้มขำ เพราะคนถูกแกล้งงอนแก้มป่องเป็นลูกชิ้นปิงปองแล้ว
“เป็นผู้หญิงกินผักเยอะๆ จะได้ไม่อ้วน” ชายหนุ่มบอกแล้วใช้ส้อมจิ้มกุ้งตัวโตเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเพื่อยั่วคนตรงหน้า
พิมดาริกาย่นจมูกใส่ผู้ชายใจร้ายแล้วหันไปพูดกับคุณย่าเสียงอ่อนเสียงหวาน “คุณย่าขา...”
“ทำเสียงแบบนี้จะขออะไรคุณย่าอีก” ตรีทศดักคอเสียงเข้ม ทำให้คนที่ไม่เคยขออะไรเลยแม้แต่เงินสักบาทฉุนกึกที่ถูกกล่าวหาอย่างรุนแรง
“พรีมแค่จะขออนุญาตคุณย่าไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม ไม่ได้จะขอเงินหรือรบกวนอะไรคุณย่าเลย”
“งานอะไร แล้วทำไมต้องทำงานด้วย” เดือนประดับถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจ พิมดาริกาถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี มีเงินให้ใช้ไม่ขาดมือ ไม่เคยต้องลำบากหาเงินส่งเสียตัวเอง
“เมื่อก่อนคุณแม่ให้เงินพรีมใช้เป็นรายเดือน แต่ตอนนี้คุณแม่ไม่อยู่แล้ว พรีมต้องเอาเงินเก็บที่มีอยู่นิดหน่อยออกมาใช้ ตอนนี้ใกล้จะหมดแล้ว เทอมหน้าพรีมก็จะไม่มีเงินลงทะเบียนแล้วค่ะ” น้ำตาของเด็กสาวรื้นขึ้นมาแตะขอบตา เมื่อเอ่ยถึงมารดาผู้ล่วงลับ
“ไม่มีเงินใช้ทำไมไม่บอกย่า” ที่ผ่านมาเดือนประดับมัวแต่เสียใจกับการจากไปอย่างกะทันหันของลูกชายและลูกสะใภ้ จนลืมดูแลความเป็นอยู่ของหลานสาวไปเสียสนิท
“พรีมเกรงใจ”
“จะเกรงใจอะไร พรีมเป็นหลานย่านะ ใช่คนอื่นที่ไหน”
น้ำตาของพิมดาริการ่วงพรูเมื่อผู้สูงวัยยกมือลูบศีรษะของเธอด้วยความเอื้ออาทรอย่างที่เคยเป็นเสมอมาตั้งแต่วันแรกที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้
“กินข้าวเสร็จแล้วไปคุยกับฉันที่ห้องทำงาน” ตรีทศบอกเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าหญิงสาวที่เขาพูดด้วย
“คุยเรื่องอะไรคะ” พิมดาริกาถามพลางใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากสองแก้ม
“เรื่องค่าใช้จ่ายของเธอไง”
“ทำไมต้องคุยกับพี่แทนด้วยคะ พรีมจะคุยกับคุณย่า”
“เด็กบ้านี่! ตอนนี้ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ มีปัญหาอะไรเธอต้องมาบอกฉัน ไม่ใช่เอาเรื่องร้อนใจไปให้คุณย่า”
“พรีมแค่จะขออนุญาตคุณย่าไปทำงานพิเศษ ไม่ใช่เรื่องร้อนใจอะไรสักหน่อย
จริงอยู่ที่ไม่ใช่เรื่องร้อนใจ แต่เดือนประดับก็ไม่สบายใจที่จะปล่อยให้หลานสาวที่ประคบประหงมมาอย่างดีต้องออกไปลำบาก “ถ้าอยากทำงานจริงๆ ก็ไปทำที่บริษัทกับพี่แทน ถ้าเป็นที่อื่นย่าไม่อนุญาต”
พิมดาริกาเงยหน้าขึ้นสบตากับคนหน้าดุแล้วขนหัวลุก ให้ไปทำงานกับผู้ชายหน้ายักษ์คนนี้ วันดีคืนดีคงถูกจับกลืนลงท้อง
- Writer
