ไดอารี่

1424 Words

“ขนมผิง”ทุกคนประสานเสียงกันเรียกชื่อของขนมผิงออกมาและรีบวิ่งไปดูขนมผิงที่ล้มลงไปกองที่พื้น “เป็นไรมากไหมน้อง” เสียงคนขับรภเดินลงมาดู “มะ มะ ไม่เป็นไรคะ” ขนมผิงพยายามลุกขึ้นโดยมีตังเมและม่านเมฆช่วยกันพยุงคนละฝั่ง “น้องทำไมไม่ข้าม มายืนขวางรถแบบนี้ได้ไง” คนขับรถยังพูดต่อ “เห้ยพี่ พี่ก็เห็นว่าคนเดินข้ามเยอะทำไมพี่ไม่ขับช้าๆว่ะ” ตงตงพูดขึ้นด้วยอารมณ์หัวเสียเล็กน้อย “อ้าวนี้น้อง พูดแบบนี้ก็สวยดิ” คนขับรถยังพูดต่อ “เอากี่สวยดีละพี่”ไรท์วินที่เงียบไปนานถามขึ้น พรางเดินเข้ามาใกล้คนขับรถอีกที “ฝากไว้ก่อนนะมึง” คนขับรถพูดจบก็ขับรถออกไปทันที “เจ็บมากไหมขนมผิง” ม่านเมฆถามขึ้น “ไม่เจ็บเท่าไหร่คะ” ขนมผิงพูดออกมาเบาๆ “เข้าไปข้างในเถอะ” ตั้งเมพูดจบ ทั้งสองคนก็ช่วยพยุงขนมผิงเข้าไปนั่งด้านในห้างสรรพสินค้าทันที ณ ร้านกาแฟชื่อดัง “นั่งก่อน” ตังเม “ขอบใจนะ” “อือ ไม่เป็นไร นี้แกเลือดออกนิ” ตังเมพูดขึ้นเสียงดัง “มีใครมีผ้าเช็ดหน้าไหม” ม่านเมฆถามทุกคนขึ้น “อือ นี้อ่ะ” ไรท์วินล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อจักเก็ตตัวโปรดแล้วยื่นให้ม่านเมฆทันที “ไม่ยักกะรู้ ว่ามึงมีผ้าเช็ดหน้ากับเขาด้วยแถมสีฟ้าซะด้วยสิ” บาสแซวออกมาทันที “สีฟ้าพ่อง สีน้ำเงิน ผ้าเช็ดหน้าผื่นนี้ซื้อมาหลายปีแล้วแต่ไม่ค่อยได้ใช้” ไรท์วินพูดจบก็เดินไปนั่งลงตรงข้ามขนมผิง “อือ ใครจะเอาน้ำไร กูจะไปสั่งน้ำ” ตงตงพูดแทรกขึ้นทันที “เอาเหมือนเดิม” ม่านเมฆ “ของกูเอา เหมือนมัน” บาสชี้ไปที่ม่านเมฆและพูดขึ้น “ไอ้วิน มึงเอาไร” ตงตงถามต่อ “อเมริกาโน่เย็น” “ไม่ใส่น้ำตาล” ตงตงเริมต่อ “อือ แบบเดิมนั้นละ” ไรท์วินพูดกับตงตงแต่ตาดันมองมาที่ม่านเมฆที่กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองซับเลือดและเอาผ้าเช็ดหน้ากดแผลบริเวณข้อศอกของขนมผิงไว้ “ไอ้เม” “เหมือนเดิมพี่” “แล้ว” “ของขนมผิงเอาชาพีช ขนมผิงชอบกินชาพีชหวาน 50” ตัวเมสวนออกมา “โอเค เดี๋ยวมา” ตงตงรับคำก็เดินออกไปซื้อน้ำทันที “คือเรื่องผ้าเช็ดหน้า” ขนมผิงกำลังจะพูดออกมา “เอาเถอะ ไม่เป็นไร” ไรท์วินเสริมและขยับตัวนั่งหลังพิงเก้าอี้ทำป็นไม่สนใจ “ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวฉันจะซักมาคืน” ขนมผิงกล่าวขอบคุณไรท์วิน “ไม่ต้องขอบคุณ ขอแค่อย่าเอาตัวเองไปสุมเสี่ยงและหาเรื่องเจ็บตัวอีกก็พอ” ไรท์วินพูดออกมาพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาของขนมผิง