ร่างเล็กของเด็กน้อยถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เพราะเที่ยวเล่นมากไปหน่อยทำให้รภีร์เพลียจนผล็อยหลับ แดนรบอุ้มเด็กน้อยกลับจากห้างและยังพามาส่งจนถึงห้องนอน ชมจันทร์ห่มผ้าให้ลูกก่อนผละออกจากห้อง
“ให้นอนแบบนั้นจะดีเหรอครับ”
“อีกสักพักค่อยปลุกมาอาบน้ำค่ะ แกคงจะเพลียมากจริง ๆ” ชมจันทร์เดินลงบันไดตามหลังร่างสูง ริมฝีปากบางขบเม้มครุ่นคิด “คือว่า… วันนี้ต้องขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ช่วงนี้ผมพักร้อน ไม่ได้มีธุระอะไรอยู่แล้ว ได้ทำนู่นทำนี่บ้างก็สนุกดีเหมือนกันครับ” เขายิ้ม ก่อนนึกบางเรื่องขึ้นมาได้ “เรื่องเมื่อตอนเย็น คุณไม่จำเป็นต้องคิดมากนะครับ เรื่องทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติของเด็กในวัยนี้”
ชมจันทร์หวนคิดถึงเรื่องเมื่อเย็น เขาเห็นเธอร้องไห้อย่างนั้นสินะ
“มันเป็นความผิดของฉันค่ะ ถ้าฉันรู้เรื่องนั้นเร็วกว่านี้ น้องภีร์ก็คงไม่ต้องอดทนอดกลั้นขนาดนั้น ฉัน… เป็นแม่ที่ผิดพลาดมากเลยค่ะ”
เพรา
