Hayatta Kalan
Dilay çıktıktan sonra odada bir süre sessizlik oldu.
Yarkın, yastığı biraz düzeltti, gözlerini tavana dikti.
Alper, başını yana çevirip arkadaşına baktı.
“Garip değil mi?” dedi Alper.
“Ne garip?”
“On altı kişilik timden geriye iki kişi kalmak. Bazen düşünüyorum… Neden biz?”
Sesinde suçlulukla karışık bir merak vardı.
Yarkın derin bir nefes aldı. “Şans mı dersin, kader mi… bilmiyorum. Belki de tamamen tesadüf. Ama şunu biliyorum, o gece sen olmasaydın ben çoktan toprağın altındaydım.”
Alper hafifçe gülümsedi. “Bunu bende senin için de söyleyebilirim. O kayaların altından tek başıma çıkamazdım.”
Kısa bir sessizlik oldu. İkisi de göz temasından kaçındı.
Sonra Yarkın mırıldandı:
“Bazen gece gözümü kapatınca… Herkesin yüzü geliyor aklıma. Erdem, Serkan, Cahit…”
Sesi b