ไรท์วินมองทะลุแว่นตาเข้าไป ไรท์วิน: ทำไมดวงตาดูเศร้าๆจังว่ะ ภายนอกทำเหมือนสดใสร่าเริง แต่ทำไมเหมือนในใจกรุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง ขนมผิงเธอมีอะไรไม่สบายใจอยู่กันแน่ ถึงเธอจะเป็นคนบ้านนอกคอกนา เตี้ย ดำ อ้วนล้ำ สันใหญ่ก็เถอะ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเอ็นดูเธอน่ะ เธอมีอะไรดี ทำไมฉันถึงต้องเอ็นดูเธอด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ “คะ ขอบคุณคะ” ขนมผงก้มหน้าและพูดขอบคุณออกมาอีกครั้ง หลังจากที่ทุกคนเดินเล่น เดินซื้อของตามใจชอบ เวลาก็ล่วงเลยมาเย็นมากพอสมควร ทั้งหมดจึงแยกยย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน โดยตงตงและตังเม อาสาไปส่งขนมผิงที่บ้านเอง ณ บ้านของขนมผิง “กลับมาแล้วค่ะ” ขนมผิงเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นอาหารหอมฟุ้ง ลอยเต็มบ้าน “มาแล้วเหรอจ๊ะ มาๆๆอาทำกับข้างพึงเสร็จมาทานข้าวกัน” อานภาพูดออกมาพร้อมกับเดินถือจานอาหารมาวางที่โต๊ะ “ขอเวลา 20 นาทีคะอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวลงมานะคะ” ขนมผิงยิ้มกว้างให้ผู้เป็นอา “ได้สิ เหลือของโปรดของผิงที่อายังทำไม่เสร็จ พอดีผิงอาบน้ำลงมาเสร็จพอดี” “คะคุณอา” ขนมผิงพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นห้องไป แต่แทนที่จะมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ขนมผิงกลับมุ่งตรงไปที่โต๊ะหนังสือ ขนมผิงบรรจงนั่งลงเปิดลิ้นชักหยิบไดอารี่สีดำออกมาและวางลงเปิดหน้าสุดท้ายที่เขียนค้างไว้ “วันนี้ พี่ไรท์วินน่ารักมากๆ พี่เขาเหมือนห่วงใยเราด้วยแระ ได้ผ้าเช็ดหน้าของพี่ไรท์วินมาซับเลือดต้องรีบซัก รีบเอาไปคืนพี่เขาให้ได้ แม้ในใจจะอยากเก็บไว้ก็เถอะ คืนนี้ขอนอนกอดเจ้าผ้าเช็ดหน้าของพี่ไรท์วินไปก่อนนะคะ” สิ้นสุดประโยค ไดอารี่ก็ถูกเปิดมาที่หน้าแรก “พี่ไรท์วิน” ไดอารี่ถูกเขียนชื่อของไรท์วินอยู่ที่หน้าแรกของได้อารี่ 16/9 “วันแรกที่ไปเรียน เจอผู้ชายคนหนึ่งหล่อมากมาย หล่อเหมือนเทพบุตรเลย แต่ทำได้แค่มองดูพี่เขาอยู่ห่างๆ ดูสภาพเราสิ ทำได้แค่มองจริงๆ” 17/9 “วันที่สองของการไปเรียนเอาอีกแล้วสินะโดนมองด้วยสายตาแบบนี้อีกแล้วสิ ยัยผิงเอ้ย แกนี้มันเป็นคนบ้านนอกคอกนาของแท้เลยสินะ ทุกคนถึงได้รังเกลียดแก