ขนมผิง

1214 Words

ณ ห้องเรียนช่างยนต์ “นี้พวกแก ฉันว่านินิวทำเกินไปว่ะ” ม่านเมฆที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น “ยังไงว่ะ” บาสเสริมต่อ “โห้ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ กูว่าแมร่งเกินไปจริงๆว่ะ” ม่านเมฆยังพึมพำคำเดิมออกมา “สาเหตุมากจากไอ้คุณวินเราคร๊าฟฟ” ตงตงพูดออกมาด้วยท่าทีติดเล่นนิดหน่อย “เกี่ยวไรกับกู” ไรท์วินถามตงตงขึ้น “เพราะนินิวหึงมึงไง” “หึงบ้านป๊ามึงสิ กูไม่เคยคิดไรกับนินิว” ไรท์วินสวนกลับทันที “อ้าวพูดแค่นี้ ลากป๊ากูมาเกี่ยวด้วยซะงั้น” ตงตง พึมพำออกมาเบาๆ “แต่ที่ไอ้ตงพูดกูว่าจริง นินิวหึงมึงชัวร์” บาสเสริม “จะมาหึงบ้าบอคอหอยพอกอะไรขนาดนั้ว่ะ อารมคนหึงทำได้ขนาดนี้เลยเหรอว่ะ” ม่านเมฆตั้งคำถามขึ้น “มากกว่านี้ก็ทำได้ ไม่เชื่อมึงคอยดูดิ ชีวิตของน้องขนมผิงบันเทิงแน่คราวนี้” บาสพูดออกมาพร้อมกับมองมาที่ไรท์วิน “หึงอะไร กูกับขนมผิงแทบจะไม่ได้คุยกันเลย” ไรท์วินพูดขึ้น “หรือว่าเป็นเรื่องเมื่อเช้า” ตงตงพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ลุกลี้ลุกลน “มึงเป็นไรของมึงเนี่ย เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น” ม่านเมฆถามออกมา “ไม่มีไรเลย เมื่อเช้า กูกับขนมผิง เดินชนกันนิดหน่อย ก็แค่กล่าวขอโทษและยืนคุยกันนิดเดียวเอง กูว่าไม่น่าใช่” ไรท์วินเป็นคนเล่าออกมา “แต่กูว่าใช่ ชัวร์” ตงตงเสริมขึ้นทันทีที่ไรท์วินพูดจบ “น่าสงสารว่ะ” ม่านเมฆ “สงสารไอ้วินเหรอว่ะ” บาสตัดสินใจถามออกมา “บ้าดิ สงสารน้องขนมผิงนู้น” ม่านเมฆ “หึ กูก็นึกว่าห่วงเพื่อน ดันห่วงสาวซะงั้น เจริญละมึง” ตงตงขำออกมานิดหน่อย “ห่วงมันทำไม สาวๆใน มหาลัยนี้พร้อมดามใจพร้อมช่วยเหลือมันทั้งมหาลัยอะ กูว่า” ม่านเมฆ “แต่กูก็เห็นไม่มีใครกล้ามายุ่งกับไอ้วินเลยนะเว้ย” บาสยังพูดเสริมขึ้น “ใครจะกล้าว่ะ เป็นกูกูก็ไม่กล้ามีจงอางหวงไข่อยู่ ใครมันจะกล้าบุกมาเอาไข่ว่ะ” ตงตงเสริมขึ้น “ไข่พ่องมึงดิ ไอ้สัส” ไรท์วินตอบออมาสั้นๆแต่เจ็บจี๊ด “อาจารย์มาแล้ว ชูว์” ม่านเมฆส่งสัญญานให้ทุกคนเงียบ เที่ยง ณ โรงอาหารของคณะบริหาร “พี่ไรท์วินขาาาา” นินิวที่เดินถือจานอาหารมาวางลงและนั่งลงข้างๆไรท์วินทันที “น่ารำคาญฉิบหาย” ไรท์วินพึมพำออกมาเบาๆ “ยัยผิง มานั่งตรงนี้มา” ตังเม ลากขนมผิงมานั่งลงข้างๆพี่ชายของตนเองทันที “ตรงนี้นั่งได้ใช่ไหมพี่ตง” ตังเมถามพี่ชายตัวเองขึ้น “เอ่อ เราว่าเราไปนั่งที่อื่นดีกว่านะ” ขนมผิงก้มหน้าลงและพูดออกมาเบาๆ “จะไปนั่งที่อื่นทำไมก็นั่งลงตรงนี้แระ” ไรท์วินพูดออกมาและพยายามองมาที่หน้าของขนมผิง “เอ่อ คือว่า” "ตอแหลจังว่ะ" น้ำอิงพึมพำออกมาเบากับมายสองคน “หลบดิ มายืนให้เป็นเสนียดคนอื่นทำไมว่ะ ไปนู้นไปนั่งในที่ไม่มีคนนู้น ไป ชิวๆๆ” น้ำอิงเดินเข้ามาพร้อมกับพูดขึ้นและใช้ปลายนิ้วหยิบปลายเสื้อของขนมผิงพร้อมดึงออกให้หลีกทางตัวเอง บ่งบอกได้ว่าน้ำอิงเกลียดและขยะแขยงขนมผิงมากกว่าอะไรทั้งนั้น ขนมผิงจึงตัดสินใจเดินออกๆไปนั่งไกลๆผู้คนทันที “ใครจะแดกก็แดกเหอะ แมร่งแดกข้าวกับพวกผู้ดีแดกไม่ลงว่ะ” ม่านเมฆพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที ตามด้วยตังเมและตงตง ที่เดินตามออกไป คงเหลือแค่บาสและไรท์วินที่ยังคงนั่งต่ออยู่ 12.40 ณ ห้องพักนักกีฬาหญิง “อือ แกฉันไปก่อนนะ วันนี้มีเรียนซ่อมการตลาด อีก ครึ่ง ชม.