ณ บ้านของนินิว
“คุณหนูไปไหนมาคะทำไมกลับซะเย็นเลยคะ ลุงเติมบอกว่าคุณหนูสั่งไม่ให้ไปรับ” แววพี่เลี้ยงของนินิวถามขึ้น
“พอดีไปทานข้าวกับเพื่อนมา พี่แววตามฉันขึ้นไปที่ห้องทีคะ” นินิวมองมาที่แววแล้วบอกพรางสั่งไปในตัว
“ได้คะ คุณหนูจะทานอะไรก่อนไหมคะ” แววถามมออกมาก่อนที่นินิวจะก้าวขาขึ้นบันไดไป
“ไม่คะ รีบขึ้นมาเดี่ยวนี้เลยนะคะ”
“ได้คะ ดิฉันจะเดินตามขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยคะ” แววทำหน้า งงๆกับสรรพนามที่นินิวใช้
บนห้องของนินิว
พอแววเปิดประตูเข้ามาในห้องของนินิว ก็เจอนินิวนั่งรออยู่ที่ปลายเตียงพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ ปรกติถ้านินิวทำหน้าแบบนี้แววจะต้องเจ็บตัวแน่ๆ แววจึงเดินหน้าเศร้าเข้ามานั่งลงข้างล่างข้างๆขาของนินิว
“ไปนั่งทำอะไรข้างล่าง” นินิวถามออกมา
“มันเป็นที่นั่งประจำของแววอยู่แล้วคะ คุณหนูมีอะไรที่จะพูดกับแววเหรอคะ”
“พี่แวว”
“หื้อ คุณหนูไม่สบายหรือเปล่าคะ ปรกติคุณหนูไม่เคยเรียกแววพี่นะคะ”
“ทำ