อีกอย่างเหตุผลที่นินิวกับเพื่อนๆของเขามาแกล้งเราเพราหึง หวงพี่ไรทวินแน่ๆ เขาดูเหมาะกันดีออก แต่ไม่เป็นไรเราแค่แอบปลื้มพี่เขานิน่าาาา คงไม่มีอะไรหนอกแค่ต้องหลีกเลี่ยงกลุ่มนั้นแล้วพยายามไม่เข้าใกล้พี่ไรท์วิน ขอแอบมองพี่เขาไกลๆก็พอ” เปิดมาถึงหน้าที่3 ไดอารี่ก็ถูกปิดลง “เห้อ พี่ไรท์วินผิงขอแอบมองพี่แบบนี้ตลอดไปได้ไหมค่ะ” ขนมผิงพึมพำออกมาพน้อมกับแกะผ้าเช็ดหน้าของไรท์วินออกเพื่อเอาไปซัก “เจ้าผ้าเช็ดหน้า ฉันอยากเก็บแกไว้ให้อยู่กับฉันตลอดไปจัง แต่อย่างว่าฉันต้องเอาไปคืนพี่เขา เจ้าผ้าเช็ดหน้าฝากดูแลพี่ไรท์วินดีๆด้วยนะ” พอพูดจบขนมผิงก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ด้านล่าง “ทำไมวันนี้ขนมผิงอาบน้ำนานจัง” อานภาพึมพำออกมาพร้อมกับเดินขึ้นมาบนห้องหลานสาว เคาะประตูอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องของขนมผิง “ผ้าอะไร ทำไมมีเลือดด้วย” นภาเปิดประตูห้องเข้ามาและตรงเข้ามาที่โต๊ะอ่านหนังสือของหลานสาว “หื้ออ ไรท์วินเหรอ” อานภาพึมพำออมาเบาๆทันทีที่เปิดไดอารี่หน้าแรก แกร๊กกกก เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา นภาจึงรีบปิดไดอารี่ลงและทำท่านั่งลงที่โต๊ะอ่านหนังสือทันที “อะ อามีอะไรหรือเปล่าคะ” ขนมผิงมองหน้าอากับไดอารรี่สลับกัน ไดอารี่อยู่ใกล้มืออาแค่เอื่อม “อ๋อ พอดีอาเห็นว่าขนมผิงยังไม่ลงไปเลยมาตาม แล้วนี้ผ้าอะไรจ๊ะทำไมมีเลือกด้วย” นภาถามหลานสาวออกมาเพียงแค่ผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ “อ๋อพอดี เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยคะแต่ผิงไม่ได้เป็นอะไรน่ะคะแค่เลือดออกนิดเดียว แค่นี้เองไม่มีปัญหาคะ” ขนมผิงยิ้มกว้างให้ผู้เป็นอา “ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว ขนมผิงต้องดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วก็รีบเอาไปซักซะนะ เดี๋ยวจะเป็นคราบ” นภายิ้มตอบหลานสาว “ได้คะอา งั้นผิงขอเอาผ้าเช็ดหน้าไปซักก่อนนะคะเสร็จแล้ว จะรีบตามลงไปคะ” ขนมผิงยิ้มให้อาเบาๆ “งั้นอาลงไปรอข้างล่างน่ะ” นภาพูดจบก็เดินลงไปข้างล่าง “เห้อ อาจะเห็นข้อความในไดอารี่ไหมน่ะ” ขนมผิงพึมพำออกมาเบาๆ กรุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็จัดการเก็บไดอารี่เขาลิ้นชักแล้วเดินไปซักผ้าเช็ดหน้า และลงไปกินข้าวตามลำดับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more