เรื่องบังเอิญ

1248 Words

ณ ป้ายรถเมย์หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต “คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิง” เสียงป้าคนหนึ่งดังขึ้น “ไอ้ชัย ไอ้ชัยโว๊ย ไอ้ชัย อยู่ไหนว่ะ” เสียงเรียกของป้าคนนั้นยังดังขึ้นต่อเนื่อง จนขนมผิงต้องหันมาดู “ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยคะ” เสียงร้องดังขึ้นอีกรอบ ด้วยนิสัยของขนมผิงที่โตมาจากต่างจังหวัดเวลามีใครขอให้ช่วยเลยติดนิสัยที่จะต้องวิ่งไปช่วยทันที “เกิดอะไรขึ้นคะ” ขนมผิงวิ่งไปหาป้าคนที่ร้องขอความช่วยเหลือและถามขึ้น “คุณผู้หญิง เป็นลมคะมียาดม ยาลม ยาหม่องไหมคะ” ป้าคนเดิมถามขึ้น “มีคะ แปปน่ะคะ” ขนมผิงคว้านหาของในกระเป๋าจนเจอขวดพิมเสนที่เกือบจะหมดขวดแล้ว หยิบออกมายื่นให้ป้าคนนั้นทันที “อ่อ ช่วยหน่อยนะคะ ฝากประคองคุณผู้หญิงไว้หน่อยคะ ในรถมีผ้าเย็น ป้าจะไปเอาผ้าเย็นก่อนคะ” ป้าคนนั้นพูดจบก็รีบวิ่งตรงไปที่รถ ขนมผิงก็ขยับเข้ามา นั่งแทนที่ป้าคนนั้นเพื่อให้คนที่เป็นลมได้อิงได้พิงตัวของขนมผิงแทน ขนมผิงจัดการปลดกระดุมเสื้อของผู้หญิงที่ดูสวย ภูมิฐาน ดูดีมีฐานะดี ออกมาหนึ่งเม็ด และหยิบร่มมากางให้ พร้อมกับเอาพิมเสนจ่อไปที่จมูกของคุณน้าคนนั้นทันที “ขอบใจมากนะหนู” เสียงเรียบนิ่งเอ๋ยออกมาทันทีที่ได้สติ “คุณน้าเป็นยังไงบ้างคะ” ขนมผิงถามขึ้น “ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วจ๊ะ วันนี้ก็นะ แดดแรงมาก หนูเลยต้องมาลำบากเพราะน้าแท้ๆ” ผู้หญิงคนนั้นหยิบเอาพิมเสนขึ้นมาดมเองและขยับนั่งตัวตรงได้แล้ว “งั้นคุณน้า รอป้าที่ไปเอาผ้าเย็นนะคะ หนูต้องรีบไปเรียนคะ” ขนมผิงพูดขึ้น “เดี๋ยวสิ หนูชื่ออะไร” “หนูชื่อขนมผิงคะ พึ่งมาจาก ต่างจังหวัดนะคะ” ขนมผิงพูดออกมายาวพอสมควร “นี้นามบัตรน้านะจ๊ะ มีอะไรมให้น้าช่วยบอกมาได้เลย” “พอดีหนูกำลังหางานพิเศษทำนะคะ แต่ขอเป็นเสาร์อาทิตย์น่าจะสะดวกมากกว่าแต่อย่างว่าทำงานอาทิตย์ละ 2 วันงานค่อนข้างจะหายากนะคะ” ขนมผิงทำหน้าเศร้าและพูดออกมา “งั้นโทรหาน้านะ น้ามีงานให้หนูทำ” “ขอบคุณนะคะคุณน้า” ขนมผิงรีบรับนามบัตรมาถือไว้ทันที “มาแล้วคะ” ป้าคนที่วิ่งไปเอาผ้าเย็นวิ่งกลับมาพร้อมกับผู้ชายอีกคน “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ สายมากแล้ว” ขนมผิงพูดจบก็ยกมือไหว้คนทั้งสามแล้วรีบวิ่งไปที่รถเมย์ที่พึ่งจอดพอดี “มีอะไรเหรอคะคุณผู้หญิง” ป้าคนเดิมถามขึ้น “ไม่รู้สิ รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักดีถึงรูปลักษณ์ภายนอกของเขาจะไม่สวย ไม่น่ารัก แต่ภายในจิตใจของเธอช่างงดงามมาก” “พาคุณผู้หญิงกลับบ้านเถอะ” ป้าคนเดิมหันไปบอกผู้ชายอีกคนที่เดินตามมา บนรถ “เด็กผู้หญิงคนนั้นดูไม่จะน่าใช่คนกรุงเทพนะคะ” ป้าคนเดิมยังพูดต่อ “เห็นว่ากำลังหางานทำ ไม่รู้ว่าจะทำงานที่บ้านเราได้ไหมนะคะ ป้าแมวคิดว่าไงบ้างคะ” “ก็ดีนะคะ ดูท่าทางน่าจะเป็นเด็กดี เอาการเอางานอยู่”ป้าแมวพูดออกมาป้าแมวคือป้าแม่บ้านที่พาผู้เป็นนายออกมาซื้อของนั้นเอง ฝั่งขนมผิง “สายแล้วๆตายแน่ๆๆ” ขนมผิงรีบวิ่งเข้ามาที่ห้องเรียนโชคดีที่อาจารย์ยังไม่มา “ไม่มีมารยาท บ้านนอกไม่พอยังไม่ตรงต่อเวลาอีก เสร่อสุดๆ” นินิวหันมาแบ๊ะปาก มองบนใส่ขนมผิงทันที “มานั่งนี้ ทำไมมาช้า” ตังเมถามขนมผิงขึ้น “พอดีไปเจอตคุณน้าคนหนึ่งเป็นลมนะ เลยไปช่วยคุณน้าเขา” “ฉันไม่ได้ว่าเธอนะขนมผิง การช่วยเหลือคนเป็นสิ่งที่ดี ฉะนั้น เธอควรเลือกดี ควรเลือกช่วยเหลือเฉพาะกับคนที่เขาดีกับเธอจริงๆ” ตังเมเตือนขนมผิงด้วยความจริงใจ “ฉันจะจำไว้ ขอบใจมากนะ” ขนมผิงหันมาขอบใจเพื่อนรักอย่างตังเม พักเที่ยง “ขนมผิง” ไรท์วินเรียกชื่อขนมผิงขึ้นเบาๆ “ที่แผนกช่างยนต์ไม่มีโรงอาหารหรือไงว่ะ” ตังเมพึมพำออกมาเบาๆ “มี แต่ฉันอยากมากินข่าวกับน้องสาวคนสวยของฉันนิ” ตงตงพูดขึ้น “อือ พวกเราก็มาเป็นเพื่อน ตงตงมัน” ม่านเมฆเสริมขึ้น “ส่วนไรท์วิน มันก็คงมากินข้าวกะว่าที่แฟนมันอ่ะเนอะ” บาสแซวขึ้น “แฟนไร ใครแฟนใคร” ไรท์วินสวนขึ้นทันที “ขอตัวก่อนนะคะ” ขนมผิงพูดจบกำลังจะเดินออกไปทันที “เดี๋ยวก่อน ทำไมชอบหลบหน้าฉัน” ไรท์วินเดินมาขวางทางขนมผิงและถามออกไป “เปล่าหลบคะ ขอตัวนะคะ” “ตอบมาก่อน ไม่ตอบก็ไม่ต้องไป ยืนอยู่นี้แระ” ไรท์วินยื่นคำขาด ทุกการกระทำของไรท์วินและขนมผิงอยู่ในสายตาของนินิวทั้งหมด ฝั่งนินิว "กูเตือนมันแล้ว แต่มันไม่ฟัง แรดมาก ร่านมากใช่ไหม” นินิวพึมพำออกมา “เอาไงดี” นับดาวถามขึ้น ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ ประกาศ เนื่องจากวันนี้ช่วงบ่ายสาขาวิชาการตลาด สาขาวิชาบริหาร สาขาวิชาบัญชี อาจาร์ยประจำวิชาติดประชุมด่วน มีคำสั่งให้ยกคลาสเรียน และมาเรียนซ่อมในวันเสาร์เวลา 13.00-16.00 จึงเรียนมาเพื่อนทราบ “เชี้ย โชคดันไม่เข้าข้างกูซะงั้น” นินิวได้อ่านประกาศจบก็สบถขึ้น “เอาน่า เรื่องนี้ไม่ได้จบแค่นี้หรอก” น้ำอิงแสยยะยิ้มมุมปากและพูดออกมา “เราจะไปไหนต่อ” มายถามขึ้น “เราต้องถามว่า พวกนั้นจะไปไหนต่อมากกว่า” นินิวพูดออกมาตามองไปที่ขนมผิงที่เดินไปหยิบกระเป๋าและมีแก๊งค์ของไรท์วินเดินตามออกไป ฝั่งตังเม “ขนมผิง วันนี้ยกคลาส เราไปเดินเล่นที่ห้างกันไหม” “แต่ว่า” “ไม่มีแต่ไปด้วยกันเถอะน่ะ น่ะ น่ะ” ตังเมยังตื้อต่อ “ตะ” “แต่อะไรไปด้วยกันหมดนี้แระ” ไรท์วินพูดขึ้น “แก มันจะดีเหรอ ถ้าพวกนินิวรู้ฉันว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ” ขนมผิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล “เราไม่ได้คิดไรกับพี่เขานิ หรือว่าแกคิด” ตังเมหันมาถามขนมผิงขึ้นทันที “บ้าดิ ใครจะไปคิดแบบนั้นเล๊า” ขนมผิงรีบพูดออกมาทันที (ใครไม่คิดสิแปลกพี่เขาออกจะหล่อ เท่ ขนาดนี้)ขนมผิงพึมพำในใจ ณ หน้าห้างสรรพสินค้า “ขนมผิงเร็วๆๆ ข้ามมา” ตังเมบอกขนมผิงให้ข้ามถนน แต่ด้วยภาพที่พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุ อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาทำให้ขนมผิงก้าวขาไม่ออก ยื่นบื้อออยู่กลางถนน เอี๊ยดดดดดด เสียงรถเบรคขึ้น เสียงดังจนคนทั้งหมดมองมาที่ขนมผิง ว๊ายยย ตุ๊บบบบ เสียงขนมผิงร้องออกมาและร่างอันอ้วนท้วนสมบูรณ์ก็ไปกองที่พื้นเป็นที่เรียบร้อย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more