ฉันจะมาหาที่นี้ แกก็หาที่นั่งรอแถวนี้แระ อย่าไปไหนไกลละกันน่ะ” ตังเมหันมาบอกขนมผิง “อือ ฉันรอที่โต๊ะแถวๆหน้าห้องนี้แระ ขอบใจมากนะ” ขนมผิงหันมาบอกเพื่อนของตัวเองที่มีเพียงคนเดียว คนเดียวเท่านั้น “เค ฉันไปละ ถ้าอีพวกนั้นมาอีกก็หัดสู้คนซะบ้างเข้าใจไหม” ตังเมพูดจบก็เดินออกไปทันที ขนมผิง: จะให้เอาอะไรสู้เขาละตังเม ฉันมันคนบ้านนอกคอกนา อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ ผมเผ้าก็รกรุงรัง เห้อ!!!! แถมจนอีกต่างหาก ดีแค่ไหนแล้วที่เธอเมตตามาคบกับฉัน แค่นี้ชีวิตฉันก็ถือว่าดีมากเกินพอแล้ว ขนมผิง พึมพำออกมาพร้อมกับหอบหนังสือและกระเป๋าเดินออกมาเพื่อหาที่นั่งรอตังเม ตุ๊บ ตุ๊บบบ เสียงเดินชนและเสียงหนังสือหล่นลงที่พื้น “โอ๊ย ขอโทษคะ” ขนมผิงก้มหน้าก้มตาขอโทษและรีบเก็บหนังสือที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมา “เจ็บตรงไหนไหม” เสียงของไรท์วินถามขึ้นพร้อมกับช่วยขนมผิงเก็บหนังสือ จนมือของทั้งสองคนสัมพัสกัน ผิงผิงเงยหน้าขึ้นมาสบตาของไรท์วิน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน แววตาที่ดูเศร้า หม่นหมอง เหมือนคนที่มีความทุกข์อยู่ตลอดเวลา สบตาเข้ากับดวงตาที่ดุ แข็งเกรง เด็ดเดียว ตาจ้องตาทำให้ทั้งสองคนชะงักไปชั่วคราว “ทำอะไรกันน่ะ” เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของขนมผิง “อ๋อพอดีพี่เดินชนขนมผิงน่ะ” ไรท์วินรีบพูดขึ้น “ร่าน ชอบอ่อยนักนะมึง” นับดาวกระซิบไปที่หูของขนมผิง จนขนมผิงสะดุ้งตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว “ขอโทษคะ พอดีๆไม่ได้ตั้งใจ” ขนมผิงพูดจบก็เก็บของแล้วเดินออกไปทันที “พี่ไรท์วินเจ็บตรงไหนไหมคะ” นินิว “ไม่ครับพี่ไปก่อนนะพอดีพวกนั้นมันรอแตะบอลอยู่” ไรท์วินพูดจบก็เดินออกไปอีกทางทันทีเช่นกัน “นินิว แกจะปล่อยมันไว้แบบนี้เหรอว่ะ” มายถามนินิวขึ้นทันทีที่ไรท์วินเดินลับสายตาไป “ไม่มีทาง” นินิวตอบออกมาสั้นๆ “แต่ตอนนี้พวกเราจะทำอะไรมันรุ่นแรงเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้แล้วนะเว้ย พี่ม่านแมร่งยิ่งคอยจับผิดพวกเราอยู่” นับดาวพูดออกมา “นั้นดิ จะเอาไงดีละคราวนี้” น้ำอิงเสริมขึ้น “ปล่อยมันไปก่อน แกสองคนไปเตือนมันถ้าฉันเห็นว่ามันเข้าใกล้ที่ไรท์วินของฉันอีก ฉันไม่เอามันไว้แน่” นินิวหันมาสั่งน้ำอิงและมาย “ฉันสองคนจัดการเอง” พูดจบทั้งสองคนก็เดินไปทำตามคำสั่งของนินิวทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more