03

970 Words

ปาท่องโก๋เช้านี้ไม่ธรรมดา ภัทรนั่งเคี้ยวปาท่องโก๋อย่างไม่รีบร้อน เหมือนทุกวินาทีที่ได้อยู่ตรงนี้เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจไว้แล้ว หมวยเล็กพยายามทำเป็นไม่สนใจ หันไปคุยกับยุนอาแทน แต่ทุกครั้งที่หันกลับมา เขายังคงมองอยู่ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “รุ่นพี่…ไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยหรือไงคะ” หมวยเล็กถามติดกวนเล็ก ๆ “มี” ภัทรตอบสั้น ๆ ก่อนจะยิ้ม “แต่วันนี้อยากกินกับเธอ” ยุนอากับเฟลอกี้แทบจะเอาหน้ามุดโต๊ะ หมวยเล็กเบือนหน้าหนี “อย่ามาพูดเล่นนะพี่” “ใครบอกว่าเล่น” น้ำเสียงเขานุ่ม แต่แฝงความจริงจังบางอย่างจนหมวยเล็กชะงักไปวูบหนึ่ง “…” บ่ายวันเดียวกัน หมวยเล็กมีวิชาปฏิบัติการในห้องแลป ต้องทำการทดลองเกี่ยวกับระบบเครื่องยนต์ย่อส่วน ซึ่งไม่ใช่วิชาของภัทรเลย แต่เธอกลับเห็นเขาโผล่เข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มที่คุ้นตา “เอ่อ…พี่มาที่นี่ทำไมคะ” “มาช่วย” เขาตอบง่าย ๆ ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก “แต่…นี่ไม่ใช่วิชาพี่นะ” “ก็เลยอยากมาดูไง” เขาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะใกล้ ๆ แล้วเดินมาข้างหลังเธอ ตอนที่หมวยเล็กกำลังพยายามปรับสกรูบนเครื่องต้นแบบ ภัทรก็ก้มลงมาช่วยจับมือเธอจากด้านหลัง กลิ่นน้ำหอมผู้ชายผสมกับความอุ่นจากร่างกายทำให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ “เบาหน่อย ตรงนี้มันบอบบาง” เขากระซิบใกล้หูจนหมวยเล็กต้องรีบขยับหนี “ฉันทำได้เองค่ะ” เธอว่าเสียงสั่นเล็กน้อย ภัทรหัวเราะเบา ๆ “ไม่ได้สงสัยว่าทำได้หรือเปล่า แค่…อยากอยู่ใกล้ ๆ” คำตอบของภัทรทำเอาหมวยเล็ก ค่อย ๆ แสดงท่าทีเขินอายออกมาอย่างเห็นได้ชัด “…” หลังเลิกเรียน หมวยเล็กเดินย่างกรายออกมาจากตึกคณะก็เห็นแทนไท แฟนหนุ่มที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมยืนรออยู่ ใบหน้าคมเข้มของเขาฉายแววอบอุ่นที่คุ้นเคย แต่ก็มีประกายบางอย่างที่ดูเหมือนกำลังระแวง “หมวยเล็ก” เขาเรียกพร้อมยิ้ม ก่อนจะหันไปมองด้านหลังเธอ ซึ่งภัทรก็กำลังเดินตามออกมา “ใคร” น้ำเสียงแทนไทแข็งขึ้นเล็กน้อย “รุ่นพี่ที่คณะ” หมวยเล็กตอบสั้น ๆ พยายามไม่ให้เรื่องบานปลาย ภัทรยกคิ้ว มุมปากยิ้มแบบท้าทาย “สวัสดีครับ” แทนไทเพียงพยักหน้า แต่สายตาที่มองภัทรนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ หมวยเล็กรีบจับแขนแทนไทแฟนหนุ่มทันที “ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” ก่อนจะเดินนำออกไป โดยที่ไม่ทันเห็นว่าภัทรยังคงยืนมองตามหลังด้วยสายตาที่บอกชัดว่าเรื่องนี้เขาไม่ถอยง่าย ๆแน่ และในคืนนั้นขณะที่หมวยเล็กกำลังอ่านหนังสือเตรียมทำรายงาน เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น (ภัทร : เสร็จงานในแลปยัง) (หมวยเล็ก: ค่ะ เสร็จแล้ว) (ภัทร: ทำไมตอบแค่ “ค่ะ” เหมือนโกรธ) (หมวยเล็ก: เปล่าค่ะ แค่ยุ่ง) (ภัทร: ยุ่งเรื่องแฟน?) หมวยเล็กเบิกตากว้าง นี่เขารู้ได้ไงว่าเรามีแฟน…หรือเดาเอา? (หมวยเล็ก: ค่ะ ทำไมเหรอคะ?) (ภัทร: ก็อยากรู้ จะได้วางแผนถูก) (หมวยเล็ก: วางแผนอะไร) (ภัทร: แผนจีบเธอไง) หมวยเล็กแทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง ใบหน้าร้อนผ่าวแม้อยู่คนเดียว เธอไม่ตอบกลับ แต่เขาก็ยังส่งข้อความมาเรื่อย ๆ จนกลายเป็นคุยเรื่องอื่น ๆ และหัวเราะออกมาเงียบ ๆ บนเตียงโดยไม่รู้ตัวว่ามันเกือบตีหนึ่งแล้ว วันต่อมา… ครึ่มมมม ซ่าาาา !! ~~ ฝนตกหนักในตอนเลิกเรียน หมวยเล็กถือแฟ้มรายงานเดินเร่งฝ่าสายฝนไปยังตึกจอดรถ แต่พื้นเปียกลื่น ทำให้เธอเกือบล้ม โชคดีที่มีมือแข็งแรงคว้าเอวไว้ทัน “ระวังหน่อยสิ” เสียงคุ้นเคยดังใกล้หู หมวยเล็กเงยหน้าขึ้นเห็นภัทรยืนใกล้มาก ร่มสีดำกางอยู่เหนือหัวพวกเขาทั้งคู่ น้ำฝนกระเซ็นมาโดนปลายผมเธอแต่เขากลับใช้มือปัดออกอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวไปส่ง” เขาพูดเรียบ ๆ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวแฟนมารับ” ภัทรยิ้มมุมปาก “ถ้าเขามาทันก็ดี…แต่ตอนนี้ ฉันอยู่ตรงนี้” หัวใจหมวยเล็กเต้นแรงอีกครั้งโดยไม่รู้ว่ามันเกิดจากความตื่นเต้น หรือความกลัวที่กำลังจะเผลอใจ ทว่าในจังหวะนั้นแทนไทก็มาถึงพอดี ก่อนจะเห็นหมวยเล็กยืนใต้ร่มกับภัทร และที่แย่กว่านั้นคือมือของเขายังจับต้นแขนเธออยู่ “หมวยเล็ก!” แทนไทตวาดเรียกเธออย่างเสียงดัง หมวยเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบถอยออกจากภัทร “แทน…คือมันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” แม้หมวยเล็กจะพยายามอธิบาย แต่แทนไทกลับจ้องมองใบหน้าภัทรด้วยสายตาแข็งกร้าว “ฉันคิดว่ามันชัดเจนแล้ว… ที่แฟนฉันต้องกลับกับฉัน” ภัทรเพียงยิ้มบาง ๆ แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยชัยชนะเล็ก ๆ ในใจ และในคืนนั้นภัทรนั่งดื่มเบียร์กับเพื่อนสนิทที่คาเฟ่เล็ก ๆ เพื่อนถามว่าทำไมช่วงนี้ถึงขยันโผล่ไปคณะปีหนึ่งบ่อยจัง “ก็กำลังตามจีบคนๆ หนึ่งอยู่” “แต่เขามีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” “มีได้ก็เลิกได้ มีเหตุผลอะไรที่จะต้องถอย” “มึงนี่แม่งเลวจัด ๆ” ในขณะเดียวกัน หมวยเล็กนั่งเหม่อมองฝนที่โปรยลงมานอกหน้าต่าง ความรู้สึกสับสนเกาะกุมหัวใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มของรุ่นพี่ภัทรถึงคอยวนเวียนในความคิดตลอดทั้งวัน ทั้งที่เธอควรจะไม่สนใจตั้งแต่แรก…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more