ร้านอาหารบรรยากาศเงียบสงบในห้างหรู กัลยามารดาของธาวินทร์นั่งรอดารัญอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน สีหน้าทั้งตื่นเต้นและประหม่า
ดารัญเดินเข้ามาในชุดเรียบง่าย ผมตรงสีน้ำตาลเข้มที่เธอตัดใหม่ทำให้เธอดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ แต่เป็นแววตาที่นิ่งสงบแต่มั่นคง
กัลยาลุกขึ้นรับอย่างอบอุ่น “ดารัญ...ขอบใจนะที่มาหาแม่”
ดารัญยิ้มบางๆ แล้วนั่งลงตรงข้าม เธอรู้ดีว่าวันนี้มารดาของธาวินทร์มีเจตนาอะไร และเธอเตรียมใจมาแล้ว
“แม่รู้ว่าทุกอย่างมันไม่ง่าย แต่แม่อยากให้ลูกกลับมา แม่รู้ว่าเขาทำผิด แต่แม่ก็เห็นว่าเขากำลังพยายาม แม่อยากให้ครอบครัวเราเป็นเหมือนเดิม” หญิงสูงวัยเอ่ยเสียงอ่อน
ดารัญนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แน่วแน่
“แม่คะ…หนูขอบคุณมากนะคะที่ยังเมตตาและนับหนูเป็นลูก แต่สามปีที่ผ่านมา หนูไม่เคยเป็นครอบครัวของเขาจริงๆ เลยค่ะ หนูแต่งเข้าไปในบ้านหลังนั้นในฐ
