“น้องภีร์หลับแล้วเหรอคะ” เสียงหวานทักถามร่างสูงที่เดินลงบันไดมา เธอกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็น
สุดท้ายแล้ววันนี้พวกเขาก็ไม่ได้ไปเที่ยวบ้านไร่ เพราะหลังจากรภีร์รู้ว่าแดนรบคือปะป๊าที่ตนรอคอยมาตลอด เด็กน้อยเอาแต่กอดเขาไม่ยอมปล่อย แถมยังชวนเล่นด้วยกันทั้งวันจนเพลียหลับไป
“ผมขอโทษนะครับ”
มือบางชะงัก เหลือบมองคนด้านหลังซึ่งมีเคาท์เตอร์ครัวกั้นกลาง
“ขอโทษเรื่องอะไรคะ”
“คุณถามกลับแบบนี้ ผมก็ตอบไม่ถูกเลยสิครับ” ความผิดเขามันเยอะซะด้วยสิ ไม่รู้จะเจาะจงเรื่องไหนก่อนเลย
ชมจันทร์มองเขานิ่ง ๆ “งั้นก็ไม่ต้องขอโทษสิคะ ฉันบอกคุณแล้วนี่คะว่าเรื่องนี้มันไม่มีใครผิดเลย เราต่างคนต่างก็ทำดีที่สุดแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอะไรอีกแล้วค่ะ”
“รู้สึกผิดสิครับ ผมไม่ได้ดูแลคุณกับลูกให้ดี ผมละเลยหน้าที่ไปเกือบหกปี…”
“นั่นเพราะคุณไม่รู้นี่คะ แต่ถ้าคุณยังรู้สึกผิดอยู่ จะแก้ตัวตอนนี้ก็ยังไม่สายค่ะ” เธอหันกล
